Nathalie was net geen 26 weken zwanger toen ze van haar dochters beviel.
BABYB(R)ABBELS – Nathalie (28): ‘In een oogopslag zag ik niet één, maar twee baby’s’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Nathalie werd verrast door niet één, maar twee baby’s op de echo en was net geen 26 weken zwanger toen ze van haar tweeling beviel.
Nathalie (28) en Sven (48) werden in april van vorig jaar de trotse ouders van tweelingmeisjes Lily-June en Ellie-Rose. ‘Mijn twee pluskindjes hebben allebei dubbele namen, dus we wouden ook dubbele namen voor onze dochters’, vertelt Nathalie. ‘Zowel mijn man als ik houden enorm veel van bloemen en zo zijn we combinaties beginnen maken. Lily-June was heel snel gekozen, maar een tweede naam was moeilijker. Tot ik op een dag in de auto zat en het liedje ‘Ellie’ van Regi hoorde. Ellie-Rose flitste door mijn hoofd en dat heb ik toen meteen voorgesteld aan mijn man. Maar het was niet hij, wel zijn dochter die het meteen een mooie naam vond. “Ellie-Rose, dat wordt mijn favoriete zus”, zei ze. En zo was ook mijn man meteen verkocht.’
In november 2019 besloten Nathalie en Sven dat ze klaar waren voor een kindje samen. ‘Ik was nog nooit zo zeker geweest van iets’, vertelt Nathalie. ‘Ik hou zo immens veel van Sven en niets leek me leuker dan een samensmelting van ons beiden. Heel melig, I know. Toen ik me eind november nogal apart voelde, dacht ik zeker niet meteen dat ik zwanger was. Maar toen mijn maandstonden uitbleven, besloot ik toch een test te halen. Hoewel ze zachtjes verschenen, waren er wel degelijk twee streepjes te zien.’
Hypermesis gravidarum
‘De eerste weken waren zalig. Ik liep op wolkjes. We planden met ons tweetjes nog een babymoon naar Boa Vista. Ik was acht weken zwanger toen we onze reis maakten, en plots werd ik zó ziek. Schrap het woord ochtend in ochtendmisselijkheid, dacht ik toen nog, want ik moest elk moment van de dag braken. Iets eten was een strijd… Met veel moeite probeerde ik toch mijn foliumzuur en extra vitamines binnen te houden.’
Schrap het woord ochtend in ochtendmisselijkheid, want ik moest elk moment van de dag braken.
Na wat opzoekwerk online werd het al snel duidelijk dat Nathalie last had van hypermesis gravidarum (extreme zwangerschapsmisselijkheid, n.v.d.r.). ‘Het werd zelfs zo erg dat ze me op de luchthaven – toen ik net voor vertrek bleef braken – eerst niet wilden laten vertrekken. Eind goed al goed en toen we met hand en tand uitlegden dat het kwam door mijn zwangerschap, mochten we toch mee op de vlucht. Als reisfanaat kan ik zeggen dat dit de ergste vlucht was die ik ooit heb meegemaakt.’
Tweeling
‘In januari, toen ik 10 weken zwanger was, gingen we uiteindelijk voor het eerst naar de gynaecoloog. Ze vroeg me plaats te nemen op de tafel en toen ze de echo aanzette, gebeurde er iets wat ik nooit zal vergeten. In één oogopslag zag ik niet één maar twee baby’s. Het was meteen duidelijk, geen twijfel, we verwachtten een tweeling. Mijn man was extreem blij, terwijl ik in shock naar het scherm staarde. Twee baby’s? Hoe ging ik dat doen?’
Twee baby’s? Hoe ging ik dat doen?
‘We hadden nu alleszins een goede verklaring voor de hypermesis gravidarum. Dat komt veel voor bij een tweelingzwangerschap, omdat het zwangerschapshormoon in het lichaam veel hoger is. De weken daarop kreeg ik opnieuw een opstoot van misselijkheid en toen ik zeven kilo was afgevallen, trok ik aan de alarmbel. De dokter besloot dat ik meteen moest opgenomen worden.’
Buikje
‘Na een tweede keer in het ziekenhuis en een aantal baxters later, voelde ik me eindelijk terug opgeladen. De misselijkheid verdween en ik voelde me meer en meer de oude Nathalie. Mijn buikje groeide en de kilo’s kwamen er – gelukkig – in sneltempo terug bij. Zo trots dat ik was op mijn buikje, ik droeg speciaal kleren die mijn buikje extra in de verf zetten.’
Ik droeg speciaal kleren die mijn buikje extra in de verf zetten. Zo trots was ik op mijn buikje!
‘In februari organiseerde één van mijn vriendinnen nog een surprise babyshower met ons groepje. Ik wist van niks en ze hadden me met een smoesje naar mijn ouderlijk huis gelokt. Toen ik de deur opendeed en iedereen keihard “babyshower” riep, was dit een heel emotioneel moment. Ik was zo geschrokken dat ik de deur terug dichttrok, daar hebben we achteraf nog om gelachen. Maar we hebben zo genoten van elkaar, van de babbeltjes, van het moment, niet wetende dat dit onze laatste bijeenkomst ging zijn in een precoronatijdperk. Ik koester deze herinnering nog tot op vandaag.’
Prematuriteit
‘Toen we op 25 weken zwangerschap in de supermarkt stonden, kreeg ik plots stekende pijnen in mijn buik. Ik voelde dat er iets niet klopte, dus vertrokken we naar huis. Al snel kwamen de steken om de tien minuten, maar ik was nog steeds niet heel ongerust. Mijn man was degene die me aanspoorde om naar het ziekenhuis te gaan. Volgens hem was het duidelijk: dit waren echt weeën! Voor mij was het mijn eerste zwangerschap, wist ik veel hoe weeën zouden voelen? Ik volgde zijn advies en samen reden we richting het ziekenhuis.’
Mijn man spoorde me aan om naar het ziekenhuis te gaan. Volgens hem was het duidelijk: dit waren echt weeën!
‘In het ziekenhuis werden meteen een aantal onderzoeken gedaan en werd ik opgenomen op de MIC (Materiaal Intensive Care, n.v.d.r.). De dokter van neonatologie kwam om 23 uur onze kamer binnen. De ernst van de situatie drong tot ons door toen ze haar verhaal bracht over prematuriteit. Als de meisjes nu zouden geboren worden, was er 50 % kans dat ze zouden overlijden. Mochten ze het overleven, zou er meer dan 50 % kans zijn dat ze met een handicap ter wereld zouden komen. Die cijfers kwamen hard binnen. Het begon te dagen dat dit weleens een slechte afloop kon hebben. De kalmte en professionaliteit van hoe ze dit nieuws kwam brengen, zorgde voor enige rust in ons hoofd. We hadden honderden vragen die ze een voor een beantwoordde. Ze bleef tot ver na middernacht…’
‘Een paar dagen later was het helaas zo ver, onze meisjes kwamen ter wereld op 28 april (25 weken en 5 dagen ver in de zwangerschap) en wogen 550 en 620 gram... Je kan het je niet inbeelden tot je het ziet. Ik ben bevallen met een keizersnede na een nacht weeën te hebben gehad. De keizersnede verliep heel sereen en ik hoorde meteen hun kleine stemmetjes, terwijl ze hadden gezegd dat we ze niet gingen horen wenen. Daarna namen ze mijn meisjes meteen weg en stopten ze in plastic zakjes – we wisten dat dit ging gebeuren – om hun lichaamstemperatuur onder controle te houden. Toen ik ze voor de eerste keer zag nadat ik gehecht was, zag ik twee kleine minimensjes met alles erop en eraan, maar een flinterdunne huid.’
Moedergevoel
‘Ik was het liefst van al natuurlijk bevallen en had een droomscenario in mijn hoofd waar ik zo min mogelijk medische interventies zag. Maar ik heb geleerd dat het beter is om niet te veel verwachtingen te hebben. Hoewel velen mijn bevalling een horrorscenario zouden vinden, heb ik in de ellende toch gezocht naar mooie zaken om me aan vast te klampen. Ik kijk dus zeker niet met een negatief gevoel terug. Ik vond het super dat ik melk kon afkolven die ze dan gaven aan de meiden en elk mogelijk moment was ik aan het skinnen met de meisjes. Bij te vroeg geboren kinderen raden ze namelijk huid op huid knuffelen enorm aan voor de sociale en emotionele ontwikkeling. Ze zijn immers snel weggenomen na de geboorte en dat is onnatuurlijk.’
‘Hoewel ik vanbinnen helemaal gebroken was na de bevalling, neemt iets in je het over. Ik mag er dan wel positieve gevoelens aan overhouden, de periode die op de bevalling volgde, was enorm zwaar. Ik week geen dag meer van het bedje van onze meisjes. Mijn moedergevoel was instant aanwezig. De angst om ze te verliezen was zo erg dat ik niet meer kon slapen. Ik was zo bang dat, als ik mijn ogen toedeed, ik iets ging missen of dat ze er niet meer zouden zijn als ik terug wakker werd. Mijn dochters hebben twee maanden op de afdeling neonatologie gevochten voor hun leven. In totaal hebben ze 117 dagen op die afdeling doorgebracht. Dat was voor mij het moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt.’
Relativeren
‘Mama zijn is voor mij: niet alles juist doen, maar wel alles doen met heel veel liefde en knuffels. Ik ben zo graag mama! Het moederschap geeft nog veel meer voldoening dan ik dacht. Wanneer je mama bent, zijn er uiteraard zaken die je moet opgeven, maar dat voelt helemaal niet zo. Ik geniet van elk moment en ga vaak ’s nachts naar mijn meisjes kijken als ze liggen te slapen. Daar kan ik zo van genieten. En dat leeuwinnengevoel waar ze over spreken? Aanwezig!’
Ik ben zo graag mama! Het moederschap geeft nog veel meer voldoening dan ik dacht.
‘Het moederschap heeft best een grote impact gehad op mij. Door wat ik de eerste maanden heb meegemaakt, kan ik veel beter zaken relativeren. Toen mijn kinderen vochten voor hun leven, bleef de wereld doodraaien, maar die van mij stond stil. Eens je dat gevoel hebt ervaren, valt alles van zorgen die je daarnaast hebt in het niets. Ik had er alles voor gedaan om ervoor te zorgen dat mijn kinderen hier gezond en wel uit zouden komen. De meisjes worden wel nog steeds goed opgevolgd voor hun motorische en intellectuele ontwikkeling, maar die is voorlopig prima en niets wijst erop dat ze er iets van gaan overhouden. Wij mogen onszelf enorm gelukkig prijzen!
‘Soms denk ik wel na over een derde kindje. Ik hou zoveel van mijn twee meisjes dat ik het op zich wel zou zien zitten, maar ik ben bang. Ik zou geen moment meer gerust zijn tijdens mijn zwangerschap. Daarom ga ik het – waarschijnlijk – niet doen. Maar zeg nooit nooit natuurlijk. (lacht)’
‘Toen ik vijf maanden zwanger was van onze popjes deden we een shoot om het geslacht te onthullen. We hebben achteraf in dezelfde outfit en met dezelfde fotograaf foto’s genomen wanneer de meisjes er waren.’Foto: Aiki Photography
‘Ik koester deze foto’s zo, want ik heb niet veel foto’s met mijn zwanger buikje.’Foto: Aiki Photography
‘De eerste weken thuis met onze meiden, zo klein dat ze waren. De kleedjes op de foto hadden ze gekregen van hun metie Edith. Die hadden we samen gekozen toen ze op komst waren.’Foto: Aiki Photography
‘Met mijn meiden genieten van een zonnige dag in de tuin van mijn ouders. Ze sliepen toen nog heel veel! Het was de eerste dag dat ik echt zonder zorgen kon genieten van mijn dochters en de zon. Een oude schoolvriendin is de foto’s komen maken en het was echt supergezellig. Echt een talent, terwijl ze zichzelf hobbyfotograaf noemt.’Foto: Pics By Steph
‘Mijn Lily-June – het kleine dropje van 550 gram, evenveel als een blikje cola – is een wolk van een baby. Ik smelt weer helemaal weg als ik dat gezichtje zie.’Foto: Pics By Steph
‘Mijn twee meiden bij de kinesist. Ze doen alles samen en het liefst van al hand in hand.’
‘Mijn Ellie-Rose, grote zus en prachtbaby. Een echt lachebekje en deugenietje. Ze plaagt haar zus heel veel. Zou dat een voorteken zijn? Wij vinden het alvast hilarisch!’
‘Door de moeilijke start hebben we alles in horden en stoten moeten regelen. Dit is de huisstijl van de geboortekaartjes en doopsuiker.’
‘The most wonderful time of the year, wees maar zeker!’Foto: Aiki Photography
‘Ik ben echt een kerstmens geworden nu ik dochters heb die ik kan aankleden als kleine kerstvrouwtjes.’Foto: Aiki Photography
Foto’s: Aiki Photography, Pics By Steph en eigen foto’s
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer verhalen in deze rubriek:
- Flore (23): ‘Ik wou altijd een jonge mama zijn, maar dit vond ik toch een beetje heel jong’
- Laetitia (30): ‘Ik stond op en verloor enorm veel helderrood bloed. Toen wist ik: het is voorbij.’
- Yentl (26): ‘Jordy volgde de bevalling live via WhatsApp’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
