‘Ik wil niet dat je werkt’, zo stond de driejarige Rosie aan het bureau van hoofdredactrice Eva. En hoewel er stilaan versoepelingen worden doorgevoerd, voelt het alsof (ouders met) kleuters steeds vergeten worden. Baby’s, peuters en kleuters worden liefst nog thuis opgevangen, zolang dat kan. Zonder met vriendjes te kunnen spelen, en zonder enige (mentale) rust voor hun ouders. ‘Mijn gezond verstand voelt niet meer zo gezond aan’, getuigt Eva.
‘Ik ben moe. En verdrietig. En boos op mezelf. Net nog snauwde ik mijn dochter voor de triljoenste keer iets toe omdat er een bal uit de lucht dreigde te vallen bij het jongleren. Een fulltimejob (vanuit mijn kot), een huishouden (dat tien keer meer werk lijkt te vragen nu we er áltijd zijn), een relatie en een kleuter die het heel moeilijk begint te hebben met deze situatie. Om van de kat die plots niet meer op de kattenbak gaat nog te zwijgen. Het is te veel. Hoezeer ik ook relativeer, mijn blessings zit te tellen en behoorlijk wat perfectie laat varen… Het lukt niet meer zo goed.
In het begin leefden we hier in totale harmonie. Er was meer tijd, we genoten van de simpele dingen, mama was eindelijk én baas én aanwezig. Ik kookte verse maaltijden tijdens de lunchpauze, ’s avonds was er uitgebreid aperitief en soms zelfs dessert. Het was nu eenmaal zo, iedereen stond ervoor, we konden er maar beter het beste van maken. En dat lukte wonderwel. En toen werden de maatregelen versoepeld en draaide het volledig in de soep. Want eigenlijk veranderde er niet zo heel veel ten goede.
In het begin leefden we hier in totale harmonie. Mama was eindelijk én baas én aanwezig.
De plekjes in de stad die we als vakantieplekken zagen, lopen weer vol. De weg ernaar toe is opnieuw een levensgevaarlijke tocht door het verkeer. Als je dan toch eens terug naar kantoor mag, dan moet je er wel weer opnieuw voor in de file staan. En moet je je ontsmetten, mondmaskers aandoen en met schrik weer naar huis. De kleuters blijven van elkaar afgesneden, terwijl hun huidhonger verschrikkelijk is. Het breekt mijn hart als ik haar zie twijfelen om naar een klasgenootje toe te lopen en hoe ze heel voorzichtig op anderhalve meter samen proberen te wandelen. Hoe ze ‘Happy Birthday’ gaat zingen voor een vriendinnetje, op de stoep, met haar handjes stijf van de stress achter haar rug. En als ze roept: ‘Oh mama, dat kindje doet het niet goed, ik voelde zijn vingertjes bijna op de mijne.’
De nieuwe regels vallen niet te snappen. Omdat de situatie natuurlijk niet te snappen valt. Ik neem het eigenlijk zelfs bijna niemand kwalijk. Dit hebben we nog nooit eerder gedaan, we weten het met z’n allen even niet zo goed. Maar het maakt het wel moeilijker, want het lijkt alsof er licht aan het einde van de tunnel zal komen, maar eigenlijk is dat in ons geval nog niet zo. Je moet je gezond verstand gebruiken, dat begrijp ik. Maar mijn gezond verstand voelt niet meer zo gezond aan. Want mag ze nu naar de grootouders? Of lopen die dan gevaar? Zou ze niet blijer zijn in de opvang zodat ze leeftijdsgenootjes ziet? Maar ja, dan kan ze weer niet naar de grootouders. En eigenlijk hebben we daar ook geen recht op, want we kunnen van thuis uit werken. En wie in godsnaam stoppen we in onze bubbel? Eigenlijk maar liever gewoon niemand? Dan weten we het tenminste.
Je moet je gezond verstand gebruiken, dat begrijp ik. Maar mijn gezond verstand voelt niet meer zo gezond aan.
We houden nog even vol. Om op een dag geen hartverscheurende keuzes te moeten maken, maar gewoon voorzichtig weer te kunnen leven. Dat is het lichtje waar we op hopen. Dat ik mijn dochter gewoon weer zonder regels met andere kindjes kan laten spelen. En dat ze weer een juf of meester heeft die haar zo veel meer dan enkel onderwijs geeft. Want het is wel heel erg duidelijk. Een kind opvoeden, dat doe je niet alleen. Hoewel ik uiteraard de leukste mama ter wereld ben – als ik niet snauw – ben ik alleen niet genoeg voor haar geluk.‘
Flair zoekt quarantainemama’s
Herkenbaar? Flair zoekt quarantainemama’s die willen getuigen over het leven in lockdown met baby’s, peuters of kleuters in huis. Wordt het jou allemaal te veel? Of geniet je net van die quality time met je kinderen? Laat het ons weten!
