Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over vers fruit
‘De baby in je buik is nu ongeveer zo groot als een ananas’, las ik ergens. Dus ik in de koelkast als een gek op zoek naar een ananas. Niet te vinden. Een rondje Google leerde me daarna dat een ananas wel ruim vier kilo zwaar en dertig centimeter lang kan worden. Dat lijkt me een vreemde verhouding voor een pasgeborene, maar wie ben ik om mijn eigen kind op zulke uiterlijkheden te beoordelen. ‘Een ananas’, zei ik wat later tegen mijn lief, die me zag sukkelen toen ik mijn veters wilde binden. Hij wist meteen wat ik bedoelde en noteerde ‘ananas’ op het boodschappenlijstje.
De afgelopen acht maanden is er hier dan ook al een hele fruit-en-groentewinkel gepasseerd. Het begon met bosbessen. Een heel bakje, terwijl wij anders nooit bosbessen eten. Een week later werden dat frambozen, opnieuw een heel bakje. Telkens verplichtte ik mijn lief om er eentje van te eten, zodat ik daarna kon vragen of hij dat in zijn buik voelde zitten. Hij knikte dan altijd wat bang, wetende dat ik de week erna zou komen aanzetten met een kers, waarna er nog pruimen, appels, avocado’s en zelfs wortelen zouden passeren. Allemaal vers fruit en groenten die de grootte van de groeiende baby in mijn buik moesten voorstellen.
Heel die watermeloen zal mijn lief erin moeten krijgen, wil hij beseffen hoe het voelt om zo’n gewicht en omvang te dragen. En dan nog.
Het zijn associaties die aanstaande moeders weinig tot niets verbazen, want het gebeurt in hun eigen lijf. Die vergelijkingen dienen dan ook vooral voor de aanstaande vaders. Omdat die niet voelen dat er ergens tussen die meters darm, maag en andere ingewanden een mens aan het groeien is. En dat ontkent mijn lief niet eens. Hij voelt het niet. Niet echt. Tot dat kindje een eerste keer naar adem zal happen en daarbij een luide kreet zal laten. Exact wat ik op dat moment waarschijnlijk ook zal doen. En dat kan ik hem niet eens kwalijk nemen. Hij hoeft niet vier keer per nacht op te staan om te gaan schijnplassen, zoals ik. Hij hoeft zich niet bij elk blad sla af te vragen of er een kat op gepist heeft, zoals ik. Hij loopt niet rond met lekkende borsten, zwangerschapsdementie of spataderen, zoals ik. Hij heeft geen last van brandend maagzuur en gasvorming, zoals ik. Toch niet meer dan anders. Hij moet heel veel niet. En toch heel veel wel. De kattenbak schoonmaken, bijvoorbeeld, want dat mag ik niet meer.
Zo ging het de vorige keer ook. Straks is het weer tijd om hem hele stukken watermeloen voor te schotelen. Heel dat ding zal hij erin moeten krijgen, wil hij beseffen hoe het voelt om zo’n gewicht en omvang te dragen. En dan nog. Bij elke hap die hij zal nemen, zullen we waarschijnlijk tot slechts één besef komen: dat ik die watermeloen er weer uit moet krijgen.
Meer columns van Nele:
