Redactrice Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Pamela vs. de pandemie
Je hebt twee soorten mensen: zij die sinds de lockdown in maart extreem zijn beginnen sporten en zij die de coronacrisis als het ideale excuus zien om nooit meer een vinger uit te steken. Mijn vrienden zijn verdeeld over de twee categorieën. B. ontpopte zich tot rollerblader-pro, M. gaat elke dag hardlopen en L. kweekte in quarantaine een wasbordje waarop je kan dammen. S., E. en K. steunden de voorbije maanden liever de horeca en zien het nut niet in van strak staan terwijl de wereld vergaat. Je kan al raden bij welke groep ik me aansluit.
Pre-covid ging ik braaf twee keer per week fitnessen – oké, één keer per week – maar ondertussen blijft mijn abonnement grotendeels ongebruikt. Begin dit jaar moesten de sportzalen natuurlijk sluiten, heerlijk was dat! Mijn lief en ik deden een halfslachtige poging om zelf een gym in te richten, maar zagen algauw in dat thuis zweten echt niks voor ons was. Het dichtste bij een work-out kwam ik toen ik me inschreef voor een yogasessie via Zoom, maar uiteindelijk in sportoutfit boterhammen met kaas zat te eten op mijn yogamatje, terwijl ik toekeek hoe de lerares zich in bochten wrong. Gelukkig stonden mijn beeld en geluid uit. Toen de lokale fitness weer openging en ook mijn lief in gang schoot, keerde mijn schuldgevoel echter sneller terug dan de kilo’s na een crashdieet. De motiverende e-mails van de sportclub verergerden dat nog: ‘De herfst is hier, het wordt kouder en donkerder buiten, dus dit is het perfecte moment om je trainingsroutine weer op te pikken en jezelf warm en gelukkig te houden!’ Weet je wat mij warm en gelukkig houdt? Netflixen met een glas wijn.
Toen de lokale fitness na de eerste lockdown weer openging, keerde mijn schuldgevoel sneller terug dan de kilo’s na een crashdieet.
Uiteindelijk werd de druk me te veel en liet ik me door een vriendin overhalen om met haar mee te gaan, maar toen het aantal besmettingen een paar weken geleden flink begon te stijgen, liet ik de fitness weer links liggen – dat is geen excuus, of toch? Helaas besef ik dat ik als dertiger met een zittend beroep en een takeawayverslaving wel móét bewegen, wil ik post-covid nog in mijn kleren passen. Dus schakel ik mijn allerlaatste hulplijn in: Pamela. Pamela is een Duitse fitfluencer met een eigen YouTubekanaal en een miljoenenfollowing. Ze woont in een Pruisisch paleis dat dienstdoet als achtergrond voor haar eindeloze oefeningen. Die laatste voert ze uit met een full face of make-up en zonder enige vorm van transpiratie. Haar beginnersprogramma bestaat uit videolessen van een half uur per dag, vijf dagen per week. ‘Squeeze the butt cheeks. Squeeeze!’ maant ze me op dag één aan in Engels met een dik accent, en ze voegt eraan toe dat ik me moet inbeelden dat er een blad papier tussen mijn billen vastzit. Ik kan me weinig zaken voorstellen die onaangenamer zijn dan dat, behalve dan deze work-out.
Wanneer ik na de zoveelste herhaling uitgeput op de grond zak, houdt zij de pose zonder problemen aan en dan besef ik dat ik mijn mening moet herzien. Je hebt geen twee, maar drie soorten mensen: de sporters, de niet-sporters en Pamela, een bovenmenselijke cyborg wier enige doel het is om ons in beweging te krijgen. Onder die blonde paardenstaart en eeuwige glimlach gaat een kwaadaardig genie schuil dat niet zal stoppen voordat de hele wereld killer abs en een staalharde kont heeft. Ik ben doodsbang van haar, dus zit er maar één ding op en dat is morgen weer meedoen. Pamela vs. de pandemie: 1‑0.
Meer columns van Catherine:
- ‘Maandagochtend. Ik word wakker met een kriebel in de keel en een gevoel van naderend onheil.’
- ‘Gecancelde plannen zijn de beste plannen, zeker in dit seizoen vol verval en melancholie’
- ‘Of we Gert Verhulst niet wilden restylen?’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
