Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Onze eerste iPad is opgestaan uit de dood. Ja, u leest het goed. Drie jaar geleden al gaf hij de geest, of dat dachten we toch. Het scherm ging van flikkeren naar volledig zwart, steeds vaker, tot mijn man en ik hem dood verklaarden, hem in de kast staken en ons vloekend een ander, tweedehands (zo veel euro’s!) exemplaar aanschaften.
Vorige week kwam ik het toestel weer tegen tijdens een van mijn zeldzame aanvallen van opruimdrift. Met 99 procent kans op falen besloot ik het nog één kans te geven en stak ik het in het stopcontact. En voorwaar: een dag en 735 software-updates later zat mijn dochter er vrolijk op te tokkelen, alsof er niets gebeurd was. Op het toestel leek de tijd letterlijk stil te hebben staan, getuige daarvan de meest ‘recente’ foto’s en filmpjes.
Vandaag zijn we drie jaar verder en ga ik voor het eerst een maand ouderschapsverlof opnemen. Een hele maand thuis met de kinderen, waarvan twee weken alléén thuis met de kinderen. En dat boezemt me een beetje angst in.
Bij het swipen bleef ik plots hangen bij een filmpje dat mijn man van mij had gemaakt. Ik zat in de zetel, met mijn pasgeboren zoontje in de arm, mijn toen 22 maanden oude dochter rustig maar kordaat duidelijk te maken dat ze voorzichtig moest zijn met het nieuwe broertje. En plots zag ik het op mijn vermoeide, pas bevallen gezicht: pure, onversneden wanhoop. Een maand later zou ik volledig instorten en aan mezelf, een controlefreak pur sang, moeten toegeven dat ik in een knoert van een postnatale depressie terecht was gekomen en dat ik hulp nodig had. Hulp die ik trouwens meer dan kreeg. In de eerste plaats van mijn fantastische echtgenoot, maar bijvoorbeeld ook van mijn huisarts, die heel snel doorhad wat er met mij aan de hand was en me opvolgde tot ik weer beter was.En beter, dat werd ik ook, dat ben ik ook. Dat komt deels omdat ik ervoor koos om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan. Ik verkondig heus niet dat dat voor iedereen de beste oplossing is. Maar voor mij was het dat wel. En nee, ik vind het dan ook geen schande om toe te geven dat ik mijn werk nodig heb om mentaal op orde te blijven.
Vandaag zijn we drie jaar verder en ga ik voor het eerst een maand ouderschapsverlof opnemen. Een hele maand thuis met de kinderen, waarvan twee weken alléén thuis met de kinderen. En dat boezemt me een beetje angst in.Begrijp me niet verkeerd: ik ben me er volledig van bewust dat het een voorrecht is dat ik het me kan veroorloven om er een maand tussenuit te knijpen. Maar de vorige keer dat ik zo lang alleen thuis was met mijn mini’s, ben ik compleet en geheel doorgeflipt, dus vergeef het me als ik er toch een beetje zenuwachtig over ben. Al weet ik dat het helemaal goed gaat komen deze zomer, natuurlijk. Ik ben veranderd. Mijn kinderen zijn veranderd. Ze huilen minder, kunnen zichzelf al eens een uurtje entertainen. Nu zeker, met twéé iPads in huis. En vooral: ze komen mij op regelmatige basis vertellen dat ik de aller-, állerbeste mama ben. Daar heb ik zelfs een inzinkinkje of twee voor over.
Deze column verscheen in Flair op 27 juni 2017.
https://www.instagram.com/p/BVcs7M6lueO/?taken-by=lien_henderickx&hl=nl
Meer columns van Lien lezen:
