COLUMN: ‘Waarom zou je andermans geluk willen beknotten met verouderde denkbeelden?’

Dezer dagen droom ik van bubbels. Niet de drank die doorgaans mijn weekends siert, maar de iets drogere politiek­maatschappelijke variant. We leven immers allemaal in onze eigen bubbel en sinds de Amerikaanse ver­kiezingen kennen we ook de gevolgen van die vrijwillige opsluiting. We spiegelen ons aan mensen die praten, denken en stemmen zoals wij. In plaats van de dialoog met andersdenkenden aan te gaan, zoeken we het gezapige gezelschap van gelijk­gestemden op. Menselijk, maar het zorgt er ook voor dat we de ander moeilijk begrijpen, hem vermijden, vergeten en pas opnieuw zien opdui­ken als het te laat is.

Kijk naar Trump, kijk naar Brexit, maar ook ons land leeft met oogkleppen. Telkens als België zijn xenofobe onderbuik laat zien, trekken wij ruimdenkende medemensen ons collectief terug in onze bunker van een liberale zeepbel, vergezeld van genoeg ongeloof, verontwaardiging en memes om de nucleaire winter door te komen. Wanneer er racistische gezangen losbarsten op een festival, geloven we onze oren niet. Wanneer een staatssecretaris zich bedreigd voelt door mannen in lingerie, weten we niet wat we lezen. Wanneer een reportage de haat van een veredelde scoutsgroep blootlegt, lachen we diens leider vierkant uit.

In plaats van de dialoog met andersdenkenden aan te gaan, zoeken we het gezapige gezelschap van gelijk­gestemden op.

Toegegeven: ook ik ken geen betere manier om met voornoemde inciden­ten om te gaan. Als tolerante wereld­(veggie)burger doen ze mij absurd aan. Met de allerbeste wil kan ik niet snappen waarom je andermans geluk en vrijheid zou willen beknotten met verouderde denkbeelden en discrimi­natie. Toch weet ik niet of het hoofd schudden, weglopen en onze Face­bookstatus updaten de juiste oplos­sing is.

Misschien moeten we eens écht in gesprek gaan met de tegen­partij, een geschiedenisboek opsturen naar een verwarde tiener of een brief schrijven aan een closet­-theofiel, net zoals we vroeger onder schoolse dwang een pennenvriend vonden aan de andere kant van de taalgrens. Niet dat ik daar zin in heb. Liever blijf ik in mijn bubbel zitten, turend naar een iriserend kleurenspel. Als de muur om je heen zo mooi is, wil je hem niet slopen, toch?

De lelijke buitenwereld toelaten in mijn knusse fort van de­kens voelt als appelen met peers ver­gelijken. Gelukkig dwingt de realiteit me soms actie te ondernemen. Het membraan van mijn zeepbel is im­mers flinterdun. De minste wrijving kan hem doorprikken. Of beter: twee meningen doen botsen, uit elkaar doen spatten en weer samen doen smelten tot één gigantische bubbel.

Deze column verscheen in Flair op 18 september 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Millennials switchen vlot van friends with benefits naart #couplegoals en weer terug’
• COLUMN: ‘Ik zeulde 5 kilo plateauzool mee die wellicht blijvende schade toebracht aan mijn kinderruggetje’
• COLUMN: ‘Uitstellers lijken onambitieus, maar het zijn harde werkers in het diepst van hun gedachten’