Een pasgeboren puppy of kitten in huis halen is leuk, maar wat met alle asieldieren die op hun gouden mandje zitten te wachten? Mieke (28) adopteerde Mia (3,5) twee jaar geleden uit het dierenasiel in Roeselare en ondertussen zijn ze een onafscheidelijk duo.
‘Twee jaar geleden adopteerde ik Mia uit het dierenasiel in Roeselare. Ik droomde al langer van een eigen hond en was al een tijdje aan het wachten op het perfecte “huisje met tuin”. Alleen vielen die puzzelstukjes maar niet op hun plats en bleek mijn drang naar een huisdier dan toch te groot. In afwachting van een eigen trouwe viervoeter om van te houden, ging ik alvast meerdere keren per week met verschillende hondjes uit het dierenasiel van Gent wandelen. Het zijn zij die mij ook het vertrouwen gegeven hebben om zelf een asielhond te adopteren.’
‘Toen het uiteindelijk zover was, waren er twee criteria die voor mij belangrijk waren. Ik had mijn zinnen gezet op een grote hond waar ik actief mee kon wandelen. Maar het moest wel een ras zijn dat ook zijn draai op een appartement kon vinden. Niet veel later kwam Mia – die toen de naam Bo had – in mijn leven. Ik vond haar via de Facebookgroep “Belgische asielhonden ter adoptie” en was meteen verliefd op haar looks. Na een eerste telefonisch contact met het asiel in Roeselare mocht ik kennismaken met haar tijdens een wandeling. Dat ik op een appartement woonde, bleek voor het dierenasiel geen dealbreaker te zijn.’
Ze was volledig overprikkeld door de drukke asielomgeving en enorm in paniek.
‘Alleen verliep onze eerste ontmoeting niet helemaal zoals gepland. Mia heeft namelijk een erg klein hartje, maar wel in combinatie met een stoere muil. Ik mocht niet bij haar en tot die dag had er nog niemand met haar kunnen wandelen. Zelfs de dierenarts had haar nog niet kunnen onderzoeken. Ze was volledig overprikkeld door de drukke asielomgeving en enorm in paniek. Vanuit haar hokje zat ze ook gevaarlijk te grommen. Ondanks het feit dat ik haar een prachtig beest vond, keerde ik zonder haar terug naar Gent. Enkele dagen later werd ik echter opnieuw opgebeld door het dierenasiel. Ze hadden goed nieuws voor mij, want ze hadden uiteindelijk besloten om Mia toch maar eens uit haar ren te laten. Resultaat? In de uren die volgden lag ze aan de voeten van de vrijwilligers.’
Onafscheidelijk duo
‘Na een eerste wandeling was het voor mij duidelijk dat er zeker nog werk aan de winkel was, maar dat ik erg makkelijk haar aandacht kreeg. Ik had er alle vertrouwen in. Enkele dagen later lag ze hier al naast mij in Gent. We hebben samen al heel wat watertjes doorzwommen. Zo is er heel wat werk geweest aan haar verlatingsangst door haar ervaring in het asiel. Ze plaste bijvoorbeeld binnen wanneer ik me nog maar omdraaide om mijn tanden te gaan poetsen om het hoekje. Ondertussen is ze getransformeerd tot een echte droomhond. Ik lach er vaak mee dat ik al mijn goede karma heb opgebruikt bij de adoptie van Mia. We zijn een onafscheidelijk duo.’
‘We lijken dan ook zoals vele honden en hun baasje, superhard op elkaar. Wat soms als nadeel heeft dat Mia mijn humeur al eens durft over te nemen, want we zijn altijd bij elkaar. Ik werk van thuis uit, wat voor het dierenasiel in Roeselare de positieve doorslag gaf om voor mij te kiezen. Na haar grote panieksituatie in het asiel, leek het hen meer aangewezen Mia te laten adopteren door iemand die vaak thuis is, dan door iemand met een grote tuin maar waar ze vaak alleen is.’’
‘Achteraf gezien is het allerschattigste misschien wel wat er gebeurde enkele dagen na haar aankomst. Mia panikeerde misschien wel in het asiel, maar dit keer was het aan mij. Ik voelde meteen zoveel liefde van en voor haar dat ik plots panikeerde over wat er zou gebeuren mocht het nu toch niet lukken op een appartement en wat er zou gebeuren mocht ik haar nu toch niet perfect gelukkig kunnen maken. Gelukkig hebben we dat dus nooit moeten ontdekken. Voor mij is het een prachtig verhaal, niet over de perfecte hond, maar wel over de perfecte match en ik zou me geen lievere metgezel kunnen wensen.’
Lees ook:
