Omdat een mens maar twee ogen en 24 uren in één dag heeft, offer ik me op om voor jullie bij te houden welk televisiemomentje van de voorbije week het uitgesteld kijken waard is. Nu ja, uitgesteld kijken is in dit geval niet echt nodig. Gewoon maandag inpikken en je bent na een tijdje wel mee met het verhaal van ‘Dertigers’, de nieuwe serie op Eén.
Pubers hebben ‘D5R’, jongeren genieten sinds een tijdje ‘wtFOCK’ en dertigers krijgen nu ‘Dertigers’. Series die op een zo realistisch mogelijke manier de beproevingen van het dagelijkse leven tonen, zijn twaalf jaar na het verdwijnen van ‘Kaat & co’ helemaal terug. En daar ben ik niet rouwig om.
Het plekje van Lieven Van Gils en zijn gasten op Eén wordt sinds maandag ingenomen door een groep acteurs wier gezichten weinig belletjes doen rinkelen. Zij vertolken in ‘Dertigers’ de rollen van een bende – jawel – dertigers die tien jaar na hun studententijd nog altijd goede vrienden zijn. Zwangerschappen, bedrog, moeilijke kinderen, ouders die oud worden en vrienden die maar niet volwassen worden: de verhaallijnen zijn weinig dramatisch of spannend, maar des te meer herkenbaar. Iets wat van de gemiddelde ‘Thuis’- of ‘Familie’-aflevering, met wekelijks een schietpartijtje of kidnapping, niet gezegd kan worden.
Toegegeven: het feit dat de cast hoofdzakelijk uit ‘nieuwe’ acteurs bestaat, leek aanvankelijk een weinig veelbelovend voorteken. Dat gevoel werd enkel versterkt toen ik zag dat een van de voor mij wel bekende gezichten – naast dat van Yemi Oduwale, Dries uit ‘Thuis’ – dat van de hoofdrolspeler uit de Vlaamse film ‘Alleen Eline’ uit 2017 is. Om het vriendelijk te houden: voor die vertolking verdiende hij geen Oscar. Maar hé, mensen kunnen verbazen. De acteerprestaties van de zes vrienden zijn natuurlijk en geloofwaardig, misschien net omwille van het feit dat je hen niet kent.
De verhaallijnen in ‘Dertigers’ zijn weinig dramatisch of spannend, maar des te meer herkenbaar.
De grootste charme van ‘Dertigers’ is het hoge ‘Kaat & co’-gehalte, dat je een nostalgisch gevoel bezorgt. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we Nathalie Meskens leerden kennen als Kaat, een foute crush hadden op Gert Winckelmans aka Jasper en een afkeer creëerden voor Kaats irritante broer Seppe, en dat is het eigenlijk ook. Bijna 15 jaar geleden verlegde ‘Uit het leven gegrepen: Kaat & co’ de grenzen van het realitygenre door de acteurs min of meer te laten improviseren binnen de lijnen van hun personage. Meskens en compagnie kregen destijds geen uitgeschreven teksten voorgeschoteld, waardoor je bijna het idee had naar een reallife situatie te kijken. Hetzelfde gevoel krijg je bij ‘Dertigers’: de acteurs lijken wel te weten waar ze naartoe moeten, maar de dialogen komen spontaan over. Iets wat de geloofwaardigheid ten goede komt.
De leefwereld is bovendien dezelfde als in ‘Kaat & co’: in beide wordt de stad Antwerpen min of meer verheven tot personage. Alleen een Lotte – de beste vriendin die je zelf in je leven wilt – en een Seppe mis ik in deze moderne ‘Kaat & co’. Geef toe, elke serie heeft toch een personage nodig dat je bloed een beetje doet koken zoals die laatste deed?
Een hit zoals ‘Kaat & co’ zal ‘Dertigers’ misschien niet worden, noch is het nodig om je digicorder de komende weken elke dag in te stellen op 22u. Maar de serie is wel een leuk, lichtvoetig einde van een televisieavondje. Alleen het uitzenduur lijkt een beetje vreemd gekozen. Ligt de gemiddelde dertiger om 22u niet onder de dons, kapot door de kinderen, de stresserende job of het zware weekend?
Lees ook:
