Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 9 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
De geboorte van een kind is de geboorte van een moeder, wordt weleens gezegd. Feitelijk gezien klopt dat, maar het moederschap is meer dan feiten. Moeders worden volgens mij namelijk op elk moment geboren. Lang voor ze kinderen hebben, bijvoorbeeld. Zelfs als die er uiteindelijk niet zouden komen.
Sommigen worden moeder op het moment dat ze een kind maken. Anderen wanneer ze een positieve zwangerschapstest doen of het hartje van hun ongeboren kind voor het eerst horen kloppen. Of wanneer de baby er uiteindelijk is. En er zijn vast ook vrouwen die zich nooit moeder voelen. Misschien zelfs in exact diezelfde situaties.
De geboorte van mijn kind was vooral de geboorte van een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Een gevoel dat er met weerhaakjes uit is gekomen en ik daarom waarschijnlijk nooit meer van me afgeschud krijg. Sinds die geboorte werd het dan ook allemaal heel echt. Echter dan toen we haar maakten, echter dan bij de positieve zwangerschapstest en echter dan toen ik haar hartje voor het eerst hoorde kloppen. Het is uiteindelijk ook niet niks om moeder te zijn, want ik moet mijn kind in leven zien te houden. Als het even kan op de best mogelijke manier. En om dat te doen, moet ik haar leren kennen. Weten, vragen of ontdekken wat ze nodig heeft, maar vooral geven wat ze nodig heeft. En elke dag opnieuw verbaast het me hoeveel ik blijkbaar zelf te geven heb.
Het is een kwestie van de lat niet te hoog te leggen, dat hele moedergedoe, want het is maar al te verleidelijk om over die lat heen te springen.
Gelukkig kan ik tevreden zijn met weinig. Als ik mijn tong uitsteek en zij hetzelfde doet omdat ze het mij ziet doen, voel ik me al redelijk geslaagd. Het is een kwestie van de lat niet te hoog te leggen, dat hele moedergedoe, want het is maar al te verleidelijk om over die lat heen te springen. Dan blijf je met je voeten haken om face first tegen de grond te gaan. En dan sta je nergens.
Twee dagen nadat ik moeder was geworden, was het toevallig al Moederdag. Ik kreeg een cadeautje van mijn vriend en er stond een plantje voor de deur van de ziekenhuiskamer. ‘Voor mama’, stond erop. Maar na twee dagen wist ik helemaal nog niet hoe het was om mama te zijn. Ondertussen weet ik dat wel. Ik weet dat ik veel ben. Een dochter, een zus, een vriendin, een lief. En nu dus ook een moeder. Elke dag een beetje meer en beter. Tussen alles door heb ik het gevoel dat ik ook nog steeds mezelf ben. Sinds ik moeder ben, zelfs meer dan ooit.
Lees meer columns van Nele:
