18 weken. Zo lang – of liever: zo kort – mag ik me al lid noemen van het clubje moeders. Een baby op de wereld zetten was tegelijk de meest pijnlijke en meest allesomvattende gebeurtenis van mijn leven. En tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet zeker of ik daar wel klaar voor was. Of klaar voor ben. Tout court. Die roze wolk, die had ik niet verwacht. Maar waar ik me allerminst aan verwachtte, is de druk die er ligt op kersverse moeders. De druk die gecreëerd wordt door (voornamelijk) andere moeders. Oh, de ironie.
Afgelopen weekend stond er in Het Laatste Nieuws te lezen hoe je er in vier stappen voor kan zorgen dat je baby gaat doorslapen. Tips van kinderslaapcoach Nathalie van Snuggles & Dreams. Tips die volgens sommigen pure kindermishandeling zijn. Want dat je van #teamnosleep naar #teamsleep wil gaan, dat zou tegen de natuur van je kleine spruit zijn.
Ook ik behoor tot #teamnosleep. De wekker geeft namelijk 4:45 wanneer ik dit schrijf. Mijn baby heeft net aan de borst gedronken. Net zoals hij dat een kleine drie uur geleden deed. Ik ben moe. Doodmoe. Want nee, mijn baby slaapt na 4,5 maanden nog steeds niet door. En ja, ook ik zou heel graag nog eens wat langer dan drie uur slapen. Maar langs de andere kant geniet ik stiekem van onze nachtelijke conversaties en het gevoel dat hij me nodig heeft. En dat wil ik toch nog eventjes zo houden. Maar ik kan me voorstellen dat je als ouder op den duur ten einde raad bent en de hulp van een ervaren slaapcoach als laatste redmiddel ziet. En dan ben je volgens mij écht geen slechte ouder.
Langs buitenaf wordt constant de vraag gesteld of mijn baby al doorslaapt. De tweede meest gestelde vraag na ‘hoe gaat het met hem?’. Ik voel mezelf ongemakkelijk worden wanneer ik antwoord dat wij nog steeds onderbroken nachten hebben. Waarop steevast een grote frons op het gezicht van mijn gesprekspartners verschijnt. En daarna de boodschap dat hij toch stilletjes aan zijn nachten zou moeten vullen met niets anders dan slaap. Alsof wij als ouder falen omdat hij nog ons ’s nachts nog steeds nodig heeft. En ik schaam me dat ik me daarvoor schaam.
We krijgen rare blikken als we vertellen dat onze zoon nog steeds niet doorslaapt. Alsof wij als ouder falen omdat hij ons ’s nachts nog steeds nodig heeft.
Er komt de laatste tijd zoveel kritiek van buitenaf dat het enige wat ik als kersverse moeder doe schuldgevoel creëren is. Ik voel me schuldig omdat ik mijn kind naar de crèche stuur, bijna tien uur lang. Tien uur in de armen van een ander. Ik voel me schuldig als ik dan pas een kwartiertje voor sluitingstijd aan de deur sta en zie dat hij als een van de weinig overgebleven kindjes op de mat ligt te rollen. Tegelijk voel ik trots, want – yay! – hij rolt! Ik voel me schuldig dat ik voor mijn eigen levenskwaliteit wil stoppen met borstvoeding. Of vooral met dat kolven op het werk. Want de beste voeding voor je baby is borstvoeding. En ik zou bijna een slechte moeder zijn als ik nog maar overweeg om op flesvoeding over te schakelen.
Ik voel me schuldig als ik hem vijf minuten alleen in zijn parkje laat spelen. Of als ik hem terug in zijn eigen bedje leg nadat hij na zijn voeding bij mij in slaap gevallen is. Of erger: als ik hem gewoon naast mij in bed laat liggen. En nu voel ik me dus ook schuldig omdat ik de slaapcapaciteiten van mijn zoon duidelijk onnodig in twijfel stel. ‘Moet hij nu echt weeral eten? Kan hij niet gewoon doorslapen?’. Het kind is bijgod amper 18 weken op deze aardbol.
Je schuldig voelen, is een fantastische herinnering aan hoeveel je om je kinderen geeft.
Is schuldgevoel slecht? Misschien niet per se. ‘Je schuldig voelen, is een fantastische herinnering aan hoeveel je om je kinderen geeft’, vertelde Leslie Bruce onlangs in de podcast ‘Asking For A Friend’ van Lauren Conrad. En laat ik me daar dan voorlopig maar aan optrekken. Want wat is die eeuwige discussies over wat nu wel of niet goed is voor je kind doodvermoeiend. En wat is het erg om te zien dat moeders elkaar in deze tijd onnodig afvuren. Want laten we eerlijk zijn: wil niet elke mama gewoon het beste voor haar kind? En zou niet elke moeder gewoon haar moedergevoel moeten kunnen volgen zonder daarvoor langs alle kanten commentaar te krijgen?
Dus voor nu een warme oproep: lieve mama’s, laten we om te beginnen gewoon lief zijn voor elkaar. Dat doorslapen komt vanzelf wel. En anders zijn er altijd nog slaapcoaches.
Lees ook:
