Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 8 maanden mama van een dochter. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over verlatingsangst
‘Mama is hier.’ Tien keer per dag zeg ik het. Twaalf keer roep ik het. En een paar keer fluister ik het in haar oor. Ik had nochtans gezworen om niet in de derde persoon over mezelf te praten. Maar mama doet het toch. En mama is hier. Mama gaat nergens naartoe. Mama durft namelijk nergens naartoe te gaan, want als mama dat doet, begint de baby heel erg luid en heel erg lang te huilen. Tot mama terugkomt en weer binnen handbereik of maximaal op een armlengte afstand staat.
Een klassiek geval van verlatingsangst, volgens de vakliteratuur. En ik die dacht dat verlatingsangst iets was voor needy volwassenen die schrik hebben om gedumpt te worden en alleen te sterven, waarna ze opgegeten worden door hun katten. Blijkt dat needy baby’s dus ook een ding zijn. En wij hebben een kat. Ik weet niet welk rampscenario mijn eigen kind voor ogen heeft wanneer ze me ziet vertrekken, maar fraai kan het onmogelijk zijn.
In het begin vond ik het nog flatterend. Ik moest wel iets goed doen, want mijn baby wilde liever bij mij zijn dan niet bij mij zijn. Ondertussen begint het een tikje verstikkend te worden. Bovendien werkt het ook enorm op het grote schuldgevoel. Want mama mag niet gaan werken. Mama mag niet gaan douchen. Mama mag niet naar het toilet gaan. Mama moet voor altijd bij de baby blijven. Ook al wordt ze dan arm, vuil en geconstipeerd.
In het begin vond ik het nog flatterend. Ik moest wel iets goed doen, want mijn baby wilde liever bij mij zijn dan niet bij mij zijn.
Mama heeft tot haar eigen verbazing toch nog een restje van een eigen leven, dus moet er thuis aan die verlatingsangst worden gewerkt. De grote verdwijntruc waarbij ik de baby afleid en dan opzout, is blijkbaar not done. Dat schaadt het vertrouwen en het lijkt ons nog te vroeg om haar nu al te verpesten. In de plaats moet ze leren dat ik er nog ben, ook al ziet ze me niet. En dat ik terugkom. Altijd. De kern van het ouderschap.
Dus verstop ik mijn gezicht achter knuffels en doe ik van ‘piep’. En roep ik de godganse dag dat mama nog hier is. In de vakliteratuur lees ik dat die verlatingsangst nu piekt. Maar dat die ook weer voorbijgaat. Op een dag schamen ze zich zelfs voor hun moeder, dus dat moet goed komen. En wanneer ik haar dan met de auto ga ophalen van een fuif zal ik met een knuffel voor mijn gezicht uit het raampje hangen en roep ik alsnog: mama is hier! Tegen dan hebben we haar vast toch al een beetje verpest.
Lees meer columns van Nele:
