Cartooniste Laura Janssens (28): ‘Met mijn cartoons overwon ik mijn onzekerheid’

Binnenkort komt je eerste eigen boek ‘NietNuLaura’ uit. Heb je er lang op moeten wachten?



‘Eigenlijk is de vraag me jaren geleden al eens gesteld, toen ik nog niet zo lang illustraties tekende voor Maks! en Yeti, twee jongerentijdschriften van Klasse. Ik had op Radio 1 kort iets mogen vertellen over mijn tekeningen. De uitgeverij had me toen gehoord, had mijn WordPresspagina opgezocht – een Facebook- of Instagrampagina had ik nog niet eens – en contacteerde me. Als ik ooit een bundeling wilde uitbrengen, mocht ik hen contacteren. Ik was er nog niet klaar voor en verschillende jaren gingen voorbij. Ik bracht eerst zelfs nog een ander boek op de markt met hen: ‘Hoger dan de bergen, dieper dan de zee’, waarvoor ik de illustraties verzorgde. Maar het laatste jaar is Niet Nu Laura zo hard gegroeid dat de uitgeverij me opnieuw contacteerde. Deze keer zei ik meteen ja! Eigenlijk ben ik blij dat ik zo lang heb gewacht, want ik ben intussen veel beter dan toen ik pas begon.’

Je maakte ook de illustraties van ‘Crazy Cat Lady-boek’, dat binnenkort verschijnt. Wat heb je met katten?

‘(lacht uitbundig) Ik word een beetje ongemakkelijk van zo’n vraag. Het ding is: ik ben opgegroeid met een kat die twee jaar ouder was dan ik. Ze was er dus al toen ik geboren ben, en die kat kon mij niet uitstaan. Ik wil niet zeggen dat ík katten niet kan uitstaan... Maar ik heb dus wel 17 jaar samengewoond met een kat die míj niet moest. Ze krabde mij en snauwde telkens wanneer ik in de buurt kwam. Intussen kan ik er wel om lachen en zijn mijn favoriete verhalen die over Cezar, onze kat. Net daarom was het zo grappig toen ik werd gevraagd om een kattenboek te illustreren. Hoewel ik meteen heb toegegeven dat ik niet zo’n kattenmens ben, mocht ik de illustraties toch nog verzorgen. Dus nu staat er op de achterflap van het boek: Laura woonde 17 jaar lang samen met een kat die haar niet kon uitstaan, maar ze heeft er geen wrok aan overgehouden. Mijn lief is trouwens wél gek op katten. Hij woonde op een gegeven moment zelfs samen met vijf naaktkatten. Maar dat zie ik bij ons thuis niet meteen gebeuren. Hij blijkt allergisch (lacht).’

Twee boeken die tegelijkertijd uitkomen... Ik kan me voorstellen dat je het ongelooflijk druk hebt gehad.



‘Ja, dat is echt heel ironisch: het was zo’n goeie zomer en ik heb er amper iets van gemerkt. Ik ben ongeveer een maand bezig geweest aan elk boek. Het lastige was dat ik ook nog andere opdrachten moest uitwerken, want die liepen gewoon door. Maar dit waren twee projecten die ik héél graag wilde doen, dus dan vind ik het niet zo erg om zo lang binnen te zitten. Toen mijn lief op een dag thuiskwam en me gehuld in een hoodie aantrof, snapte hij me niet. Het was 24°C buiten! Maar die hoodie is mijn favoriete werkoutfit. Voor dit interview heb ik me netjes gekleed, en wanneer je weer weg bent, trek ik dit uit en doe ik mijn hoodie weer aan. Hij ligt al klaar op bed (lacht). Mijn favoriete trui is die van mijn lief, en die is bijna twee meter groot. In zijn hoodie kan ik me echt verstoppen, dat is mijn safe place.’

Was cartooniste worden altijd een droom?



‘Ik heb mijn hele leven getekend. Cartoons begon ik zelfs al te tekenen in de lagere school. Op de middelbare school maakte ik vaak stripverhaaltjes over de avonturen van mijn vrienden, en die vonden dat altijd wel grappig. Maar toen ik kunst ging studeren, deed ik dat niet meer voor mijn klasgenoten. Ik zat plots in de klas met mensen die erg goed konden schilderen, houtsnedes konden maken of videotechnisch geweldige dingen konden. Opeens voelden mijn stripjes heel onnozel aan en durfde ik ze niet meer te tonen. Ik begon wel een WordPressaccount voor mijn vrienden en familie, maar ik vond mijn strips te eenvoudig voor iemand die illustratie studeerde. Tot ik in het laatste jaar zat en een afstudeerproject moest kiezen. Ik probeerde verschillende dingen, maar niets voelde goed aan. Uiteindelijk sprak mijn mastercoach me aan. Hij had mijn stripjes online ontdekt en vroeg waarom ik daar niets mee deed. Uiteindelijk werd een strip inderdaad mijn afstudeerproject: ik ontwierp een beeldverhaal over Griekse mythologie, maar dan met een moderne insteek en uiteraard mopjes.’

Toen ik bij zo veel talent in de kunstklas kwam, voelden mijn cartoons onnozel aan en durfde ik ze niet te tonen.

Ben je altijd zo onzeker geweest als tijdens je studies?



‘Ja, eigenlijk wel. Pas de laatste twee jaar lijk ik dat te overwinnen. Ironisch genoeg deed ik dat door in mijn cartoons en strips zo open te praten over mijn onzekerheid en door me te durven uiten. Ik ben dan ook blij dat ik zie dat steeds meer mensen dat doen. Je kwetsbaar opstellen in de media, dat is een goede tendens. We hoeven niet meer te doen alsof alles picture perfect is. Tuurlijk ben ik soms nog heel onzeker, zoals toen ik de cover van mijn boek maakte. Dat moest een perfect beeld zijn, en ik dacht dat het niet goed genoeg zou zijn. Ik zat in een art block voor die cover, twee weken lang ging het écht niet. Pas toen ik het losliet, lukte het.’

Ben je nooit bang om zonder inspiratie te vallen?



‘Oh, tuurlijk wel! Ik heb gelukkig nog nooit een art block van verschillende weken gehad, hooguit eentje van een of twee weken, zoals met de cover van mijn boek. Ik heb geleerd om dan even niet te tekenen, wat op dat moment eigenlijk ook heel bevrijdend voelt. Dan ga ik wat vaker naar buiten, doe ik een terrasje of ga ik wandelen. Op mijn Instagram en Facebook herpost ik dan oude cartoons en strips, of ik toon opdrachten die ik heb gemaakt voor anderen om te laten zien dat je mij ook kan inhuren. Maar soms heb ik ook twintig ideeën tegelijkertijd en moet ik ze allemaal opschrijven, zodat ik ze niet vergeet. Zo gebeurt het dat ik een cartoon maak van iets wat ik een jaar geleden in mijn hoofd had, maar nog niet volledig uitgewerkt zag.’

Hoe persoonlijk ben je in je cartoons? Zijn er ook dingen die je nooit zou tekenen?



‘In het begin tekende ik alleen voor vrienden en familie, en dan maakte ik al eens persoonlijke cartoons, zoals over een date. Toen die persoon ze zag, was dat wel raar, maar ik heb hem niet bij naam genoemd (lacht). Nu ga ik zo persoonlijk niet meer, al vertel ik wel over mijn lief en mij. Over bijvoorbeeld een ruzie zou ik nooit iets delen in mijn strips. Maar tegelijkertijd wil ik ook niet te braaf zijn en wil ik ook niet alleen mopjes tekenen over chips en eten.’

En wat vindt je lief ervan dat hij geregeld voorkomt in je strips?



‘Soms zeg ik voor de grap: Zal ik daar eens een cartoon van maken? Maar ik ken mijn grenzen wel. Twijfel ik of iets op het randje is, dan zal ik altijd eerst aan hem vragen of het oké is. Ik denk dat ik nog wel een stapje verder zou durven gaan in mijn strips, maar voor hem hou ik daar wel rekening mee.’

Je hebt twee cartoons die intussen een heel eigen leven zijn gaan leiden: Ma eih en Fokking tomatte.



‘Ja, Fokking tomatte is opgepikt door heel wat memepagina’s en is blijkbaar ook populair in studentenkringen. In het begin vond ik dat heel overweldigend en wist ik niet goed wat ik moest denken. Doordat er behoorlijk mee was geknipt en geplakt, was het ook niet echt meer mijn stripje. Was dat dan positief of negatief? Tot mijn ex-collega’s van de VRT me stuurden: Je hebt het gemaakt, Laura, een eigen meme! Toen pas besefte ik dat dat eigenlijk iets heel goed is. En ook mijn Ma eih-stukje is intussen een hele hype geworden. Zo hard dat ik er zelfs stickers van liet maken en ik er het liefst van al nog veel meer mee zou willen doen. Ik heb echt duizenden ideeën!’

Je Ma eih-cartoon schopte het zelfs tot tatoeage op iemands lijf...



‘Ik kreeg een mailtje van iemand met de boodschap dat ze mijn cartoon graag op haar pols wilde laten tatoeëren. Ik vond dat zalig! Ik was dan ook meteen enthousiast. En al heb ik vier tattoos, ik weet niet of ik het zelf zou durven, maar ik ben blij dat zij wel het lef heeft gehad. Een van mijn tattoos komt uit de boeken van Harry Potter, want ja: ik ben grote fan. Ik liet het symbool van the deathly hallows tatoeëren aan de binnenkant van mijn bovenarm. Dat symbool staat voor meester van de dood en komt er eigenlijk op neer dat de mensen die je graag ziet, nooit echt weggaan.’

Ik kreeg een mailtje van iemand met de boodschap dat ze mijn cartoon graag op haar pols wilde laten tatoeëren. Ik vond dat zalig! Ik was dan ook meteen enthousiast.

Wie populair wordt, krijgt gegarandeerd ook negatieve comments. Raken die jou?



‘Ja, tuurlijk raken sommige opmerkingen mij! Toen ik de eerste keer de Fokking tomatte-cartoon postte, was er iemand die schreef dat ik een stom wijf was en dan maar niet meer naar de broodjesbar moest gaan. Ik heb daar toen niets op gezegd, en er waren al meteen mensen die me aan het verdedigen waren. Toen ik laatst iets postte over de glimlachende smiley die ik nogal passief agressief vind, schreef iemand: Verwende jeugd die alleen nog op zijn smartphone kijkt. Ik heb toen geantwoord dat hij op zijn beurt een beetje overkwam als een verzuurde oude man. Ik weet dat ik daar eigenlijk niet op mag ingaan, want dan kan het escaleren, maar ik kon het toen niet laten. Tuurlijk ben ik daar gevoelig voor, en wordt zo’n comment me te veel, maar dan post ik daar meestal iets over op mijn privé-Facebookpagina. Dan kan ik me even afreageren.’

Waar komt jouw naam Niet Nu Laura eigenlijk vandaan?

‘Toen ik na mijn studies werd gecontacteerd door de beeldredacteur van Klasse, mocht ik enkele proefopdrachten maken voor Maks! en Yeti. Met succes, want ik kreeg elke maand enkele opdrachten van hen. Maar toen moest ik een naam bedenken voor mijn strip. Tijdens mijn studies maakte ik vaak de mop: Als ik ooit een boek uitbreng met mijn strips, dan noem ik dat Niet nu, Laura, want niemand zit daarop te wachten. En kijk nu: ik heb een eigen boek!’

Lees ook:

• HAHA: deze 3 vrouwelijke cartoonisten toveren een glimlach op je gezicht
• 15 hilarisch herkenbare cartoons voor elke vrouw
• HAHA: deze cartoons bewijzen dat het niet makkelijk is om een vrouw te zijn