'Een moslima vragen om haar hoofddoek te verwijderen is hetzelfde als aan een niet-moslima vragen om geen T-shirt over haar beha te dragen. Zonder hijab voel ik me naakt.'
Kaoutar Achahbar (23): ‘Ik ben het ultieme bewijs dat het niet is omdat je een hoofddoek draagt, dat je geen kans maakt in het leven’
Bij Flair houden we van vrouwen die dingen in beweging zetten, die durven, die springen, die tegen de schenen durven te schoppen en die ons inspireren tot grootse dingen. Dertig weken lang laten we elke week een markante jonge vrouw aan het woord. Deze week aan de beurt: Kaoutar Achahbar.
Meet Kaoutar
- Op 22 januari 1997 geboren in Lokeren.
- Volgt momenteel een graduaatopleiding orthopedagogie aan de Arteveldehogeschool in Gent.
- Vervolledigde zopas haar stage als pedagogisch medewerker bij Vagevuur Open Jeugdwerk vzw in Lokeren.
- Runt sinds die stage Diversa, een meisjeswerking die onderdeel uitmaakt van Vagevuur vzw en waarmee ze de integratie van kwetsbare meisjes wil bevorderen via buitenschoolse activiteiten.
- Schreef eerder dit jaar een opiniestuk voor De Wereld Morgen waarin ze opriep om van zich te laten horen wanneer men getuige is van een racistisch incident.
- Is op Instagram te volgen via @kaoutar.acha en @diversa.vagevuurr.
Elf jaar oud was Kaoutar Achahbar (23) toen ze besloot een hoofddoek te dragen. Met bakken kritiek tot gevolg. Meer nog: haar leerkrachten beweerden dat de Lokerse met Marokkaanse roots later geen schijn van kans zou maken op de arbeidsmarkt vanwege haar hijab. Haar indrukwekkende parcours bewijst het tegendeel.
Toen Kaoutar Achahbar, geboren en getogen in het Oost-Vlaamse Lokeren, tijdens een familievakantie in Marokko voor het eerst een hijab opzette, ging er een nieuwe wereld voor haar open. ‘Mijn nicht droeg er een en ik wilde het ook wel eens proberen. Sindsdien heb ik ’m niet meer afgezet. Hij hoort gewoon bij mij’, begint Kaoutar haar verhaal. Haar ouders vonden haar aanvankelijk te jong voor een hoofddoek, maar lieten haar vrij in haar keuze. ‘Grappig, want heel wat mensen denken net dat jonge meisjes door hun familie worden verplicht om een hoofddoek te dragen. Niet dus.’ Op school werd Kaoutars keuze haar niet in dank afgenomen. Ze werd gevraagd om haar hoofddoek voor de schoolpoort af te zetten en mocht ’m ook tijdens buitenschoolse activiteiten niet dragen. ‘Een moslima vragen om haar hoofddoek te verwijderen is hetzelfde als aan een niet-moslima vragen om geen T-shirt over haar beha te dragen. Zonder hijab voel ik me naakt, maar weinig mensen begrijpen dat’, vertelt Kaoutar.
Zodra ze was afgestudeerd van het middelbaar, begon haar zoektocht naar een baan. Die liep helaas niet van een leien dakje. In drie jaar tijd versleet Kaoutar zeven jobs in de retailsector. Meer dan eens werd er een probleem gemaakt van haar hijab, die ‘klanten zou afschrikken’. Maar Kaoutar was vastberaden om haar leerkrachten – die haar vertelden dat ze met haar hoofddoek nergens zou geraken in het leven – het tegendeel te bewijzen. En zo geschiedde.
Heb je ooit gedacht om je hijab niet langer te dragen, simpelweg om de situatie op school en later op je werk leefbaarder te maken voor jezelf?
‘Uiteraard. Elke moslima heeft er ooit aan gedacht om haar hoofddoek te laten voor wat hij is. Velen zullen dat ontkennen, maar ik geloof hen niet. Zeker op jongere leeftijd twijfel je constant of je wel de juiste keuze hebt gemaakt. “Ben ik wel sterk genoeg om alle shit te incasseren die erbij komt kijken?”, is een vraag die ik mezelf meer dan eens heb gesteld. Kijk, als mensen je zeggen dat je met een hijab nergens zal geraken in het leven, begin je dat op den duur te geloven. Maar mijn trots was te groot en ik ben blij dat ik heb volhard.’
In je opiniestuk voor De Wereld Morgen schreef je dat je hijab ervoor zorgt dat je niet als Belg wordt gezien door potentiële werkgevers, mensen op straat en zelfs de politie.
‘Oh ja, daar ben ik van overtuigd. Ik word steevast gevraagd of ik Nederlands spreek en krijg constant verwijten naar m’n hoofd geslingerd à la “Keer terug naar uw land”. Maar België ís mijn land, ik ben hier geboren. Mijn Marokkaanse roots, mijn geloof, mijn hijab: al die dingen maken me niet minder Belg dan een autochtone Belg, toch?’
Na drie jaar werken, besloot je Orthopedagogie te studeren aan de Arteveldehogeschool in Gent. Van waar die beslissing om terug te keren naar de schoolbanken?
‘Door omstandigheden kon ik na het middelbaar niet verder studeren. Na drie jaar in de verkoop besefte ik dat ik niet voor de rest van m’n leven in een winkel wilde werken, maar kinderen wilde helpen. Het is altijd mijn droom geweest om met kinderen met een ontwikkelingsstoornis of een fysieke of mentale beperking te werken. Het was een spannende stap, maar ik ben heel blij dat ik ’m heb gezet.’
Tijdens je zoektocht naar een stageplek kwam je terecht bij Vagevuur Open Jeugdwerk vzw in Lokeren. Plots werd er op je sollicitatie niet gepraat over je hoofddoek, maar werd er gepolst naar je ervaring, capaciteiten en talenten.
‘Klopt. Zodra ik het hoofdkwartier van Vagevuur binnenwandelde, voelde ik me er thuis. Aangezien er heel wat vrijwilligers werken met een migratieachtergrond, was een hoofddoek niet nieuw voor hen. Er werd dus hoegenaamd geen probleem van gemaakt en dat was voor mij een gigantische opluchting.’
Tijdens je stage bij Vagevuur werd je aangesteld als verantwoordelijke van de meisjeswerking Diversa. Wat doet Diversa juist?
‘Diversa is een vereniging die buitenschoolse activiteiten organiseert voor meisjes met en zonder een migratieachtergrond tussen de vijftien en achttien jaar en zo hun integratie wil bevorderen. Denk aan: filmavonden, comedy nights, cursussen zelfverdediging, skireizen, noem maar op. Intussen zit mijn stage erop, maar ik ben vastberaden om mijn werk bij Diversa verder te zetten als vrijwilliger.’
Wat wil je de meisjes van Diversa meegeven? Hoop je een voorbeeld voor hen te kunnen zijn?
‘Zeer zeker. Ik mag dan wel pas 23 zijn, toch heb ik al enige levenservaring, waardoor de meisjes mij als hun grote zus zien. Ik heb op het middelbaar gezeten, heb gewerkt én ben momenteel bezig met hogere studies. Bovendien heb ik in mijn jonge leven al vaak te maken gekregen met racisme. Ook wat dat betreft, kan ik hen bijstaan met tips en advies. Zelf had ik als jongere niemand bij wie ik met mijn problemen terechtkon. Ik ben blij dat ik geknokt heb, maar soms was het best eenzaam. Ik weet perfect wat het is om te worstelen met je identiteit vanwege je uiterlijk of geloof. Maar ik ben het ultieme bewijs dat het niet is omdat je een hoofddoek draagt, dat je geen kans maakt in het leven. Je moet er alleen in geloven.’
Tot slot: wie is joúw rolmodel?
‘Gepassioneerde vrijwilligers die zich voor de volle honderd procent inzetten. Zo heb ik een vriend, een autochtone Belg, die ijvert voor meer gelijkheid en diversiteit terwijl hij zelf nooit met racisme te maken kreeg. Dat vind ik ongelofelijk onbaatzuchtig.’
Waarom Kaoutar?
Redactrice Eline: ‘Kaoutar is het perfecte voorbeeld van een jonge vrouw die ondanks veel tegenkanting is blijven gaan en nog steeds gaat voor waar ze in gelooft. Om op je elfde de beslissing te nemen om een hoofddoek te dragen en daar nooit op terug te komen, zelfs niet als leerkrachten er tegenin gaan en je er jobs door verliest, moet je verdorie sterk in je schoenen staan. Het is heel mooi hoe ze wat ze leerde nu doorgeeft aan jonge meisjes. Een meer dan terechte plaats in onze lijst, dus.’
Nog meer markante vrouwen onder de 30:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
