””Tabula Rasa’ is zo veel meer dan een horrorserie over een villa vol imaginaire geesten’

Je zal me niet horen zeggen dat Veerle Baetens geen goede actrice is. Meer nog, ik geef grif en met een beetje tegenzin toe dat ze behoort tot het beste dat Vlaanderen te bieden heeft. Nee, mijn antipathie wekte mevrouw Baetens op door de persoonlijkheid die ze een aantal jaren geleden tentoonspreidde naast het scherm.

In 2014 verscheen de ‘Broken Circle Breakdown’-actrice op de rode loper van de Oscars met een gedrocht van een jurk rond haar lichtgeraakte lijf en werd daar achteraf (terecht) op gewezen door de zogenaamde fashion police. Wraakzuchtige Veerle besloot even later in een bedankingsspeech naar diezelfde moderedactrices te verwijzen als ‘alle troela’s die over kleren schrijven en er dan nog hun beroep van maken ook’. Als studente met de grote droom om ooit voor Flair te schrijven, voelde ik mij toen al aangesproken en op mijn modelievende tenen getrapt. Daar ging de liefde die Baetens met haar vertolking van Sara bij mijn achttienjarige zelf had opgewekt.

Baetens kreeg het idee voor deze reeks wanneer haar gevraagd werd welke rol ze weleens wilde vertolken. Ik ben de persoon die haar de bewuste vraag stelde nu al dankbaar.

Soit, terug naar ‘Tabula Rasa’. Als je het idee hebt dat je al een tijdje niets meer hoorde of zag van Baetens, klopt dat. De actrice speelde de laatste jaren vooral in buitenlandse producties en was bovendien hard aan het werk aan haar eerste wapenfeit als scenarist. De actrice kreeg het idee voor deze reeks wanneer haar gevraagd werd welke rol ze weleens wilde vertolken. Baetens begon na te denken over een personage met geheugenverlies en stapte met haar idee naar Malin-Sarah Gozin, de vrouw die ons ook al de topreeks ‘Clan’ schonk. Ik ben de persoon die Baetens de bewuste vraag stelde nu al dankbaar.

De trailer van ‘Tabula Rasa’, die ik een half jaar geleden in mijn mailbox kreeg, deed me al vermoeden dat de reeks uniek zou zijn. Anders dan alle Vlaamse series die we tot nu toe zagen. De eerste twee – van in totaal negen – afleveringen bevestigden dat vermoeden.

Vooral het horrorelement lijkt mij nieuw. Ik kan me alleszins geen Vlaamse reeks voor de geest halen waarin de makers in één aflevering je – of toch mij, een echte schijtluis – op minstens vijf momenten van je stoel doen springen van het verschieten of je ogen doen bedekken van de spanning. Als je ‘t mij vraagt, is er dan ook niets enger dan een oud behekst huis in het midden van een bos, waarin dan ook nog eens een bemanteld figuur ronddwaalt. Het feit dat de serie geregisseerd werd door Jonas Govaerts en Kaat Beels – van respectievelijk de Vlaamse horrorfilm ‘Welp’ en de populaire serie ‘Beau Séjour’ – kan het macabere sfeertje van de serie grotendeels verklaren.

Maar ‘Tabula Rasa’ is veel meer dan een horrorserie over een villa vol imaginaire geesten. Na twee afleveringen is duidelijk dat de serie evenzeer een soort detective is die draait rond de vraag wat er met de vermiste Thomas De Geest gebeurde. En vooral: wat heeft Mie, het personage van Veerle Baetens dat sinds een auto-ongeluk lijdt aan retrograde amnesie, er mee te maken? Geloof mij: al na één aflevering wil je het zó graag weten.

Briljante bijrollen van kleppers zoals Peter Van den Begin en de immer aimabele Tom Audenaert zorgen zelfs in een donkere serie als ‘Tabula Rasa’ voor lichtpuntjes van humor.

In Vlaanderen wordt nogal snel met de term topcast gegooid, maar in het geval van ‘Tabula Rasa’ is het volledig terecht. Stijn Van Opstal als de zorgzame en bezorgde echtgenoot en de piepjonge maar sterk acterende Cécile Van Enthoven in haar eerste televisierol als 6-jarige dochter Romy, vormen het erg geloofwaardige gezin van Mie D’Haeze. Hilde Van Mieghem is geweldig als de grofgebekte oma Lola – haar naam kon niet beter gekozen zijn – die in haar midlifecrisis is blijven steken en het overgrote deel van de tijd zaagt over haar echtgenoot met alzheimer. Haar wulpse gevoelens kan Lola botvieren op de verzorger van haar man, de Griekse god Ramses, vertolkt door niemand minder dan filmmaker Bilall Fallah. Briljante bijrollen van kleppers zoals Peter Van den Begin en de immer aimabele Tom Audenaert zorgen zelfs in een donkere serie als ‘Tabula Rasa’ voor lichtpuntjes van humor.

Enkel een erg sjofel uitziende Gène Bervoets als politie-inspecteur Wolkers die de zaak De Geest onderzoekt, vind ik eerder vreemd gecast. Al kan dit ook liggen aan het feit dat hij er door de styling en een heel lange baard eerder uitziet als een zwerver dan een gerespecteerd politieagent.

Professioneel als ik ben, zet ik dus mijn persoonlijke bias over Veerle Baetens opzij en raad ik jullie allen aan morgenavond af te stemmen op Eén voor de eerste aflevering van ‘Tabula Rasa’. Want het is echt zoals een collega-journalist enthousiast uitriep na afloop van de persvisie: ‘Alles klopt gewoon! Waren alle series maar zo!’. Het verhaal, de acteurs (enige twijfel over Bervoets buiten beschouwing gelaten), de opbouw: het is allemaal van een nieuw niveau, een niveau dat ook al benaderd werd door ‘Beau Séjour’.

Voilà, Veerle, een virtuele pluim in uw poep. Al weet ik niet of deze lofzang je iets waard is, komende van een troela die, naast over televisie, ook over kleren schrijft en daar nog haar beroep van heeft gemaakt ook.

‘Tabula Rasa’ zie je vanaf zondag 29 oktober elke week om 21u30 op Eén.

Kijk je mee? 

• ”Hoe Zal Ik Het Zeggen?’ past perfect in het rijtje van Van Aelsts toppers ‘Wat Als?’, ‘Safety First’ en ‘Benidorm Bastards”
• ‘”Wat een sterke vrouw!” zei Goens over Sabine Hagedoren. Zeg dat wel.’
• ‘Het verhaal van Pieter Aspes verdriet in ‘Bargoens’ doet wat maker Erik Goens belooft: het grijpt je naar de keel’