Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 13 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Aandachtig probeerde ik op mijn smartphone naar een filmpje van mijn kirrende baby te kijken. Ik zag hoe ze op haar speelmat lag en druk discussieerde met een schildpad en een vis. Schattig. Mooi. Bijna ontroerend. En toch lukte het niet. Het enige waar ik echt aan dacht, was mijn tepel, die op datzelfde moment als een volgroeide pink in de hals van een plastic trechtertje gezogen werd.
Ik moest voor het eerst moedermelk afkolven en mijn lichaam en hoofd hadden het nog niet zo begrepen op die borstkolf. Iets wat in niets op mijn zogende baby leek. Om mijn lichaam te misleiden, zou zo’n filmpje met wat gekir helpen, om me te herinneren aan mijn pracht van een dochter. Dat deed het dus niet. Het vrolijke gekir werd overstemd door het mechanische geluid van die kolf, de baby keek me even beschuldigend aan als de schildpad, en bovendien leek die laatste me uit te lachen. Om later tegen de vis te zeggen dat die vreselijke moeder geen druppel melk uit haar dikke borsten kreeg.
Met hormonale zweetparels op mijn voorhoofd wisselde ik het trechtertje van de borstkolf, van de standaardmaat naar de maat waarover de verkoopster in de winkel verbaasd zei dat die enorm was en dat echt helemaal niemand zulke grote tepels heeft. Behalve ik dan. Ik ging van de elektrische kolf naar een handkolf, en aan het einde begon ik radeloos mijn borst te melken met mijn eigen handen.
Ik mocht zelfs met mijn tepel aan een industriële stofzuiger gaan hangen, die melk bleef in mijn borst.
Maar ik mocht zelfs met mijn tepel aan een industriële stofzuiger gaan hangen, die melk bleef in mijn borst. Tot die plattekaas zou worden. Daar waar ik op de meest ongepaste momenten melk lekte, weigerde mijn lichaam nu één druppel te lossen. Ik schoof mijn smartphone aan de kant en stampte tegen dat kolfapparaat. Enkele druppels melk vielen op mijn bovenbenen.
Onverrichter zake heb ik die eerste kolfpoging gestaakt en heb ik de baby gewoon weer aangelegd om haar zelf te voeden. Zij merkte er niets van. En ik neem haar dat gemak niet kwalijk. Voor haar doe ik eender wat en alles tegelijk, dus ik zal opnieuw proberen te kolven. Tot het lukt. Maar als ze ooit begint te puberen en met deuren gaat slaan, laat ik haar misschien wel een filmpje zien van mij. Wanhopig, omringd door borstkolven, met enkele druppels melk op mijn bovenbenen. Een pracht van een moeder.
Lees meer columns van Nele:
