Het leken onschuldige jeugdpuistjes in haar puberteit, maar evolueerde naar hardnekkige acne die haar vandaag nog altijd parten speelt.
‘Mijn ouders hebben in hun tienertijd allebei erg veel last gehad van acne. Ik wist dus dat ook ik er niet aan zou ontsnappen. Op mijn vijftiende staken de eerste pukkels de kop op, en vandaag ben ik nog altijd niet van mijn acne verlost. Zo goed als álles heb ik geprobeerd. Verschillende antibioticakuren, zinktabletten of zonnebank, niks had een groot effect op mijn acne. Ik ben zelfs ooit met een speciale pil gestart, ook al had ik toen nog geen voorbehoedsmiddel nodig. Maar ook dat baatte niet. Een heel jaar door had ik last van de vervelende puistjes en tijdens mijn regels nog net iets harder dan normaal. Alleen op vakantie, in de zon, was ik heel even van mijn acne verlost, en kon ik genieten van een zo goed als gave huid. Maar dat duurde nooit lang. Doorgaans kwam na een stevige kuur zon de acne dubbel en dik terug. Als tiener was ik me heel erg bewust van mijn acne. Ik liet zelfs speciaal een froufrou knippen om de pukkels te verbergen. Door die puistjes onder mijn haar te verstikken, werden ze alleen maar erger. Maar ik had liever dat je ze niet zag, dan dat ik er in mindere mate mee te koop zou moeten lopen.’
Doorn in het oog
‘Echt gepest met mijn acne ben ik gelukkig nooit geweest, maar die pukkels maakten me wel onzeker. Een gevoel dat ik vandaag nog altijd voor een deel meedraag. In grote groepen voelde ik me vroeger nooit op mijn gemak. En ook nu nog zal ik niet snel in de kijker lopen. De acne heeft een weerslag gehad op de vorming van mijn persoonlijkheid. Mama zei vroeger regelmatig tegen me dat ik me er overheen moest zetten. Mensen kijken gewoon door die pukkels heen, drukte ze me op het hart. Maar dat vond ik maar een schrale troost als ik mezelf in de spiegel zag. Als prille tiener voelde ik me onzeker in de nabijheid van knappe jongens, maar ik liet het gelukkig niet zover komen dat ik me opsloot. Ook al waren die pukkels een constante doorn in het oog, ik heb er alles aan gedaan om een zo normaal mogelijk sociaal leven op te bouwen. Al erg jong gebruikte ik make-up en ging ik geschminkt naar school, in de hoop om op die manier mijn pukkels zo veel mogelijk te kunnen verbergen. Maar de foundation en concealer die ik dagelijks gebruikte, maakten mijn huid alleen maar vetter en zorgden voor een contante glans.’
De pukkels maakten me als tiener al onzeker. Een gevoel dat ik vandaag nog altijd met mij meedraag.
Vechten tegen vooroordelen
‘Zodra mijn tienerjaren voorbij waren, zouden ook die pukkels wel verdwijnen. Daar trok ik me aan op. Maar ook al werd ik ouder, door de vervelende pukkels bleef ik er in mijn ogen alleen maar uitzien als een overjaarse puber. Mijn eerste zoontje is geboren toen ik nog erg jong was. Daardoor moest ik weleens vechten tegen vooroordelen van mensen die dachten dat ik tienermoeder was. Een verkeerd beeld dat door mijn acne alleen maar extra in de verf werd gezet, ook al was ik de twintig al voorbij. Mensen hebben mij altijd jonger geschat dan ik ben, maar tot voor kort zag ik dat niet echt als een compliment. Tijdens mijn eerste zwangerschap verdwenen mijn pukkels zienderogen en kreeg ik een gave huid. Ik kreeg alsmaar meer hoop dat ik dankzij mijn zwangerschap nu eindelijk voorgoed van die vervelende pukkels verlost zou zijn. Maar dat bleek al snel ijdele hoop. Niet lang na de geboorte van mijn zoontje staken de pukkels weer de kop op. Een scenario dat zich bij mijn twee volgende zwangerschappen heeft herhaald.’
Chemische peeling tegen acne
‘Vandaag ben ik achtentwintig en mama van een zoon en twee dochters. Ik ben heel gelukkig met mijn gezin. Op deze leeftijd trek ik me die pukkels ook een stuk minder hard aan. In het weekend denk ik ’s morgens soms: foert! En dan stap ik gewoon zonder make-up de bakker binnen. Maar toch blijf ik het nog altijd moeilijk hebben met die acne. Wanneer ik als notarieel medewerkster cliënten moet ontvangen op het notariskantoor, vind ik het vervelend dat ik – op mijn achtentwintigste – door die acne nog altijd geen volwassen uitstraling heb. Een froufrou draag ik niet meer. Maar tijdens de werkuren probeer ik mijn pukkels nog altijd te verdoezelen met concealer of foundation. Vorige maand heb ik voor de eerste keer een chemische peeling ondergaan. Een prijzige behandeling die een opvallend huidverbeterend resultaat beloofde. Maar veel beterschap zag ik niet. Ik ga over enkele weken nog een tweede, intensere poging wagen. Maar daarna geef ik het op, en zal ik er mij bij neerleggen dat een gave huid gewoon niet aan mij is besteed.’
Lees ook:
