Onze columniste Nele is terug, mét baby op komst! Ze is nu 25 weken zwanger. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Je zou denken dat je na een positieve zwangerschapstest enthousiast rompertjes en positiekleding gaat bestellen. Dat je die babykamer meteen inricht en alvast een sjabloontje of drie laat ontwerpen voor het geboortekaartje. Namen heb je immers al. Sinds je tiende. Dat hoort zo. De wereld heeft me namelijk altijd het idee gegeven dat er vanaf week één een heel kind in je zit. Maar kunnen we allemaal even normaal doen? Dat zogezegde kind is rond week één zo groot als een maanzaadje en zo licht als een veertje. Een ei dat geluk heeft gehad. Geen kind.
Na die positieve zwangerschapstest werd ik daarom vooral negatief. Ik ging namelijk zitten wachten op een bloeding. Nu kan je me een doemdenker vinden, maar dan ben jij vast nog nooit onverwachts beginnen menstrueren op de dag dat je een lichtgekleurde broek droeg. Na die zwangerschapstest wist ik dus wat te doen: donkere broeken dragen en het huis niet verlaten zonder een arsenaal aan inlegkruisjes, maandverbanden en tampons, want deze bloeding zou venijnig zijn. Anders dan andere. Het zou een einde betekenen, nog voor een echt begin.
De wereld heeft me altijd het idee gegeven dat er vanaf week één een heel kind in je zit. Maar kunnen we allemaal even normaal doen?
Om mezelf en anderen die mogelijke teleurstelling te besparen, zou ik dus tegen niemand iets over die zwangerschap zeggen. Heel even heb ik me trouwens afgevraagd wat er zou gebeuren als ik het zelfs zou verzwijgen voor mijn vriend – de man wiens zaad geleid heeft tot dit alles -, zoals wanneer je met je auto tegen een paaltje hebt gebotst en gewoon bang wacht tot iemand die bluts in de carrosserie opmerkt. Om dan alsnog te doen alsof je van niks weet.
Maar nog diezelfde avond toonde ik hem de zwangerschapstest. Ik kreeg een paniekaanval en hij begon zwijgend de vaatwasmachine te legen. Laat me zeggen dat we vooral blij waren aan de binnenkant. Ergens. Voorzichtig. Uiteindelijk werd ik een week later het wachten en zeulen met maandverbanden beu. Een bloedtest bij de dokter moest uitsluitsel geven. ‘Een voorzichtige proficiat’, zei hij me later aan de telefoon. Het was een waarschuwing.
‘Het is echt’, zei ik daarna tegen mijn lief, terwijl ik verbijsterd mijn gsm op de grond liet vallen. ‘Voorzichtig!’ riep hij. Opnieuw dat woord.
Maar vanaf dat moment werd ik net onvoorzichtig. Want als dit echt ging gebeuren, mocht ik niet doemdenken. Dan moest en moet ik vertrouwen hebben in mezelf en in dat maanzaadje. In dat ei dat plots een kind geworden was.
Lees ook Neles eerste column:
