CORONABRIEVEN: ‘Liefste zus, ik had jouw dertigste graag anders gevierd’

Liefste Eveline,

Ik had jouw dertigste verjaardag graag anders gevierd. Met een bescheiden diner – er gaat niets boven een goede brasserie, toch? – en daarna een baco of vijf. Die zouden we rustig opdrinken aan de bar, ver weg van de dansvloer want dansen, dat doe jij niet graag, of dat zeg je tenminste. Uiteraard zou de rest van de familie erbij zijn. De drie zussen, chaos! De drie boys, nog meer chaos! En moederlief die alles in goede banen probeert te leiden tot ze het opgeeft en zelf op een zuipen zet. Een klassieke avond chez Kosters, die ik nu nog meer mis dan anders.

Moest ik op het dak van ons appartementsgebouw klimmen, dan zou ik je misschien zien, zonnend op je terras met een kapotte rug en een goed excuus om niks in huis te moeten doen. Het is je gegund. Papa zei altijd dat we voor jou een rampenfonds moesten oprichten. Mama noemt jou nog steeds het zorgenkind van ons gezin. Ergens klopt dat ook. Gebroken botten, gesneuvelde bushokjes, versleten wervels en ziektebriefjes… soms lijkt pech jouw middle name. Toch ken ik niemand anders die zo’n groot hart heeft. Dat was vroeger al zo. Terwijl ik me ronduit hebberig gedroeg, wilde jij als kind alles eerlijk delen. Ik koos een gigantische knuffel uit in Disneyland, jij een ieniemini stuiterbal. Meer had je niet nodig. We leken op elkaar als twee druppels water, zelfs ooms en tantes konden ons moeilijk uit elkaar houden. Dat had wellicht iets te maken met de identieke kapsels en outfits, maar soit.

Gebroken botten, gesneuvelde bushokjes, versleten wervels en ziektebriefjes… soms lijkt pech jouw middle name. Toch ken ik niemand anders die zo’n groot hart heeft.

Jij keek naar mij op, je anderhalf jaar oudere zus, en deed mij na, tot mijn grote irritatie. Tijdens onze tienerjaren draaiden de rollen om. Jij was de eerste met een lief, de eerste die begon te rebelleren, de eerste die rokend aan de schoolpoort stond. In onze puberale populariteitswedstrijd liep jij op kop. Ik kon alleen maar volgen, sigaretten schooiend op het terras wanneer mama niet thuis was. Je studieparcours was niet zonder obstakels (lol) maar als vroedvrouw vond je uiteindelijk je roeping. Terwijl andere studenten zorgeloos op Erasmus gingen, trok jij naar Tanzania en Gambia om daar talloze vrouwen te helpen. Ook in eigen land sta je klaar voor wie het nodig heeft. Als verpleegster verzorg je jong en oud met een lach en een dubbele hernia. Op café trakteer je zelfs wanneer je geen cent te makken hebt. Ik herinner me hoe jij op mijn dertigste verjaardag de inkom van het feest moest bewaken, maar uiteindelijk alle bonnen uitdeelde en een stoet wanhopige Britten binnenliet. Jij had medelijden en zij hadden de tijd van hun leven.

Zo gaat het wel vaker. Jij denkt eerst aan anderen en dan pas aan jezelf. Laat het vandaag eens andersom zijn. Geniet van alle cadeautjes, berichtjes, filmpjes en drankjes. Wees blij dat je dankzij de lockdown wat geld in je zakken kan houden – tenzij je weer online aan het shoppen bent? Besef dat wij in gedachten allemaal bij jou zijn, en dat we dit nog zwààr gaan inhalen. Wanneer dit alles voorbij is, trakteer ik je op een baco en een dikke carpaccio. In afwachting heffen we via Zoom het glas. Zoals oma altijd zei: Ach, kan jou het wat schelen?

Happy birthday, Evke.

Je zus, Catherine