Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over de terrible two
Tot twee jaar geleden moest ik lachen met dat hele ‘terrible two’-concept. Het was een hoax, volgens mij. Ik zou mijn kind niet zwetend van de supermarktvloer hoeven schrapen! Want hoe vreselijk kon dat nu echt zijn, zo’n peuter?
Hier moet het erin geschoten zijn op een doordeweekse ochtend. Zonder reden. Terwijl mijn dochter anders even onschuldig als enthousiast haar armpjes uitstak naar mij om me vervolgens verliefd aan te kijken, dook ze die bewuste ochtend in een hoek van haar bedje. Toen ik aanstalten maakte om haar op te pakken, duwde ze me weg en schudde ze haar hoofd. ‘Zelf uit bedje.’ Helemaal prima voor mij, ik ben pro zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Maar ik weet ook dat een tweejarige niet op eigen houtje uit haar box kan klauteren.
Ik hoor mezelf zeggen dat het inderdaad heel vervelend is dat je niet met regenlaarzen in bad kan, terwijl ik me afvraag hoe erg dat eigenlijk echt zou kunnen zijn.
Die bewuste ochtend ontvouwde zich verder als een drama. Plots had ze over alles een mening, die per definitie tegenovergesteld was aan die van mij. Zo vond en vindt ze nog steeds dat ze de trap kan afdalen in een gesloten slaapzak, heeft ze nooit een verse luier nodig, is tanden poetsen overbodig en moeten boterhammen niet met een mes in twee stukken gesneden maar met een schaar geknipt worden. In vier stukken. Haar jas houdt ze binnen graag aan om die buiten te weigeren en zitten in de buggy staat voor haar gelijk aan plaatsnemen in de elektrische stoel.
‘Nee’ is haar favoriete woordje geworden en ik probeer daarop te reageren volgens het boekje. Ik straf haar niet door haar in de hoek te zetten, maar ik probeer haar nabijheid te geven. Ik toon begrip voor haar grillen en hoor mezelf zo zeggen dat het inderdaad heel vervelend is dat je niet met regenlaarzen in bad kan, terwijl ik me afvraag hoe erg dat eigenlijk echt zou kunnen zijn. Alzo kwam van het een het ander en eindigde het bij deze levenswijsheid: pick your battles. Kies je strijd.
En zo zaten mijn lief en ik gisterennacht plots om drie uur ’s nachts met een peuter in ons bed, terwijl we gezworen hadden dat we het nooit ‘zover zouden laten komen’. En dan nog kan het zelfs een beetje verder gaan. Want om kwart over drie ’s nachts ben ik opgestaan om in de woonkamer het jasje van haar pop te gaan halen dat zo nodig aan moest. Wie die strijd nu gewonnen of verloren heeft, laat ik in het midden. Ik was al lang blij dat ik weer kon slapen. En voor mij werkt die tactiek voorlopig het best: berusten om te kunnen rusten. Het niet moeilijker maken dan het al is. En vooral mijn eigen grenzen bewaken als mijn peuter die van zichzelf aftast. Zij is twee en zegt ‘nee’. Ze doet maar op. Ik ben zevenendertig en af en toe zeg ik ‘goed, dan niet’.
Meer columns van Nele:
