Clara Cleymans (32) is een actrice die je kan kennen uit onder meer ‘De Ridder’ en ‘Tegen De Sterren Op’. Daarnaast is ze mama van twee dochtertjes Jeanne (4) en Romy (1,5). ‘Het probleem bij schoonheid is dat er altijd een standaard opplakt en dan krijg je eenheidsworst, dat vind ik heel jammer’, aldus Clara.
Clara Cleymans juicht het toe dat er de laatste tijd meer aandacht is voor self-love. ‘Maar het wordt vaak geassocieerd met zachte dingen zoals aan yoga doen of een bad nemen met een bruisbal’, vertelt Clara. ‘Voor mij is het veel meer dan dat! Self-love betekent je ruimte inpakken. Mogen bestaan. Mensen hebben de reflex om zichzelf naar beneden te halen of hard te zijn voor zichzelf. Dat belemmert ons om onszelf graag te zien, maar het is moeilijk om dat los te laten. Self-love is dan ook hard werken. Ik ben daar nog steeds elke dag mee bezig en ik heb daar al een grote weg in afgelegd. Ik voelde me altijd heel klein en naarmate ik ouder werd, groeide ik letterlijk én figuurlijk. Ik mag mijn plek innemen, dat besef ik nu.’
Waarom voelde je je niet zo goed in je vel vroeger?
‘Terwijl je als volwassene eruit wil springen en uniek wil zijn, doe je er als kind en tiener net alles aan om eruit te zien als de rest. Maar ik week visueel af van de standaard. Ik was heel wit van huidskleur, had ros haar, was heel klein en had flaporen. Ik kreeg veel negatieve opmerkingen over mijn uiterlijk en ik werd gepest omdat ik er niet uitzag als het gemiddelde kind. Ik was een buitenbeentje. Ik herken mezelf eigenlijk in het verhaal van het lelijke eendje. Ik was net zoals dat eendje op zoek naar een connectie met anderen. Ik wilde erbij horen en het hielp natuurlijk niet dat ik er anders uitzag. Daarbovenop kwam nog eens dat ik helemaal niet op mijn plaats zat in ASO.’
Waarom niet?
‘Ik had wel de intellectuele capaciteiten, maar ik was er ongelukkig. Ik had niet veel vriendinnen en ik had weinig raakvlakken met diegenen die ik wel had. Ik voelde me de eerste twee jaar in het middelbaar eenzaam. Ik voelde me ook de hele tijd raar en ik wist niet waarom. Dat veranderde allemaal toen ik naar de kunsthumaniora ging. Daar zat ik eindelijk op mijn plaats en bloeide ik helemaal open. Maar het was natuurlijk niet gemakkelijk om mezelf plots graag te leren zien omdat ik me vroeger zo lang dat lelijke eendje heb gevoeld.’
Ik kreeg veel negatieve opmerkingen over mijn uiterlijk en ik werd gepest omdat ik er niet uitzag als het gemiddelde kind.
Hoe heb je de klik kunnen maken?
‘Ik was op die leeftijd enorm gesloten, dus ik praatte daar met niemand over, zelfs niet met mijn ouders. Ik vond mezelf het toen ook niet waard om daarover te babbelen. Eigenlijk heb ik mettertijd mijn eigen schoonheid leren zien en heb ik echt aan die self-love gewerkt door er boeken over te lezen en er toch eindelijk met anderen over te praten. Ik voel me nu mooier dan toen ik negentien was, terwijl dat volgens het stereotiepe schoonheidsideaal helemaal niet klopt. Ik ben namelijk wat ouder nu waardoor je hier en daar tekenen ziet dat ik al wat geleefd heb. Mijn slaaprimpeltjes trekken bijvoorbeeld doorheen de dag niet meer weg. Toch ben ik nu eindelijk fier op mezelf. En dan heb ik het niet enkel over het uiterlijke. Ik besef ook dat ik wel degelijk iets interessant te vertellen heb, terwijl ik vroeger enkel en alleen luisterde naar wat anderen te zeggen hadden. Een compliment over mijn uiterlijk doet me daarom niks meer.’
Dit bericht bekijken op Instagram
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Ben je dan als actrice helemaal niet ijdel?
‘Ik ga elke avond door zes verschillende stappen qua huidverzorging voor ik in mijn bed kruip. Ik let ook op wat ik eet. Dat is omdat ik me beter voel bij sommige voedingswaren, dan bij andere, want ik heb niet de aanleg om te verzwaren. Ik heb soms wel zin om zware pasta’s te verorberen en zwaar te zuipen (lacht). Maar ik ben te gevoelig aan dat soort uitspattingen. Dat valt allemaal onder zelfzorg en dat is een groot onderdeel van zelfliefde. Dat heeft voor mij niets met ijdelheid te maken, want puur uiterlijk op zich vind ik eigenlijk niet zo interessant. Waar ik op dat vlak wel heel lang bevestiging nodig had, is dat nu niet meer het geval.’
Dat is straf!
‘Ja. Ik ben erachter gekomen dat het niet belangrijk is hoe je eruitziet, maar wel wat je uitstraalt. Je mooi voelen, is belangrijker dan objectief mooi zijn. Veel van de zaken waar ik complexen over had, zijn er nog steeds. Ik ben nog altijd heel klein en ik heb melkflessen, ros haar en flaporen. Maar ik heb daar geen problemen meer mee. Ik heb mezelf geaccepteerd. Ik vind het bij anderen ook net fijn dat ze kenmerken hebben die hun eigen maken. Maar het probleem bij schoonheid is dat er altijd een standaard opplakt en dan krijg je eenheidsworst, dat vind ik heel jammer. Daardoor willen mensen dingen aan hun uiterlijk veranderen om er hetzelfde uit te zien als al de rest. Zonde! Vroeger waren er veel meer verschillende soorten gezichten te zien. Nu heeft iedereen bijvoorbeeld dikke lippen. Je gaat altijd ongelukkig zijn als je er wil uitzien als de anderen. Dat is een keibelangrijke self-love-tip die ik zelf aan den lijve heb ondervonden.’
Het probleem bij schoonheid is dat er altijd een standaard opplakt en dan krijg je eenheidsworst, dat vind ik heel jammer.
Je zit natuurlijk wel in een sector waar je er altijd piekfijn moet uitzien.
‘Veel van onze jobs zijn inderdaad uiterlijk gebonden, maar dat wil niet zeggen dat je automatisch in dat stereotiepe plaatje moet passen. Ik denk dat een iets zwaardere actrice bijvoorbeeld net de druk voelt om níet af te vallen, omdat ze net gecast wordt om haar vormen. Je kan er dus niet omheen dat je uiterlijk je rollen bepaalt. Maar het is belangrijker dat je een filmisch koppeke hebt, dan dat je per se objectief mooi bent.’
Heb je dan niets van onzekerheden als je jezelf op het scherm ziet?
‘Een nadeel in onze sector is dat je voortdurend geconfronteerd wordt met je uiterlijk. Het beeld op de televisieschermen moet nu ultrascherp zijn waardoor je elk klein rimpeltje ziet. Rimpels storen me nochtans totaal niet in het dagelijkse leven, maar wel als ze uitvergroot in beeld worden gebracht. Het confronteert me met het feit dat ik toch een jaartje ouder word. Daar worden mensen met andere jobs niet dagelijks aan herinnerd.’
Dit bericht bekijken op Instagram
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Ook sociale media hebben volgens velen een grote invloed op onze self-love.
‘Het is een feit dat de overgrote meerderheid van de content die je ziet, bestaat uit foto’s van mooie meisjes die meer volgers hebben als ze grote borsten hebben dan wanneer ze kleine borsten zouden hebben. Je ziet die beelden de hele tijd voorbijkomen en zo krijg je onbewust de boodschap dat je er ook zó moet uitzien om gelukkig te zijn. Terwijl die mensen ook soms door een helse periode gaan als gevolg van een relatiebreuk, ziekte of ontslag. Maar toch delen ze enkel en alleen de perfecte plaatjes. Je weet eigenlijk wel dat dit geen weerspiegeling is van de dagdagelijkse realiteit, maar toch krijg je het gevoel dat je eigen leven saai of maar gewoontjes is. Daarom is het voor velen beter om ver weg te blijven van sociale media, ook al is het soms een heel fijn medium.’
Kreeg jij al te maken met negatieve reacties online?
‘Dat valt goed mee. Ik ben wel in een magazine eens te loslippig geweest over seksualiteit en daarna kreeg ik een golf van haatreacties over me heen. Dat was heel beledigend. Toen wilde ik een verre wereldreis maken, want het voelde niet goed om dat allemaal te lezen. Velen dromen ervan om influencer te worden, maar ik zou dat van mijn leven niet willen. Dat lijkt me verschrikkelijk en een echte kutjob.’
Ik vind dat ik dat heel goed doe als mama en dat geeft me veel zelfvertrouwen.
Je bent ook mama van twee dochters Jeanne (4) en Romy (1,5). Wat deed dit met je self-love?
‘Ik ben de jongste van de familie. Ik heb daardoor nooit voor iemand moeten zorgen. Al mijn planten gaan dood en ik heb bewust geen huisdieren omdat die te vaak alleen zouden zitten. Ik ben zelf ook altijd gepamperd geweest. Mama worden is eigenlijk de allereerste keer dat ik me zelf verantwoordelijk voelde voor iemand en ik vind dat heel aangenaam. Ik heb twee dochtertjes die het goed doen in het leven en ík heb daar een heel groot aandeel in. Ik vind ook dat ik dat heel goed doe als mama en dat geeft me veel zelfvertrouwen. Ik ben heel relax en ik ben niet bang van alle dingen die kunnen misgaan. Dat wil niet zeggen dat ik me af en toe niet eens schuldig voel omdat ik mijn eigen hobby’s uitoefen en daardoor misschien wat minder tijd aan hen schenk of wanneer ik hun lunch vergeet mee te geven omdat ik nogal chaotisch ben. Die lunch zwier ik trouwens gewoon een uur later binnen op school (lacht). Ik voel me sinds die eerste zwangerschap en bevalling ook eindelijk op en top vrouw.’
Vertel.
‘Lange tijd beschouwde ik mezelf nog als een meisje. Maar als ik nu met mijn twee dochtertjes over straat loop, voel ik mij een koningin. Ik voel me zo krachtig! Over vrouwen wordt veel te vaak in zachte termen gesproken, terwijl wij een kind op de wereld kunnen zetten. Dat kan een man niet! Wij kunnen dus heel veel aan.’
Dit bericht bekijken op Instagram
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Schrikt het je soms af om meisjes op te voeden in deze maatschappij?
‘Op voorhand had ik liever jongens gehad. Dat zijn mama’s-kindjes, dus dat is makkelijkere liefde die je krijgt (lacht). Maar inderdaad ook omdat het voor mannen toch nog steeds een pak simpeler is om te bestaan in onze huidige samenleving. Mijn dochters gaan dezelfde momenten van verdriet, twijfels en perfectionisme meemaken waar ik ook mee worstelde als jonge vrouw. Je ziet op een of andere manier je eigen leven herhaald worden en je wil hen sommige aspecten daarvan toch besparen. Ik ga ze daarom niet opvoeden tot beleefde jaknikkers.’
Heb je het gevoel dat jij dat wel was?
‘Ja, toch wel. Ik wil niet dat mijn dochters onbeleefd zijn, maar ik wil ze wel leren dat ze voor zichzelf moeten opkomen. Nee zeggen, is een uitkomst van je goed in je vel voelen en je grenzen kennen. Dat wil zeggen dat je jezelf graag ziet. Je voelt meestal of iets goed is voor je of niet. Maar we zijn niet goed meer in dat aanvoelen omdat de ratio al heel lang veel meer waard is dan onze gevoelens. Zo voel je je schuldig als je even moet gaan liggen als je je niet goed voelt en je probeert daartegen te vechten, terwijl je lichaam wel aangeeft dat je stikkapot bent. Maar je hersenen zeggen: blijven doorgaan! Het is bizar dat we niet meer naar ons lichaam luisteren, dat is onze innerlijke wijsheid. We hebben dat allemaal, maar je moet jezelf trainen om daarnaar te luisteren. Daarom zal ik nooit tegen mijn kinderen zeggen: doe niet flauw of doe normaal. Want dan smoor ik iets in de kiem wat ze wel echt voelen. Terwijl alles wat ze voelen legitiem is. Dat is mijn uitgangspunt in de opvoeding.’
Heeft dit besef jezelf ook sterker gemaakt?
‘Ja. Tijdens de opvoeding van je kinderen ontdek je veel over jezelf. Als mijn dochters kwaad werden, dan werd ik onrustig. Terwijl mijn tolerantiegrens bij verdriet veel hoger lag. Daardoor merkte ik dat ik als kind of tiener niet kwaad mocht zijn, want dat hoorde niet als meisje in die tijdsgeest vroeger. Ik merk nu dat ik wél mijn stem durf verheffen of prikkelbaarder ben. Dat is zelfgroei of self-love: het opheffen van al die blokkades en pas dan kan je jezelf helemaal omarmen.’
Nog meer self-love-interviews:
- Candice (31) uit ‘Blind Getrouwd’: ‘Als kind had ik het lastig met mijn rood haar en krullen’
- Astrid Coppens (38): ‘Ik heb mijn lichaam eindelijk geaccepteerd’
- Maureen Vanherberghen (32): ‘Ik ben minder streng voor mezelf’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
