Charlotte Roggeman: ‘Jij kan een voorbeeld zijn voor stotteraars. Accepteer hen. Dan doen zij dat misschien ook.’

Aangenaam! Mijn naam is Charlotte Roggeman. En gelukkig mag ik het schrijven, want moest ik jou in het echt tegenkomen, klonk het eerder als ‘Ccchharlotte Rrroggeman’. Komt op hetzelfde neer natuurlijk, maar het komt er net iets anders uit omdat ik... euhm... ik... ik stotter (there, I said it).

Stotteren valt volgens Wikipedia te omschrijven als ‘spraak die wordt gekenmerkt door frequente herhaling of verlenging van geluiden, lettergrepen of woorden of ook wel door herhaalde aarzelingen of pauzes die het vloeiend verloop van de spraak onderbreken.’

In mijn eigen woorden zou ik stotteren eerder kort kunnen omschrijven als ‘vreselijk vervelend’. We kennen het allemaal wel... Je bent enthousiast, je wilt honderd dingen in één keer zeggen en je struikelt uiteindelijk zo over je woorden dat je je zin helemaal opnieuw moet beginnen. Wel, dat is stotteren dus NIET. Als stotteraar kan je heel goed weten wat je wilt zeggen, maar toch besluiten bepaalde signalen in je hersenen niet volledig door te komen en samen te werken. Bijgevolg maak je een hapering met je mond en stotter je. Simpel. Ermee leren omgaan? Iets minder simpel als je ‘t mij vraagt. Want naast het fysische aspect en dus de letterlijke blokkering die stotteren volgens Wikipedia is, ligt de kracht van stotteren voor mij in het mentale aspect dat het met zich meebrengt.

Mijn doel voor alle stotteraars is géén trucjes, geen doen alsof, geen destructief gedrag, geen gevecht, maar een proces van groei en kracht.

Ik stotter al zolang ik me kan herinneren. Hierdoor hebben er zich verschillende conditioneringsprocessen in mijn hersenen vastgezet waar ik elke dag tegen vecht. Dit uit zich in bijvoorbeeld vermijdingsgedrag om bepaalde woorden uit te spreken. Als zeer jong kind, toen ik überhaupt nog niet besefte dat ik stotterde, ben ik (on)bewust risicovolle woorden gaan vermijden en zocht ik naar een makkelijker synoniem. ‘Kat’ werd ‘poes’ en ‘huis’ werd ‘woning’. Dit gedrag groeide mee met de leeftijd waardoor bepaalde woorden 20 jaar later voor mij nog steeds onmogelijk zijn om uit te spreken.

Hierdoor bestelde ik op restaurant vaak iets anders dan wat ik effectief wilde eten, of zweeg ik wanneer ik andere mensen kon helpen door wél iets te zeggen. Ook al slaat het op niets en is het eerder de angst die jou op zo’n moment volledig overneemt, ik vind het absurd hoe we onszelf voortdurend dingen aanleren en onze hersenen dit zomaar als waarheid beschouwen. Jarenlang deed ik dit op een negatieve manier. Ik en zo veel andere stotteraars maken dit proces elke dag mee. Als we onze hersenen toch zo makkelijk kunnen conditioneren, dan zal dit toch ook wel op een positieve manier kunnen?

Langzamerhand vecht ik niet meer tegen het stotteren en geef ik niet meer toe aan vermijdingsgedrag, maar laat ik het stotteren gewoon horen. Langzamerhand geef ik niet meer toe aan mijn angst en schaamte, maar laat ik het stotteren gewoon horen. Langzamerhand geef ik een zachte connotatie aan stotteren, terwijl ik het het moeilijkste gevecht ooit vind. Langzamerhand ben ik méér dan stotteren alleen. Langzamerhand is het slechts een detail.

Dat is mijn streefdoel. Géén trucjes, geen doen alsof, geen destructief gedrag, geen gevecht, maar een proces van groei en kracht. De basis ervoor is gezet, en de uitwerking ervan is jarenlang werken om de bestaande conditioneringsprocessen weg te werken of om te buigen tot iets nieuws. Deze keer iets positiefs.

Langzamerhand geef ik een zachte connotatie aan stotteren, terwijl ik het het moeilijkste gevecht ooit vind. Langzamerhand ben ik méér dan stotteren alleen.

Dit is allesbehalve makkelijk. Want als ik spreek met medestotteraars, jong of oud, zie ik dat stotteren heel veel wondjes achterlaat. Volwassenen die al jaren niet meer hebben gestotterd, worden instant emotioneel als ze praten of zelfs nog maar nadenken over stotteren. Het is een soort van levenspartner dat je liever eens op vakantie stuurt of opsluit ik een klein kamertje. Maar het doet ook mooie dingen. Zoals Joe Biden eens zei in een toespraak over stotteren: ‘Het beste wat me ooit is overkomen, is dat ik stotter. Hierdoor weet ik wat het is om uitgelachen te worden, vernederd te worden. Hierdoor krijg je diepgang. Ontwikkel je een dieper instinct. Ontwikkel je zelfreflectie en -ontwikkeling. Wanneer je doorzet om je moeilijkheden te overkomen, ontwikkel je zo veel moed waarvan je niet wist dat je het zou nodig hebben in het leven.‘ Dit geldt voor stotteren en ieder andere obstakel dat iemand kan meemaken in zijn leven. Daarin geloof ik heilig.

Ontmoet je iemand die stottert? Weet dan dat die persoon een hele weg zal afleggen om zijn stotteren een plek te kunnen geven. Als je praat met iemand die stottert, weet dan dat die persoon vecht tegen het vermijden van bepaalde worden. Laat zien dat je hen accepteert. Jij kan een voorbeeld zijn voor stotteraars. Want zij hebben zichzelf en hun stotters waarschijnlijk nog niet geaccepteerd maar jij accepteert hen wel. En dát kunnen zij leren van jou.

Charlotte Roggeman (22) is de vrouw achter het platform en de podcast ‘Trust Your Ssstruggle’. Hier wil Charlotte het bewustzijn rond stotteren vergroten door zowel met stotteraars als niet-stotteraars te spreken. Hoe ontstaat stotteren? Hoe ga ik om met een leerling die stottert? Hoe ga ik om met een vriend die stottert? Deze vragen zullen allemaal besproken worden in de podcast. Charlotte wil benadrukken dat de invloed van stotteren verder gaat dan spraak alleen. Spreken is niet voor iedereen vanzelfsprekend en dat mag niet langer een taboe zijn. Blijf je graag op de hoogte? Volg dan @trustyourssstruggle op Instagram, Facebook en Spotify!

Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be !