COLUMN: ‘Na de zoveelste Netflix-bingesessie zit ik even slaperig achter mijn laptop als vroeger in de aardrijkskundeles’

Mijn 17-jarige ik en mijn huidige ik hebben veel gemeen. 1. Ze schrijven allebei graag. De een kladt puberale gedichten over hartzeer neer in een Hello Kitty-schrift, de ander vertrouwt columns over haar leven aan een tijdschrift toe. 2. Ze luisteren naar dezelfde liedjes. Op mijn tachtigste zal ik de Yeah Yeah Yeahs opleggen in de kantine van het rusthuis en bij andere oudjes in het oor schreeuwen dat er na 2006 geen goede muziek meer is gemaakt.

3. Ze houden niet van hokjesmode. Mijn mama toen over mijn favo combo van opgefokte prints: ‘Dat is niet meer alternatief, dat is gewoon lelijk.’ Mijn lief nu over mijn outfits: ‘Uw kledingstijl houdt het midden tussen die van een peuter en die van een bomma.’ Dat laatste beschouwen beide versies van mezelf als een groot compliment.

Natuurlijk zijn er ook verschillen tussen de Catherine van vroeger en de Catherine van nu. Ons taalgebruik, bijvoorbeeld. Woorden als ‘sleuren’ en ‘bekken’ hebben mijn vocabulaire verlaten, samen met nog een stuk of tien synoniemen voor kussen met de cadans van een betonmolen. Ook het aantal manieren om een staat van dronkenschap te beschrijven is erop verminderd. ‘Pottoe’, ‘retejaak’ en ‘darm’ – spreek uit als ‘daarem’ – waren maar enkele van de vele lyrische mogelijkheden in het Brasschaat van de vroege noughties.

Telkens ik erin slaag om één seizoen af te werken, schreeuwen er drie nieuwe series om mijn aandacht. Een aflevering kiezen wordt even moeilijk als destijds m’n moeder overtuigen om me geen uur meer te geven bij het uitgaan.

Aan de andere kant duiken er anno 2017 ook neologismen op waaraan mijn jongere ik geen touw had kunnen vastknopen. Afkortingen als ‘yolo’ en ‘jk’ heb ik pas recent ontcijferd en bij het horen van de uitdrukking ‘Netflix & chill’ zou ik sowieso gefronst hebben. Al begrijp ik nog niet waarom die twee hand in hand gaan. Netflix bezorgt mij vooral kopzorgen. Terwijl ik in 2006 zorgeloos naar eindeloze herhalingen van ‘Friends’ kon kijken, wordt mijn scherm nu gebombardeerd door een continue stroom van nieuwe hitreeksen. Telkens ik erin slaag om één seizoen af te werken, schreeuwen er drie nieuwe series om mijn aandacht. Een aflevering kiezen wordt even moeilijk als destijds m’n moeder overtuigen om me geen uur meer te geven bij het uitgaan.

De ongeziene minuten toptelevisie stapelen zich op als huiswerk en na de zoveelste nachtelijke bingesessie zit ik even slaperig achter mijn laptop als vroeger in de aardrijkskundeles. Daarom spreek ik voortaan van ‘Netflix & stress’ en stel ik voor om terug te keren naar een eenvoudigere tijd. Mijn tv gaat uit voor de rest van de zomer en ik verruil de zetel voor het dichtstbijzijnde terras. Wie al eens graag pottoe gaat, mag mij immer vergezellen.

Deze column verscheen in Flair op 4 juli 2017.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Waarom vinden we een maatje 36 in bikini automatisch mooi en een 40 of meer dapper?’
• COLUMN: ‘Wij millennials gaan voor authentiek eten. Reizigersdiarree is hip en de pot in de riad kan zo op Instagram’
• COLUMN: ‘Het was oorlog, met WhatsApp als strijdtoneel. Als ik “aan het typen” zag, wist ik dat er een nieuwe aanval zou volgen’