'Het onderwijs is ook niet de gemakkelijkste sector om in te werken, maar het verschil is nu dat ik mijn job wél ontzettend graag doe.'
Karen (28) nam na een burn-out ontslag en ging voor leerkracht studeren
2020 is een raar jaar en geeft ons veel stof tot nadenken. Hoe onze toekomst er na de coronacrisis zal uitzien is nog koffiedik kijken, maar toch blijft niet iedereen even lang bij de pakken zitten. Ook Karen koos een tijdje geleden voor haar geluk. Ze nam na een burn-out ontslag en besloot om voor leerkracht te studeren.
‘Na mijn studies politieke wetenschappen wilde ik meteen aan de bak komen. Ik waagde mijn kans bij de Europese Commissie, maar de competitie was er veel te groot, dus ik borg mijn droom om daar ooit aan de slag te kunnen mooi op. Daar stond ik dan: net afgestudeerd en niet wetend wat ik wilde doen in het leven. Van één ding was ik wel zeker: ik moest en zou een job vinden. Ik ging als een kip zonder kop solliciteren en nam de eerste de beste job aan. Een week na mijn laatste examen ging ik aan de slag als consultant, een job die mij eigenlijk helemaal niets zei...’
Work hard, party harder
‘Ik laat mij nogal snel meeslepen door het enthousiasme van anderen. Het sollicitatiegesprek verliep heel vlot en de mensen die mij interviewden waren laaiend enthousiast, dus ik ging er meteen van uit dat ik het wel tof zou vinden. Niet dus. Ik kwam terecht in een heel tof en jong team dat een ‘work hard, party harder’-mentaliteit had, iets waar ik wel voor te vinden was. Wat mij dan weer helemaal niets zei, was de job zelf. Ik vond het wel leuk om veel sociaal contact te hebben, maar de zaken waarover ik moest communiceren interesseerden mij eigenlijk niet. Ik leg de lat van nature ook redelijk hoog voor mijzelf, ik voelde mij op dat moment niet zo lekker in mijn vel en moest mij elke dag naar het werk slepen. Toch kwam het verdict burn-out als een echte verrassing. Ik had het totaal niet zien aankomen, net omdat ik altijd zo hard mijn best wil doen.‘
Daar stond ik dan: net van de schoolbanken en niet wetend wat ik wilde doen in het leven.
‘Op het werk hadden ze bijzonder veel begrip voor mijn situatie en ik nam mij voor om het wat rustiger aan te doen. Na drie maanden thuiszitten was ik het nietsdoen beu en dacht ik dat ik wel opnieuw klaar was om erin te vliegen. Dat was veel te vroeg natuurlijk. Ik kwam tot het besef dat ik van mijn job alleen maar ongelukkiger werd en in plaats van tegen mijn collega’s te zeggen dat ik terugkwam, moest ik net het tegenovergestelde vertellen. Aangezien ik op het werk de schijn altijd redelijk hoog had gehouden, hadden ze mijn ontslag totaal niet zien aankomen. Er zijn toen wel wat traantjes gevloeid, maar het voelde voor mij als de enige juiste beslissing.’
Weer op de schoolbanken
‘Daarna heb ik nog drie totaal verschillende jobs uitgeprobeerd, maar ik kon mijn draai nergens vinden. Ik was de weg volledig kwijt, totdat ik als interim op het secretariaat van een school belandde. Daar zijn de puzzelstukjes eindelijk in elkaar gevallen. Als tiener had ik er wel over nagedacht om voor de klas te staan, maar omdat mijn beide ouders leerkracht zijn, weigerde ik toen om ook een lerarenopleiding te volgen. (lacht) Ik heb heel lang getwijfeld of ik mij opnieuw zou wagen aan een studie. Ik wist niet of ik wel met jongeren zou kunnen omgaan, twijfelde aan mijn gezag én moest natuurlijk ook de financiële kant van de zaak bekijken. Het heeft heel lang geduurd voordat ik tegen mijzelf durfde te zeggen “Het is nu of nooit”. Ik had geen kinderen, geen lening om af te betalen en was nog jong genoeg om opnieuw te gaan studeren. Het was dat of misschien voor de rest van mijn leven niet voor de volle 100 % gelukkig zijn.’
Ik moet mijn grenzen nog steeds heel goed bewaken, maar ik heb ondertussen wel al genoeg ervaring om in te zien wanneer het ook effectief te veel zou worden.
‘En ik ga er niet om liegen: dat studeren verliep niet meteen van een leien dakje. Ik belandde in een klas vol 18-jarigen en had al een paar jaar werkervaring achter de rug, dus dan is het niet vanzelfsprekend om plots met jongeren samen te werken. Ik was dan ook heel blij toen ik na twee jaar studeren eindelijk voor de klas mocht gaan staan. Ik heb sindsdien nog geen moment spijt gehad van mijn carrièreswitch. Oké, het onderwijs is ook niet de gemakkelijkste sector om in te werken, maar het verschil is nu dat ik het ontzettend graag doe. Ik moet mijn grenzen nog steeds heel goed bewaken, maar ik heb ondertussen wel al genoeg ervaring om in te zien wanneer het ook effectief te veel zou worden. Ik geef met hart en ziel les en hoop nog heel lang voor de klas te staan. En zélfs als ik ooit nog een aanbod zou krijgen om voor de Europese Commissie te gaan werken, zou ik mijn huidige job voor geen geld van de wereld willen opzeggen.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
