Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over floorplay
‘We moeten meer aan floorplay doen’, zei ik tegen mijn vriend vanuit mijn hoek in de zetel. ‘Foreplay?’ vroeg hij enthousiast. ‘Floorplay’, antwoordde ik streng, en ik las hardop voor wat er op het scherm van mijn smartphone stond: ‘Floorplay is een interactieve spelmethode voor kinderen om hun ontwikkeling te stimuleren door plezierige contacten te creëren.’ Terwijl hij vast hoopte op een andere vorm van plezierige contacten, scrolde ik in stilte verder.
Want zo gaat dat als je een kind hebt: je zoekt online naar een paar schoenen voor jezelf en je eindigt bij een artikel over tien verschillende manieren om je kind een zo leuk mogelijk leven te geven. Iets wat elke moeder wil, nog meer dan een nieuw paar schoenen. Dus loop je verder rond met je dikke sokken in je Birkenstocks – het teenslippermodel – en trek je plots je eigen opvoedingsprincipes in twijfel. Wij zijn namelijk meer het type ouders dat bang is om een kind op te voeden dat straks niets alleen kan en applaus nodig heeft telkens als ze een voet voor de andere zet. Wij zijn pro interactie en mildheid, maar vinden ook dat een kind zichzelf moet leren vermaken of wij zitten op haar achttiende haar eindwerk te maken.
Ik kon me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst met plezier in een plas was gesprongen.
Vrij vertaald betekent ‘floorplay’ zoveel als ‘tijd op de grond’, en het idee erachter is dat ouders zich met volle aandacht richten op interactie met hun kinderen, het liefst tijdens het spelen. Het proberen waard. Moeilijk is het niet: je gaat bij je kind zitten en volgt hem of haar in het spel dat gespeeld wordt. Want als peuter draait het spel nog helemaal om eigen behoeften, net zoals bij sommige volwassenen. De kleinste bepaalt de spelregels en jij hebt als ouder maar wat te volgen. Ook wanneer dat betekent dat een speelgoedautootje volgens dat kind dienst moet doen als een telefoon. En zo zaten we wat later naast onze dochter op de grond, terwijl zij ons in een onverstaanbaar taaltje voorlas uit een boekje dat ze ondersteboven vasthield. ‘Helemaal prima voor ons’, zeiden we tegen elkaar, waarna we al enkele onderwerpen voor dat eindwerk opperden.
Daarna gingen we wandelen en deed ik voor hoe ze in een plas water moest springen. Haar pogingen waren verdienstelijk maar niet helemaal toereikend, en terwijl ik bleef springen in die plassen, daagde het me: een kind speelt voor het plezier en volwassenen spelen opdat hun kind zou spelen. Maar plezier? Echt spelen? Dat zijn we ergens onderweg precies verleerd. Ik kon me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst met plezier in een plas water was gesprongen. Meer zelfs, als het buiten nat was, bleef ik liever binnen. En sinds ik moeder ben, toeter ik enthousiast dat er geen slecht weer maar alleen slechte kleding bestaat. Mijn dochter bukte zich naast de plas om zich een schoonspringster te wanen en ik voelde hoe zij het kind in mij naar boven bracht. En wat voor een verrijking dat eigenlijk is.
Die avond zaten mijn vriend en ik opnieuw in de zetel. We besloten dat het een goede dag was geweest én dat het waarschijnlijk wel goed zat met de ontwikkeling van onze dochter. Het creëren van plezierige contacten was ons meegevallen, dus we gaan dat nog eens doen. Maar dan op onze manier. Het heet ‘foreplay’. Het idee daarachter is dat ouders zich met volle aandacht richten op interactie met elkaar. Het liefst tijdens het spelen. Het proberen waard.
Lees meer columns van Nele:
