Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 17 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Heeft ze het niet te warm ? Heeft ze het niet te koud ? Ziedaar de twee vragen die wat mij betreft het hele ouderschap samenvatten. In die twee vragen zitten namelijk alle twijfels, onzekerheden en zorgen die ik als moeder heb. Ze heeft het niet te koud. Ze heeft het niet te warm. Ook al is het Belgische weer zo grillig.
Om alle mogelijke opties te bedienen gaan we nochtans meestal op pad met een tas met daarin een verversmatje, een tetradoek of twee, een dekentje, een romper met lange mouwen, eentje met korte mouwen, een kort broekje, een lang broekje en alles nog eens op reserve voor als de baby opzij of omhoog kakt. Ze kan het in alle richtingen, behalve gewoon naar beneden. En als we al die reserves dan echt nodig hebben, zijn we die tas vergeten.
Toch blijkt dat dan geen drama te zijn. Haar kleding en lichaamstemperatuur lijken steeds prima afgesteld op de weersomstandigheden. Terwijl ik tegenwoordig zweet als het regent en ril van de kou tijdens een hittegolf. Het is ook altijd wat met die hormonen. De warm-koudvragen zijn dan ook gewoon afleidingsmanoeuvres. De echte vraag die ik op zo’n moment wil stellen, is of ik mijn baby wel op een degelijke manier in leven hou.
De echte vraag die ik op zo’n moment wil stellen, is of ik mijn baby wel op een degelijke manier in leven hou.
Zo doe ik het wel vaker, om niet meteen dramatisch te moeten doen. Zit ze wel goed in die draagzak of bezorg ik haar een chronische hernia? En heeft ze al een nieuwe luier nodig of gaat ze tot haar achttiende luieruitslag hebben door nu in een poel van kak te liggen? Zou ze nu in godsnaam genoeg gegeten hebben of gaat ze verhongeren? En heeft ze het niet te warm of niet te koud, maar vooral: gaat ze al dan niet in een thermische shock gaan waarna we haar gewikkeld in van die speciale blinkende aluminiumfolie naar de spoedafdeling moeten brengen?
Dat. Vooral dat is het. De angst om iets verkeerd te doen. Een angst die zelfs mijn vriend niet altijd kan wegnemen, telkens als hij schouderophalend aangeeft dat hij het ook niet weet. En vervolgens vraagt of er niet te veel zeep in haar badwater zit. Het zou allemaal toch een pak handiger zijn als de baby zelf kon antwoorden op al die vragen. Wat dat betreft zit er toch een foutje in heel die evolutie van de mens.
Volgende keer graag baby’s laten praten vóór al die andere vaardigheden. Dan zou ik allicht met een geruster hart op pad kunnen gaan als moeder. En minder grillig Belgisch weer. Dat zou ook helpen.
