'Hier hoort meteen een bekentenis bij: ik heb iets met buikjes. Niet dat ik op vadsige biertonnen geil, maar ik verkies een beetje gezelligheid boven een staalhard wasbordje.'
COLUMN: ‘Die samenwoonkilo’s stoorden me niet. Hem wel, dus sindsdien is mijn leven een hel’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Geen dessert bestellen op restaurant. Slechts één portie spaghetti opscheppen in plaats van drie. Wortels als je zin hebt in M&M’s. Niks zo vervelend als op dieet zijn. Al kan ik één ding bedenken dat nog ergerlijker is: een lief hebben dat op dieet gaat. Ik geloof radicaal in gendergelijkheid, maar bepaalde rollenpatronen mogen wat mij betreft gerust blijven bestaan. Vrouwen hebben het recht om over hun gewicht te klagen, mannen níét.
Toen die van mij een tijdje geleden boos de woonkamer binnenstormde in een tweedelig pak waarvan de knopen op springen stonden en theatraal declareerde dat hij te dik was, moest ik dan ook een oogrol onderdrukken. Hier hoort meteen een bekentenis bij: ik heb iets met buikjes. Niet dat ik op vadsige biertonnen geil, maar ik verkies een beetje gezelligheid boven een staalhard wasbordje. Die paar extra samenwoonkilo’s stoorden me daarom allerminst. Hem echter wel, en dus sprak hij de gevreesde woorden uit.
Sindsdien is mijn leven een hel. Waren ijskast en diepvriezer vroeger gevuld met allerlei lekkers – Kaas! Lasagne! IJs! – dan ogen ze nu zo goed als leeg, op wat magere yoghurt, sla en kipfilets na. Op het aanrecht geen sandwiches of snoeprepen meer, maar flinterdunne crackers en droge muesli – de saaie variant zonder stukjes chocola. Als we beslissen over ons avondmaal, oppert hij een vetarme wok en swipe ik teleurgesteld de Deliveroo-app weg.
Omdat in de zetel hangen met een XL-zak chips terwijl je wederhelft 5k jogt niet bepaald bevorderlijk is voor je zelfbeeld, probeer ik soms mee te gaan.
Het is zo erg geworden dat ik stiekem take-out bestel als hij laat moet werken en snel de restanten van mijn veggie burrito onder de zetel schop wanneer ik gemorrel in het sleutelgat hoor. Alsof crashdiëten nog niet genoeg is, doet hij plots ook aan crashsporten. Niet één keer in de week zoals normale mensen, maar bijna elke dag.
Omdat in de zetel hangen met een XL-zak chips terwijl je wederhelft 5k jogt niet bepaald bevorderlijk is voor je zelfbeeld, probeer ik soms mee te gaan. Zo’n drie keer met succes – hoewel mijn hoofd drie uur later nog knalrood zag – maar de vierde poging werd me fataal. Het was elf uur ‘s avonds en we sjokten richting park. Hij vol goede moed, ik vol steken in de zij.
Na amper één kilometer weigerde ik verder te lopen en barstte ik met enige zin voor drama uit: ‘Waar zijn we mee bezig? In het midden van de nacht gaan sporten, dat is toch geen léven meer?!’ Hij mompelde iets over een ‘summer body’ en zette een sprintje in terwijl ik dubbel gebogen en naar adem happend achterbleef. ‘De zomer is voorbij!’ riep ik hem na. ‘Ik begin aan mijn winterlijf.’
Deze column verscheen in Flair op 5 september 2017.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
