COLUMN: ‘Dagelijks zie ik mijn lief angstig naar die doos met zwangerschapskledij kijken’

Over opties

Ik ben nog niet bevallen, maar er staat al wel een doos met zwangerschapskledij klaar om de deur uit gedragen te worden. Het liefst samen met mij, om dat kind te baren. Na mijn vorige zwangerschap heb ik al mijn zwangerschapskledij in diezelfde doos gestoken. Eén keer werden die kleren nog uitgeleend, om ze daarna weer in een vergeethoek van de zolder te duwen. Ik hoor mijn lief nog vragen waarom ik die kleren toen niet gewoon weggaf in plaats van ze uit te lenen. Volgens hem zou ik die tenten toch niet meer nodig hebben.

Ik herinner me nog hoe ik lachte en schijnbaar onverschillig mijn schouders ophaalde, terwijl ik deep down, ergens in de krochten van mijn baarmoeder iets voelde samentrekken. Iets dat meer wilde, als het kon. Misschien nog een tweede kindje. Met de zwangerschapskilo’s als een muffin top gedrapeerd over de rand van mijn broek, wist ik dat ik op dat moment nog niet kon beslissen over de toekomst. Het was allemaal nog te vers. Ik was pas bevallen, verschillende onderdelen van mijn vagina werden nog bij elkaar gehouden door het kraamverband en het ene moment wilde ik nog tien baby’s maken om me het andere moment radeloos af te vragen hoe ik in hemelsnaam één kind zou moeten grootbrengen.

Die doos bleef stof vergaren op zolder en systematisch vulden ook anderen dozen zich: die met babykleertjes waar onze dochter uit groeide als was ze een kool op steroïden. Sommige stuks gingen de deur uit, maar andere belandden in een zoveelste doos die ook weer alle opties openhield. Tot die ene optie een feit werd: nog een kindje. De voorbije maanden trok ik stuk voor stuk die positiekleding weer aan en elke keer werd ik terug gekatapulteerd naar die periode tweeënhalf jaar geleden. En net zoals toen, verdwijnen de kledingstukken die te klein werden weer in die doos om telkens weer iets dichter bij het uiteindelijke doel te komen: een mensje op deze wereld zetten. Dagelijks zie ik mijn lief met een angstige blik naar die doos kijken om er tegelijk in een boogje rond te lopen. Het is de doos die alle opties vertegenwoordigt, dat weet hij net zo goed als ik. Maar er is geen reden tot paniek. Straks duw ik de laatste stukken zwangerschapskledij in die doos en dan mag ze eindelijk weg. Want die twijfel die ik – net zo goed als hij – na de eerste keer had, is ook weg. Ditmaal moeten er geen opties meer worden opengehouden: dit mensje nog en we zijn er. Compleet. Dan heeft mijn doos haar werk gedaan, zeg maar. En dat stelt me gerust, want dat bevestigt: ik ben er niet enkel klaar mee, ik ben er ook klaar voor.

Meer columns van Nele:

• ‘Een bevalling is een prachtig moment, maar vaak toch ook een portie pure horror’
• ‘Als het kon, zou ik me als een kat terugtrekken in de kleerkast om daar te werpen’
• ‘Voor we dan tóch één voet buiten zetten, pist er iemand in zijn broek. Meestal mijn dochter, soms ook ik.’