Nele is terug, mét baby op komst, want ze is ondertussen 24 weken zwanger. Ze vertelt alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Met één bil balanceerde ik op de wc-bril, mijn hand hing half in de pot. Ik moest enkel nog plassen, maar mijn blaas weigerde één druppel te lossen. Stress. Het was namelijk de allereerste keer in mijn leven dat ik op een staafje zou plassen. Een zwangerschapstest, om specifiek te zijn. Anders zie ik de lol er helemaal niet van in. Ik probeerde me te realiseren hoe bepalend dat moment kon zijn voor de rest van mijn leven, maar in plaats van tranen vol weemoed kwam er plots een straal. Of drie. Alsof mijn blaas een ballon was waarin lukraak gaatjes geprikt werden.
De stralen schoten alle kanten op, wat goed mikken bemoeilijkte. Toen ik uiteindelijk dat staafje als een winnaar triomfantelijk de lucht in stak, kwam algauw de teleurstelling: ik had het dopje op het staafje laten zitten. En dat dopje moet je er dus eerst afhalen voor je de boel helemaal onder plast. Ik stelde mezelf gerust dat de fabrikant exact om die reden twee testen in zijn verpakking had gestoken en gaf mezelf een herkansing.
Geen plusje. Geen zwangerschap. Enkel een uitgestelde menstruatie die me de zes volgende dagen uitlachte en me ook nog eens liet doorlekken.
Ik zou kunnen zeggen dat ik op het moment van dit voorval zestien was en niet beter wist. Of dat ik een kleuter was, zo eentje die het dopje op de fles laat zitten als hij wil drinken. Maar dan zou ik liegen. Ik was vierendertig jaar en overtuigd dat ik na een eerste welgemikte vrijpartij wel drie bevruchte eieren in mijn baarmoeder zou hebben zitten. Minstens. Maar bij de tweede plastest bleek al het gedoe alsnog voor niets. Geen plusje. Geen zwangerschap. Enkel een uitgestelde menstruatie die me de zes volgende dagen uitlachte en me ook nog eens liet doorlekken.
Toch: het heeft tot mijn vierendertigste geduurd om voor het eerst een zwangerschapstest te moeten doen. Dat is puik en betekent geen enkel accidentje. Door heel die zwangerschapstestsituatie heb ik dan ook eens te meer beseft dat vrouwen goed moeten nadenken over hun kinderwens. Het is namelijk een pak eenvoudiger om een condoom te gebruiken dan om een zwangerschapstest te doen.
Je trekt zo’n condoom gewoon ergens over, en als je het goed doet, plas je in the process niet op je eigen hand. Een pak minder gedoe, toch. Want voor je het weet steek je wat later opnieuw zo’n nat staafje in de lucht, druppelt er wat urine langs je hand naar beneden en staat er wel een plusje. En dat moment blijkt dus bepalend te zijn. Voor de rest van mijn leven.
