30 onder de 30: Romy Schlimbach: ‘Als iemand mij had gezegd: ““Verdomme Romy, jij bent wél mooi””, had dat een wereld van verschil gemaakt’

Meet Romy

• Op 31 mei 1995 geboren in Terneuzen (Nederland).
• Behaalde een bachelordiploma maatschappelijk werk en volgt momenteel een masteropleiding sociaal werk aan de KU Leuven.
• Combineert een voltijdse job als maatschappelijk werker met een bijbaan als model.
• Organiseerde in september de Blind Body Positive Protest in Leuven, waarbij ze samen met anderen in lingerie op straat kwam om de realiteit van verschillende soorten lichamen aan te tonen.
• Vertegenwoordigde in november België voor het eerst tijdens de internationale missverkiezing Miss Top of the World Plus Size en behaalde daarbij de derde plaats.
• Stond in januari op de cover van Flair, haar eerste magazinecover ooit.
• Is op Instagram te volgen via @romycurvy.

Acht jaar was Romy toen ze voor het eerst besefte dat ze ‘een dik kindje’ was, zoals ze het zelf omschrijft. Zo werd ze steeds als laatste gekozen bij lichamelijke opvoeding en wanneer ze een koek at, vroeg haar omgeving zich hardop af of ze niet beter een appel zou nemen. Als tiener kon Romy niet met haar vriendinnen gaan shoppen, wat haar bijzonder ongelukkig maakte. ‘Niets paste. Elk bloesje stond open en jeans bleven halverwege m’n billen steken. Ik voelde me zo slecht en onbegrepen.’

Het nu 24-jarige model zat zo slecht in haar vel dat ze op haar tiende begon te diëten. Een onschuldig dieet liep al snel uit de hand en Romy ontwikkelde een eetstoornis die uitmondde in boulimie. ‘Ik kreeg al op jonge leeftijd borsten en bredere heupen. Verschrikkelijk vond ik dat. Ik deed er alles aan om de groei van mijn vrouwelijke vormen tegen te houden door mijn vinger in m’n keel te steken en het ene crashdieet na het andere uit te proberen.’

Een fietsongeluk op haar vijftiende op weg naar school veranderde Romy’s leven. Toen ze ontwaakte uit haar coma, draaide ze de knop om en besloot ze haar lichaam te omarmen zoals het is. ‘Als je de dood in de ogen hebt gekeken, ga je heel anders naar het leven kijken. Plots dacht ik: tien kilo meer of minder, is dat eigenlijk wel belangrijk? Ik wilde me niet langer opsluiten, maar léven’, aldus Romy. Bijna tien jaar later combineert ze een voltijdse job als maatschappelijk werker met een bijbaan als model én ijvert ze als bodypositivityactiviste voor meer inclusiviteit in de modewereld. ‘Ik hoop dat dat hokjesdenken snel passé is.’

Wat betekent het voor jou om bodypositivityactiviste te zijn? Wat hoop je ermee te bereiken?

‘Kijk, hoe ons schoonheidsideaal er vandaag uitziet, is door de jaren heen gegroeid en sterk beïnvloed door de (sociale) media. We moeten ons er echt bewust van worden dat slank niet altijd de norm is geweest. Via Instagram krijg ik vaak berichten toegestuurd à la “Ik sluit mij al maanden op in m’n kamer omdat ik mezelf te lelijk vind.” Als activiste wil ik mensen de ogen openen en zeggen: “Jij bent wél oké, jij mag wél van jezelf houden.” Toen ik jonger was, heb ik lang met mijn mentale gezondheid gesukkeld vanwege mijn gewicht. Had ik toen maar iemand gehad die mij zei: “Godverdomme Romy, jij bent wél mooi. Hou van jezelf zoals je bent.” Dat had een wereld van verschil gemaakt.’

© Kilien Natens

Bodypositivity is al langer een hot topic. Merken spelen er gretig op in, maar niet altijd met oprechte bedoelingen.

‘Klopt. Heel wat merken springen nu op de kar van bodypositivity, wat ik zeker aanmoedig, want ik vind dat alle maten, maar ook huidskleuren, genders, geaardheden en beperkingen vertegenwoordigd moeten worden in de modewereld. Iedereen is consument. Waarom zou je als merk dan niet iedereen vertegenwoordigen? Alleen heb ik soms de indruk dat ze alleen maar uit zijn op geld. “Oei, dikke, onzekere vrouwen hebben we nog niet in onze klantenportefeuille, hoe kunnen we hen het best bereiken? Oh ja, we steken even enkele dikke modellen samen in een campagne en het is in orde.” I don’t buy that bullshit, sorry.’

Mede dankzij rolmodellen als Ashley Graham, Lizzo en jezelf is er al heel wat veranderd, maar wat kan er volgens jou nog beter?

‘Waar ik het nog steeds moeilijk mee heb, is dat merken met trots verkondigen plussizematen te verkopen, maar zich wel beperken tot maatje 46, terwijl plussizematen tot 56 gaan. Ik heb zelf maatje 48, en er is me al gezegd dat ik té plussize ben voor de plussizewereld. Dat is toch te gek voor woorden? Op die manier vallen alle vrouwen vanaf maatje 48 uit de boot, omdat er niemand in de modellenwereld is die hen vertegenwoordigt. Eigenlijk hoop ik dat dat hokjesdenken snel passé wordt en kledingmerken niet langer het onderscheid maken, maar gewoon een bepaald kledingstuk uitbrengen in maatje 34 tot 54. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?’

Op de barricaden staan heeft ook zo z’n prijs. Zo krijg je op sociale media, maar ook in het echte leven vaak te maken met fatshaming.

‘Het blijft altijd enorm confronterend te zien hoevéél fatshaming er gebeurt, zowel online als offline. Dat gaat van mensen die me aanstaren zodra ik de fitness binnenwandel tot volgers die me via Instagram diëten doorsturen. Men is er vaak ook heel creatief in. Neem nu al die memes rond de befaamde quarantainekilo’s die de ronde deden zodra het duidelijk werd dat we ons kot niet meer mochten verlaten vanwege het coronavirus. Alsof niet verdikken nu een prioriteit is (schaterlacht)! Als ik zie hoe angstig mensen zijn om dik te worden, kan ik wel janken. Dat idee geven we ook door aan onze kinderen. “Word niet dik, want als dat gebeurt, heb je gefaald in het leven.” Op zulke momenten besef ik eens te meer waarom het zo belangrijk is wat ik doe en dat het nog steeds nodig is.’

Tot slot: wie is jóúw rolmodel?

‘De Amerikaanse zangeres en rapper Lizzo. Zij heeft zich nooit door haar lichaam laten tegenhouden om haar dromen na te jagen. Dat was bij mij wél heel lang het geval. Ze is niet alleen zangeres, maar inspireert mensen ook om in zichzelf te geloven. Bovendien kleedt ze zich altijd geweldig én met attitude. Alsof ze wil zeggen: ik ben dan wel dik, maar als ik een strakke bodysuit wil aandoen, dan doe ik dat gewoon. Daarop kan ik alleen maar zeggen: yes, girl!’

© Marina Murasheva Photography

Waarom Romy?

Moderedactrice Catherine: ‘Bodypositivity is anno 2020 al lang geen buzzword meer. Toch hebben we nog een lange weg te gaan als het om het leren aanvaarden van ons lichaam en dat van anderen gaat. Gelukkig zijn er vrouwen als Romy die zich on- en offline inzetten voor meer inclusiviteit. Romy weet waar ze het over heeft, neemt geen blad voor de mond en zegt waar het op staat. Wat mij betreft is zij de definitie van fierce & fabulous.’

Welke vrouw onder de 30 maakt voor jou het verschil? Mail de jury je kandidaat mét korte motivatie op 30@flair.be.

Foto’s: Marina Murasheva Photography en Kilien Natens

Nog meer markante vrouwen onder de 30: 

• Jeny Bonsenge: ‘Er is maar één persoon nodig om je te vertellen dat je belangrijk bent, opdat je zou durven’
• Morgane Gielen: ‘Sinds mijn fotoproject No Babes kan ik in de spiegel kijken en denken: oké, ik mag er zijn’
• Anuna De Wever: ‘Opgeven is geen optie, omdat er geen alternatief is. Al hebben de politici dat duidelijk nog steeds niet door’