'Ik hield mijn eerste tatoeage jarenlang angstvallig verstopt voor moederlief.'
COLUMN: ‘Onterfd worden? Dat dreigement maakte indruk op een immer blutte zestienjarige’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Tienerrebellie kent vele vormen. Er zijn er die hun ouders horendol krijgen met gesloten deuren, loeiharde muziek en foute vriendjes. Anderen doen het met leugens over logeren bij vriendinnen, korte rokjes en flessen Pisang Ambon – hoewel ripped jeans, linkse sympathieën en een vegetarisch dieet ook erg effectief blijken.
Mijn eigen opstandigheid nam de vorm aan van een uit de kluiten gewassen twee-euromunt, met naald en inkt ergens op mijn lijf vereeuwigd door een tatoeëerder uit Schoten. De locatie van de decoratie was cruciaal: onder het rechterheupbot, op de pelvis zo u wil. Dat had minder te maken met een poging tot puberaal sexappeal dan met de noodzaak om het kleinood in kwestie te allen tijde verborgen te houden voor mijn mama. Zij had ooit volgende gevleugelde woorden uitgesproken: ‘Als je een tatoeage laat zetten, onterf ik je.’ Een loos dreigement, zo is jaren later gelukkig gebleken, maar een dat destijds niettemin indruk maakte op een immer blutte zestienjarige.
Handdoeken gingen achter het douchegordijn al om en bikinislipjes werden metershoog opgetrokken.
Toen ik als daad van ultiem verzet tóch de stap zette, was de keuze snel gemaakt. Een neerslachtig tekenfilmfiguurtje genaamd Emily the Strange zou mijn huid sieren. De broeksriem en pennenzak had ik al. Net als ik toen, had Emily een zwarte froufrou en een cynische levensvisie. ‘Wish you weren’t here’, luidde haar motto, en dat strookte perfect met mijn adolescente weltschmerz.
Op minder dan tien pijnlijke minuten stond ze erop. Op de bus naar huis voelde ik mij de coolste griet ter wereld. Tijdens de jaren die volgden, hield ik mijn geheim angstvallig verstopt voor moederlief. Handdoeken gingen achter het douchegordijn al om en bikinislipjes werden metershoog opgetrokken. Je moet weten: het waren de nillies en low-rise broeken maakten het mooie weer. Mijn high-waist moet er dus haast Urkeliaans hebben uitgezien. Wonder boven wonder werkte de truc. Ik behield mijn cool én mijn plaats in het familietestament.
Tot de dag dat mijn zus het zo nodig moest verpesten. Twee jaar jonger en vele malen stoerder dan ik liet ze op vakantie een tattoo zetten en postte doodleuk de foto op Facebook, waarop mams over de rooie ging en ik niet anders kon dan ook uit de kast te komen. De desillusie ten huize Kosters was enorm die dag. Ondertussen hebben grotere en meer doordachte tattoos een plaats op mijn arm ingenomen. Emily is deels vervaagd en zo goed als vergeten, tot ik ‘s ochtends slaapdronken langs de spiegel loop op zoek naar lenzen en een T-shirt, en herinnerd word aan de dromen en durf van weleer. En mijn mama? Die heeft de teleurstelling bíjna verwerkt.
Deze column verscheen in Flair op 31 juli 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
