Dorien kreeg de diagnose endometriose. De kans op een natuurlijke zwangerschap was heel klein.
BABYB(R)ABBELS – Dorien: ‘Eén eitje bleek het overleefd te hebben. We vestigden al onze hoop op dat ene mirakel.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Dorien (31) kreeg de diagnose endometriose en moest uiteindelijk beroep doen op IVF om zwanger te geraken. Na ettelijke mislukte pogingen, mochten ze in juni van dit jaar hun kindje verwelkomen.
Dorien (31) en Jordy (30) werden, na een lange weg, op 29 juni de trotse ouders van Mil. ‘Het stond al heel lang vast dat we voor een oude naam zoals Kamil zouden kiezen. Om het toch een beetje hip te houden, hebben we het bij de afkorting gehouden.’
‘We hebben zes moeilijke jaren achter de rug’, vertelt Dorien. ‘Het liep niet zo vlot om zwanger te worden. Tot zo’n vier jaar geleden ging mijn menstruatie gepaard met helse pijnen. Ik kon niet op mijn benen staan, laat staan gaan werken. Tot ik het op een dag niet meer kon houden en we naar de spoed gereden zijn. Daar stelden ze endometriose vast. Ik werd geopereerd, maar de kans op een natuurlijke zwangerschap was heel klein.’
Emotionele rollercoaster
‘Nadat we bij een fertiliteitsarts langsgingen om de mogelijkheden te bespreken, zijn we begonnen met een hormonenkuur. Wat een emotionele rollercoaster! Onze IVF-pogingen waren drie keer negatief. De derde keer was ik al op weg naar het ziekenhuis toen ze belden dat de bevruchte eitjes het niet overleefd hadden. Ik barstte in tranen uit en kon niet meer stoppen. Ik zat er emotioneel helemaal door, dus had mijn vriend een reisje geboekt zodat we even konden ontspannen.’
‘We hadden besloten om het nog één keer te proberen en dan een jaar pauze te nemen. Het was net de trouwdag van Jordy zijn nicht toen ik begon met de laatste inspuitingen. Ik hield me al die tijd aan de regeltjes (geen alcohol, geen koffie, noem maar op), dus nu besloot ik dit keer om wél mee te vieren. Tot ’s ochtends vroeg heb ik op de dansvloer gestaan. Na de pick-up en terugplaatsing bleek één eitje het overleefd te hebben. We vestigden al onze hoop op dat ene eitje.’
It’s a boy
‘Vanaf dat moment is het heel lang wachten. Je laat verschillende bloedstalen nemen en wacht op nieuws van het ziekenhuis. Tot daar eindelijk dat verlossende telefoontje kwam. We zijn zwanger! Eindelijk!’
‘Mijn ouders, zus en schoonouders hebben vanop de eerste rij het hele traject gevolgd, dus zij wisten al snel dat ik zwanger was. Toen ik twee maanden ver was, heb ik het ook aan mijn ‘squad’ (mijn beste vriendinnen) verteld. We zouden samen op weekend gaan, dus liet ik cavaflessen maken met daarop de boodschap ‘Only best friends get promoted to aunts’. Iedereen ging uit z’n dak en de nodige traantjes vloeiden.’
We zijn zwanger! Eindelijk!
‘Of het een jongen of meisje zou zijn, maakte eigenlijk niet zoveel uit. Ik had een lichte voorkeur voor een meisje, maar onze baby zou een jongen worden. Jordy was meteen superblij, maar ik moest het nog een beetje laten bezinken. Met de feestdagen hebben we dan mijn zus als meter en mijn schoonvader als peter gevraagd.’
‘En toen kwam corona in het land. Alles waar ik naar uitkeek, zoals een babyshower, een gender reveal en mijn verjaardag, vielen in het water. Mijn verjaardag vierden we uiteindelijk bij m’n zus thuis met nog één van mijn beste vriendinnen. Ze hadden het zo mooi versierd en er stonden allemaal cadeautjes klaar voor een coronaproof babyshower. Niet hetzelfde natuurlijk, maar ik was zo blij dat er aan mij gedacht werd na maanden binnen te zitten.’
Brokje liefde
‘Mijn bevalling was pure horror. Pers er maar eens een baby van 4,3 kilo uit. Op 28 juni braken rond 20u mijn vliezen bij mijn schoonouders thuis. Het ging zo snel en ik beleefde alles in een waas. Ik had zo’n schrik. We hadden zolang moeten wachten en nu was het moment eindelijk daar. Op een gegeven moment voelde ik echt de drang om te persen. Ik kon het niet meer houden. De vroedvrouw zat klaar en ik riep dat ik bang was en niet durfde. Gelukkig had ik veel steun aan mijn vriend die me door het hele proces geholpen heeft.’
De bevalling was pure horror. Pers er maar eens een baby van 4,3 kilo uit.
‘Na zeventien uur in het ziekenhuis en een laatste keer persen met mijn laatste kracht was Mil er. Een goeie brok van 4,3 kilo. Jordy moest huilen. Het was zo ontroerend. Het gevoel wanneer ze Mil op mijn borst legden, is het mooiste gevoel dat ik ooit in mijn leven ervaren heb. Het klinkt cliché, maar alle pijn was bijna meteen vergeten.’
‘Eens thuis ging alles vanzelf. Ik heb altijd geweten dat ik een goede moeder zou zijn. Mijn vriend zegt het mij ook elke dag. We hebben geluk dat Mil zo flink is. Ik vind mama zijn zo leuk. Het is alles wat ik me ervan voorstelde en meer. Mil is prioriteit nu en dat beseffen we heel goed. We hebben zolang op hem moeten wachten, maar dat was het allemaal waard.’
De aankondiging konden we niet mooier doen. Deze foto zegt alles.
Door de coronamaatregelen konden we niets plannen en hebben we de shoot dan maar thuis gehouden met mijn zus als fotograaf. Na vele mislukte foto’s en paar lachbuien zijn er toch een paar foto’s gelukt.
Hier is Mil één dag oud en zo schattig. Hij lijkt als twee druppels water op z’n papa. Hoeveel keer ik dit ondertussen al heb moeten horen...
Bezoek mocht er niet komen in het ziekenhuis. Dus kreeg ik af en toe telefoon met de boodschap ‘Kijk eens door het raam’. De beste vriendinnen zijn de mijne!
Spijtig genoeg is nog niet iedereen op bezoek kunnen komen om iets van dit moois mee te nemen. Liesbet van Once Upon a Time snapte heel goed wat we wilden en heeft er iets heel leuks van gemaakt. Met een kleine toets beton van The Concrete Shop in verwerkt. Mijn vriend werkt in gepolierde beton (opritten, terrassen,…).
Wij zijn zot van de pyjama’s van Woody en hebben dan ook dezelfde voor het hele gezin.
Ons klein groot wonder! Altijd maar lachen.
De groentepapjes gaan goed binnen.
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Lees ook:
- VIDEO: Ellen en Thomas maakten een documentaire over hun strijd tegen endometriose
- Annelien (24): ‘Op het einde was ik het beu om zwanger te zijn dus liet ik me inleiden’
- Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn baby leefde niet meer.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
