BABYB(R)ABBELS – Evelyne: ‘Het was stil in mijn buik. Mijn zoontje leefde niet meer.’

‘Onze weg naar een zwangerschap verliep helaas heel moeizaam. In oktober 2017 stopte ik met de pil. We waren zo enthousiast voor wat komen zou, maar al snel bleek dat mijn menstruaties volledig uitbleven en ik totaal geen cyclus had. Na een jaar gingen we terug naar de gynaecoloog om het hierover te hebben. De gynaecoloog wuifde onze problemen weg en zei dat we niet moesten zeuren en gewoon nog wat moesten proberen. Ik voelde uiteraard aan mijn lijf dat er iets niet juist was. Geen menstruatieyclus betekent uiteraard dat je onmogelijk zwanger kan worden. Uiteindelijk werd mijn bloed toch getest en ook Vincents spermastaal werd nagekeken. Volgens de gynaecoloog was alles prima in orde dus we moesten maar wat “verderdoen”.’

PCOS, IUI en IVM-ICSI

‘Ik was niet gediend met haar manier van werken en dus zetten we zelf de stap naar het CRG in Jette (de fertiliteitskliniek van het UZ Brussel, red.). Daar konden we in januari 2019 op consultatie. De gynaecoloog van dat ziekenhuis bekeek dezelfde bloedresultaten en kon na enkele minuten al meteen zeggen dat ik niet vanzelf zwanger zou geraken omdat ik PCOS (Polycysteus Ovarieel Syndroom, red.) heb. Het komt erop neer dat ik geen eisprong heb en laat dat nu net behoorlijk essentieel zijn als je zwanger wil worden. Eindelijk werd er naar ons geluisterd en begrepen mensen ons. Niemand wuifde onze problemen weg en we zouden geholpen worden. Na nog wat onderzoeken konden we aan de slag.

Eerst probeerden we drie cycli met het opwekken van een eisprong door middel van medicatie, maar dat draaide op niet veel uit. Daarna volgden drie cycli met kunstmatige inseminatie, of IUI volgens de echte termen, maar ook hier geen succes. Uiteindelijk gingen we over naar IVM-ICSI (in-vitro maturatie, red.). Dit is soortgelijk aan ivf, maar specifiek voor vrouwen met PCOS. We hielden na de pick-up vijf embryo’s over, allemaal van topkwaliteit. Op 3 december 2019 werd er een embryo teruggeplaatst. Wonder boven wonder was het eindelijk, na meer dan twee jaar, raak. Ik was zwanger! Onze families en beste vrienden werden meteen op de hoogte gebracht. Iedereen was blij, maar voorzichtig. Wij nog het allermeest.’

Georgeskeswijn

‘Mijn zwangerschap verliep zeer voorspoedig. Ik was erg moe, maar verder had ik weinig klachten. Overgeven gebeurde enkel als ik te lang niets at, dus dat was snel opgelost. De NIPT-test was helemaal in orde en we waren zo blij te horen dat we een jongen gingen krijgen. Vanaf dan stond de naam ook vast, het zou Georges worden. Vincent is erg kieskeurig op vlak van voornamen. Hij vindt niet gemakkelijk iets mooi. We zijn al tien jaar samen en al tien jaar lang zei hij dat hij zijn eerste zoontje Georges wou noemen. Zijn grootvader heette ook zo. Volgens hem heeft hij die naam daarom niet gekozen, maar het is toch een mooie link.

De volgende echo’s verliepen vlotjes. En stilletjesaan durfde ik te geloven dat dit echt wel goed ging en dat onze ellende eindelijk achter de rug was. We begonnen voorzichtig voorbereidingen te treffen voor de komst van ons Georgeske. Corona brak aan, maar dat kon ons geluk niet stuk maken. Ik was zwanger, eindelijk! Al de rest kon ons gestolen worden.

Corona brak aan, maar dat kon ons geluk niet stuk maken. Ik was zwanger, eindelijk!

Tijdens corona vroegen we geheel volgens de maatregelen onze meter en peter voor Georges. Mijn zus (en beste vriendin) Julie werd meter en onze beste vriend, Roel, peter. Julie kreeg een houten ketting met ‘leukste meter’ op de achterkant gedrukt. Intussen liet ze er zelf ‘Georges’ bij zetten. Roel kreeg een gepersonaliseerde wijndoos met drie flessen. Wijn drinken is een van onze favoriete bezigheden als we samenkomen, dus dat was zeer toepasselijk. Toen Georges geboren werd, ging Roel meteen op zoek naar een fles wijn die de naam van zijn petekind draagt. ‘Réserve de Georges’ is ondertussen onze vaste wijn tijdens familiefeesten en bijeenkomsten. ‘Georgeskeswijn’ noemen we het.’

‘Stil in mijn buik’

‘Op de 20-weken-echo in april was alles prima in orde. Door de coronamaatregelen mocht Vincent niet aanwezig zijn, maar gelukkig mocht ik de beelden op een USB-stick laten zetten. We zijn ontzettend blij dat we die beelden voor eeuwig zullen hebben. Na die 20 weken begon Georges erg actief te worden in mijn buik. Ik genoot er met volle teugen van. Tussen 8u en 9u ‘s ochtends was zijn vast momentje om te laten weten dat hij er zat. Ook Vincent heeft hem kunnen voelen.

Rond 23 weken merkte ik dat Georges niet meer zo actief was op dat vast momentje. Ik voelde hem nog wel stampen doorheen de dag, maar het was toch anders. Volgens familie, vrienden en de gynaecoloog was het niet abnormaal dat ik hem af en toe wat minder voelde. Ook mijn buik was redelijk klein voor hoelang ik zwanger was, maar ook dat was volgens hen niet abnormaal. Op 5 mei, wanneer ik net meer dan 24 weken zwanger was, had ik een controle, dus ik probeerde me er niet te druk in te maken.

Op 4 mei heb ik Georges nog voelen bewegen. Een dag later bleef het stil in mijn buik.

Op 4 mei heb ik Georges nog voelen bewegen. Een dag later bleef het stil in mijn buik. ‘s Avonds moest ik op controle, zonder Vincent. Volgens de weegschaal was ik nog twee kilo bijgekomen dus ik voelde me al wat geruster. Toen de gynaecologe aan de echo begon, zei ze niets. Ik wist meteen dat het niet goed zat. Na enige tijd vertelde ze dat ze slecht nieuws had. Dat ze geen hartslag meer kon vinden.

Daar zit je dan, helemaal alleen bij de gynaecoloog. Je droom van jaren stort opnieuw in. Mijn zoontje leeft niet meer. Ik begon te huilen als een klein kind. Tegelijk wou ik alles horen wat de gynaecoloog te zeggen had. Ze toonde me op alle mogelijke manieren via de echo dat er geen hartslag te vinden was. Ik had dit nodig om het te geloven. De gynaecoloog maakte meteen twee dingen heel duidelijk: we hadden hier niets aan kunnen doen, want Georges was te klein om te kunnen overleven als ik vroeger langsgekomen zou zijn. En ten tweede: de kans dat er een oorzaak gevonden zou worden, was heel erg klein. In 90 % van de gevallen vinden ze geen reden van overlijden. Ook bij ons was dat het geval. Wiegendood in de buik, heet dat dan.

Na enige tijd vertelde de gynaecoloog dat ze slecht nieuws had. Dat ze geen hartslag meer kon vinden.

En dan moet je naar huis om het nieuws aan je vriend te vertellen. Hoe ik dat heb gedaan, weet ik nog steeds niet. We hebben uren samen op bed gehuild en geknuffeld om uiteindelijk, totaal verslagen, onze families in te lichten. Zonder enige moeite stond iedereen diezelfde avond nog aan de deur. Corona was op dat moment geen prioriteit voor ons. We hadden huidhonger en nood aan onze geliefden dicht bij ons. Niemand kon ons dat weigeren. Mijn zus en schoonzus zochten meteen een heleboel praktische zaken uit. Ze legden contacten bij het Berrefonds en Boven de Wolken en belden de crèche en geboortelijst af. Iedereen droeg op zijn manier zijn steentje bij. Dat onze vrienden en familie deze ‘simpele’ dingen overnamen, maakte voor ons een wereld van verschil. We kunnen hen nooit genoeg bedanken.’

Perfect en volmaakt

‘De volgende dag werd in het ziekenhuis de bevalling ingeleid. Bij aankomst mochten we een doos, kleertjes en een dekentje van het Berrefonds kiezen. Alles werd op een rustige manier uitgelegd en we kregen de tijd om het te bekijken. We hadden ook een eigen dekentje bij dat ik zelf genaaid had voor hem. Het was voor ons belangrijk dat er ook iets van ons bij hem zou kunnen zijn. Mijn lichaam was duidelijk nog niet klaar om te bevallen, integendeel. Mijn placenta was nog gewoon zijn werk aan het doen en had niets door.

Dat eerste pilletje om alles in gang te zetten, was een bijzonder moeilijk moment. Dit was het begin van het einde van onze tijd met Georges. Even later begon ook mijn lichaam koorts te maken. Het was duidelijk aan het vechten tegen de bevalling. Het vocht voor mijn zoontje, niet wetende dat het al te laat was. Achteraf ben ik trots op de pijn en de koorts. Het was een teken van mijn lichaam dat het niet zomaar wou opgeven. Ik vocht als een leeuwin voor mijn kindje. En dat is toch wat een mama hoort te doen?

Mijn lichaam was duidelijk aan het vechten tegen de bevalling. Het vocht voor mijn zoontje, niet wetende dat het al te laat was.

Op donderdag 7 mei is Georges geboren. Het besef dat dit echt het einde van de zwangerschap was voor ons, kwam keihard binnen. Maar vanaf het moment dat Georges op mijn borst gelegd werd, maakte verdriet deels plaats voor trots en liefde voor dat kleine, perfecte mannetje. We zagen meteen dat hij mijn neus had, iets wat ook al duidelijk was op de echo’s. Dat ik een bevallingsverhaal heb zoals elke andere normale moeder maakt me opnieuw mama van Georges. De twee dagen volgend op de bevalling hebben we ten volle met ons zoontje beleefd. We maakten voet- en handafdrukjes, we deden zijn kleertjes en dekentjes rond hem, we mochten hem een badje geven en verzorgen... De fotografe van Boven de Wolken kwam prachtige foto’s nemen. We staarden uren naar zijn lijfje. Zijn lijfje dat perfect en volmaakt was, gewoon nog veel te klein.

Vanaf het moment dat Georges op mijn borst gelegd werd, maakte verdriet deels plaats voor trots en liefde voor dat kleine, perfecte mannetje.

We mochten Georges de hele tijd bij ons houden, zelfs ’s nachts, en dat vonden we erg belangrijk. We wilden er alles uithalen en de ondersteuning die we daarbij kregen van de vroedvrouwen was fenomenaal. Aan onze dagen in het ziekenhuis, aan de tijd die we op ons gemak met Georges konden beleven, hebben we enkel mooie en warme herinneringen. Alleen hebben we hem door de coronamaatregelen nooit aan onze dierbaren kunnen tonen, en dat is iets wat we nooit kunnen inhalen. Wij gingen zonder Georges naar huis. Georges kwam pas naar ons toen hij al gecremeerd was. Dit zal altijd moeilijk blijven, dat onze dierbaren hem nooit echt hebben kunnen bewonderen, voelen, ruiken, knuffelen… Gelukkig zijn er de mooie foto’s van Boven de Wolken, maar dat is toch nog steeds niet hetzelfde.’

Georges op avontuur

‘Het geboortekaartje van Georges tekende Vincent zelf. We wilden iets met de natuur omdat we zelf heel graag in het groen vertoeven en gaan wandelen met de hond. Toen hij dit ontwerp liet zien, stonden de tranen in mijn ogen. Het was perfect! De natuur, Georges, Senna de hond, maar toch heel subtiel. We bezorgden de tekening op 4 mei aan de drukker, niet wetende wat ons de volgende dag te wachten stond. Ik vroeg mijn zus uiteindelijk om bij de datum iets met een regenboogje of wolkje te tekenen om aan te geven dat hij op zijn wolkje aan het einde van de regenboog meekijkt. Op de achterkant plaatsten we een gedichtje dat ik zelf schreef. Zo was het kaartje echt van ons. Een van de weinige dingen die we als ouders voor hem hebben kunnen doen, en waar we supertrots op zijn.

Toen ik net bevallen was, waren Vincent en ik al aan het brainstormen over ideetjes om Georges zo levendig mogelijk te houden. Zo kwamen we op het idee om stickers te ontwerpen en deze uit te delen aan iedereen die wilde. We hadden altijd een leven voor ogen waarin we samen met Georges op reis en ontdekking gingen in de natuur. En dat wilden we hem nog steeds laten doen, aan de hand van die stickers. Iedereen doet zijn best om Georges op een mooie, originele of betekenisvolle plek achter te laten. Op het Instagramaccount @georges_op_avontuur verzamelen we de foto’s. Het is hartverwarmend om te zien hoeveel moeite iedereen hiervoor doet.’

Moed en hoop

Hoe het nu met ze gaat? ‘Elke dag is onvoorspelbaar. Ik zag nooit dat het goed gaat, want het gaat niet goed. Punt. Je weet niet hoe je je gaat voelen en wat er die dag door je heen zal gaan. En dat is erg vermoeiend. Rouwen zuigt alle energie op. Soms hebben we letterlijk niets gedaan en ben je steendood van de mentale strijd die je voert binnenin. Die eerste weken leef je vooral op adrenaline. Het besef dat dit verdriet voor eeuwig is, kwam pas later. Misschien niet eeuwig zo scherp, maar het gaat nooit echt weg. Er is altijd een lief kindje tekort. We proberen ondertussen ook een beetje naar de toekomst te kijken. Het is moeilijk en onzeker, maar zonder doel en hoop leven, is niet aan ons besteed. En Georges, die dragen we elke dag mee in alles wat we doen.

Het besef dat dit verdriet voor eeuwig is, kwam pas later. Er is altijd een lief kindje tekort.

Ons parcours heeft lang geduurd, en daarom hebben we beslist dat we niet lang zouden wacht om opnieuw aan een kindje te beginnen. We hebben gelukkig nog enkele embryo’s in de vriezer, dus een opstart is niet erg moeilijk. Alleen zijn er nu wel langere wachttijden door corona. Maar de kinderwens blijft zo groot. Enkel nog maar groter na Georges, eigenlijk. Je merkt dat we zo veel liefde hebben die we nu niet kwijt kunnen.

Een volgend kindje zal ook nooit een vervanging zijn voor Georges, maar een broertje of zusje. Een kinderloos leven? Dat kunnen we ons echt niet voorstellen. We durven hoopvol te kijken naar de toekomst, maar het is erg lastig en onzeker. Gaat het opnieuw lang duren? Zal het weer lukken? Zullen de embryo’s sterk genoeg zijn? Zal ik nu wel zwanger blijven? Deze vragen herhalen zich al weken in mijn hoofd. Het wachten is moordend, maar we hebben moed en hoop. En zolang dat er is, gaan we gewoon door!’

Foto’s: Boven de Wolken

Lees ook:

• Op 38 weken zwangerschap stil geboren worden. Hoe kan dit gebeuren?
• Een brief aan mijn stilgeboren kind: ‘In stilte en met gesloten ogen, heb je mijn hart gevuld met liefde’
• Petra’s jongste dochtertje Raven werd stil geboren