'Sinds de terugkeer van het badpak maak ik me amper nog druk om mijn onderontwikkelde buikspieren. Komt dat even goed uit!'
COLUMN: ‘Ik had meer dan een uur vast gestaan in het verkeer voor een oud breisel. Slaaf van de mode...’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Alle alligators zijn krokodillen, maar niet alle krokodillen zijn alligators. Dezelfde paradox geldt voor beestjes die ik dezer dagen spot op stijlsafari: alle fashion victims zijn fashionista’s, maar niet alle fashionista’s zijn fashion victims. De fashionista is gek op mode en gebruikt het medium als middel tot zelfexpressie. Het fashion victim doet er nog een schepje boven op. Als slachtoffer van de mode is zij geobsedeerd door trends en volgt ze de vluchtige verschijnselen angstvallig bij gebrek aan persoonlijkheid.
De diersoorten zijn makkelijk te verwarren. Zo dragen ze in de zomer allebei een culotte en platformsandalen. De een omdat ze daar zin in heeft, de ander omdat ze dat zo in een modeblad zag. Voor een moderedactrice bestaat er geen grovere belediging dan versleten te worden voor slaaf van haar eigen vakgebied. Daarom mijd ik massale trends als de pest.
De hoeveelheid badpakken in mijn kast blijkt ook omgekeerd evenredig aan de drang om te diëten.
Al spreek ik mezelf af en toe tegen. Wanneer ik vind dat de hype gerechtvaardigd is, koop ik tóch een trendy item. Deden me recent nog zwichten: track pants, something Gucci en een gloednieuw badpak. Terwijl dergelijk zwemkostuum tijdens mijn puberjaren nog gereserveerd was voor seuten, heeft het de laatste jaren een sexy comeback gemaakt. Kwam dat mij even mooi uit. Sinds de terugkeer van de onepiece maak ik me namelijk amper nog druk om mijn onderontwikkelde buikspieren. De hoeveelheid badpakken in mijn kast blijkt ook omgekeerd evenredig aan de drang om te diëten.
Ik was dus blij toen een Belgisch lingeriemerk me een stuk swimwear wilde opsturen. De verschillende modellen bleken daarbij vernoemd naar Franse filmsterren: Romy, Brigitte, Catherine! Eindelijk, een badpak met mijn naam erop. Een week lang wachtte ik ongeduldig op de welbewuste levering. De verlossende mail van onze lieftallige receptioniste volgde op vrijdag, uiteraard een thuiswerkdag. Onmiddellijk bestookte ik collega’s tot er een zo vriendelijk was het pakje mee naar Antwerpen te voeren.
In volle avondspits racete ik haar richting uit. File op de ring, elk mogelijk rood licht: geen obstakel was me te veel. Bij haar aangekomen scheurde ik de doos open en zag... mijn eigen sjaal. Die was ik een week eerder op een persevent vergeten. Tegen de tijd dat ik thuis was, had ik meer dan een uur vast gestaan in het verkeer voor een oud breisel en een hersenspinsel. Slaaf van de mode, slachtoffer van mijn eigen hebzucht. Geen idee hoe het met alligators zit, maar die avond huilde ik krokodillentranen.
Deze column verscheen in Flair op 3 april 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
