Presentatrice An Lemmens riep in een Instagrampost op om opnieuw positiever over het moederschap te praten. Redactrice – en mommy van twee – Lisa steunt de tendens om ook de moeilijkere kanten van het moederschap bespreekbaar te maken.
An Lemmens heeft gelijk. Het moederschap staat niet gelijk aan de zeven plagen van Egypte, en dat mag weleens gezegd worden. Dat móét gezegd worden. Toen mijn kinderloze collega Eline vorige maand vertelde – en hier neerschreef – dat ze bijna bang was om aan kinderen te beginnen door alle verhalen die ze hoorde van moeders, moest ik slikken. Want ik ben ook zo’n ploetermoeder die met uitvoerige gebaren en verhalen vertelt hoe mijn koters mij bij tijd en stond tot waanzin drijven. En ik wíl niet de moeder zijn die jonge meisjes ervan weerhoudt kinderen te krijgen. Dus ja, ik ben blij dat An Lemmens heeft gesproken. Ze heeft gelijk.
Maar ik moet wél toegeven dat haar bericht voor mij aanvoelde als een stoemp in de maag. Vooral deze woorden: ‘En toch heb ik in deze bijna 4 jaar geen enkele keer gevloekt, geen enkele keer gezucht: “Ben ik blij dat ik er even van af ben” wanneer ik m’n dochter te slapen legde.’ En ik weet wat die stoemp was. Jaloezie. Ik zou er veel voor overhebben om die zin uit te spreken. Maar in mijn realiteit zijn er dagen dat ik wakker word en bijna meteen denk aan het moment waarop ik mijn dochter weer terug aan haar bed kan leggen. Niet omdat ik haar niet graag zie – wat An natuurlijk ook niet beweert – maar wel omdat ze in een verschrikkelijke fase zit. Ik heb een dochter van drie die mij uitput, mij tot het uiterste drijft en die op dit ogenblik meer van mij vraagt dan ik kan geven. Ik dacht altijd dat het geduld van een moeder evenredig was met haar liefde – oneindig, dus – maar ik heb met scha en schande moeten inzien dat dat niet zo is.
Ik heb geleerd, door met andere moeders te praten, dat er evenveel – en misschien nog meer – liefde zit in het ploeteren.
Dat ik deze woorden kan en mag neerschrijven, en niet neergesabeld word door mijn collega-‘moederkes’, steunt mij. Dat ik kan praten over hoe ik soms uitkijk naar de maandag na een zwaar weekend met de kinderen, lucht mij op. Dat ik zélfs mag vertellen dat de rol van moeder soms aanvoelt als een keurslijf waar ik blijkbaar niet altijd in pas: dat is me veel waard. En daarom vind ik het wél een goeie tendens dat moeders die het zwaar hebben dat mogen uitspreken. Ik gun An haar gigantische roze suikerspinnenwolk van harte. Meer nog: ik wil hem ook. Maar ik heb geleerd, door met andere moeders te praten, dat er evenveel – en misschien nog meer – liefde zit in het ploeteren. Ik ben moeder geworden op het moment dat het al gezegd mócht worden – dank u, Siska Schoeters – en ik leef mee met alle vrouwen die kinderen kregen in de tijd dat alleen de roze wolk bespreekbaar was. Want die stoemp in de maag, daar heeft geen enkele moeder iets aan.
