COLUMN: ‘Als je moeder wordt, is hoop het eerste wat er is. Dan zit het in alles en blijft die hoop ook overeind’

Over hoop

Hoop is wat overblijft als al de rest verdwenen is, zegt men weleens. Hoop is zo het enige en laatste wat je nog overeind houdt wanneer het moeilijk gaat. Je kan dus maar beter geen hoop hebben, denk ik dan, want dat betekent dat alles goed gaat. Die gedachten spoken door mijn hoofd wanneer ik met Faith spreek. Hoop. Een mama van 28 jaar met een kindje van elf maanden dat ongeneeslijk ziek is. Ik interview haar voor een artikel dat binnenkort in Flair verschijnt en ik ben zelf bang. Ik ben nu namelijk ook een moeder. Dan hoop je sowieso.

Het begint al als je nog maar dénkt dat je ooit een kindje wil. Dan ga je hopen dat je ooit iets of iemand vindt die dat mogelijk maakt. Vervolgens hoop je op een positieve zwangerschapstest. Op die eerste echo en een tweede. Op twee armpjes en beentjes, tien vingers en teentjes. Op een jongen of een meisje, als het maar gezond is. Vooral dat. En net daar ging het dus mis bij Faith en Bo. Maar ook bij de zoontjes van twee andere mama’s die ik voor hetzelfde artikel interviewde. Dat zijn drie kindjes voor wie ook gehoopt werd, maar bij wie toch iets anders gebeurde. Dat zijn drie kindjes binnenkort in Flair, maar ze zijn met zo veel in de wereld. Ik zag enorm op tegen de interviews met die mama’s omdat ik dan niet langer zou kunnen negeren dat niet iedereen met zijn gat in de boter valt. Mijn baby scheelt maar twee maanden of enkele jaren en tegelijk een heel leven met die kinderen. Dus ik hoopte.

In dit geval hoopte ik dat ik het die mama’s niet te moeilijk zou maken door hen vragen te stellen over hun leven, dromen en angsten. Ik wilde niet wentelen. Liever zou ik die moeders en hun kindjes perfect gelukkig en gezond maken om hen dan in een potje te steken waar ze perfect gelukkig en gezond zouden blijven. Maar dat kan ik niet. In plaats daarvan heb ik naar hen geluisterd en meegehuild, tijdens ons gesprek of toen ik ’s avonds boven het bed van mijn dochter hing. Ik hoopte dat die mama’s blij waren dat ik had geluisterd en gehuild. En dat ze weten dat hoop niet dat is wat overblijft als al de rest verdwenen is. Als je moeder wordt, is hoop het eerste wat er is. Dan zit het in alles en blijft die hoop ook overeind. Ik hoop het zo hard voor hen.

Lees meer columns van Nele:

• ‘Het lijkt alsof er kleine kartelmesjes uit haar vingertoppen groeien’
• ‘Mama mag niet gaan werken. Mama mag niet gaan douchen. Mama moet voor altijd bij de baby blijven’
• ‘De moeder stond voorovergebogen met een peuter bengelend in haar armen. ‘Plas nu maar!’ riep ze’