Horrorhuwelijk: 8 lezeressen over wat er fout ging op hun trouwfeest

‘Ik was er helemaal klaar voor. Ik had mijn haar laten doen en mijn geweldige jurk aangetrokken. Tot ik me bukte en ik plots iets hoorde knakken... O nee! Het haakje om mijn jurk dicht te houden was weg! We konden het nergens vinden. De enige oplossing was een grote veiligheidsspeld. Ik zou toch niet willen dat mijn jurk uitviel op mijn grote dag? De speld hee[1] het gehouden en ’s avonds heb ik het haakje teruggevonden... in het shortje dat ik onder mijn jurk aanhad!’

‘Wat je echt niet wil meemaken als je dan al eens in een limousine zit? Een panne! Van één uur! Op de autostrade! Op een snikhete dag! Zonder drinken! Onze bruidsjongens konden er nog om lachen, zeker toen we na de depannage onder politie-escorte op de pechstrook naar onze bestemming reden. Bij de politie, zongen ze enthousiast het liedje van K3. Wij waren iets minder enthousiast, vooral omdat we door het hele voorval onze eigen receptie hebben gemist! Ik heb nog wat gasten kunnen uitwuiven, niet meer dan dat. Oh, en we wachten nog steeds op de ons beloofde compensatie van de limousineverhuurder!’

‘Het was een ge-wel-dig feest. We hadden heerlijk gegeten, de openingsdans ging verrassend vlot en de sfeer zat er goed in. Ik had net tegen mijn kersverse hubby gezegd dat we eindelijk écht konden ontspannen nu alles zo perfect verliep, maar ik had beter mijn mond kunnen houden! Plots zag ik wel héél veel beweging bij de toiletten. Het zaalpersoneel liep af en aan met emmers en zwabbers. Wat was daar aan de hand? Bleek dat de toiletten plots waren beginnen over te lopen en alles wat er de hele avond was ingegaan er nu weer razendsnel uitliep. Jakkes... We zaten diep in de shit. Letterlijk. Gelukkig heeft mijn man me kunnen tegenhouden of ik was in mijn witte jurk mee gaan helpen schoonmaken! Chapeau voor het personeel: het duurde even voor alles was schoongemaakt, maar ze deden het wel zo discreet mogelijk (lacht).’

‘Daar komt de bruid... daar schuift ze uit... Alleen was het op onze bruiloft niet de bruid die viel, maar wel mijn mama. En keihard dan nog! Op het avondfeest misstapte ze zich op de trap en landde ze keihard op haar hand. Vreselijk pijnlijk! Ze wilde zo graag blijven dat ze liet uitschijnen dat het niet zo erg was. Wat ijs erop en het zou zo wel weer gaan, zei ze, ze zou zelfs nog de dansvloer opgaan. Maar de pijn werd steeds erger, haar pols steeds dikker. We konden het echt niet meer aanzien. Mijn papa is toen met haar naar het ziekenhuis gereden, terwijl wij er op het feest het beste van maakten. Uit de radiografie bleek dat haar pols gebroken was en dat ze in het gips moest. Tegen de tijd dat ze behandeld was, liep ons feest op z’n einde. Zo jammer dat ze die leuke uren heeft moeten missen, want ze danst supergraag. We hebben haar beloofd dat we met ons tienjarig jubileum wéér een knalfeest geven. En dat ze dan extra voorzichtig moet zijn.’

Eigenlijk hadden we het moeten zien aankomen, want nog voor onze trouwdag ging het al mis met onze ouders. Mijn schoonmoeder was razend omdat we haar voorstel om het buffet te verzorgen hadden afgeslagen. Je moet weten: ze woont nogal ver, we trouwden midden in de zomer en ze moest het eten in haar wagen vervoeren. Ideaal om een salmonella- infectie op te lopen dus! Maar niets zou onze grote dag verpesten... Dachten we. De dag zelf kreeg ik ’s ochtends al de volle laag van mijn mama omdat ik te laat terug was van de kapper. Maar daar kon ik niets aan doen, het was mijn visagiste die niet op het afgesproken uur gearriveerd was. En zo ging het de hele dag door. Mijn schoonmoeder snauwde me af omdat ze niet mee mocht naar onze fotoshoot. Euh, koppelfoto’s met je schoonmoeder? Ik dacht het niet! Maar zij vond het nodig om me dan vijftien keer te bellen én om intussen de opstelling van de zaal totaal te veranderen. Daarbij had ze ook nog de beeldjes gebroken die we speciaal als decoratie voor onze grote dag hadden gekocht. Een sorry was te veel gevraagd. Op het dansfeest kon mijn moeder niet snel genoeg weg zijn omdat ze de muziek slecht vond. Dat vond mijn schoonmoeder dan weer geweldig... die glunderde om haar aftocht. Eerlijk? Ik kon zelf niet wachten om naar huis te gaan. Over één ding waren ze het achteraf wel eens: hoe slecht onze huwelijksdag was. Dat zijn ze maar blijven herhalen. Een geweldige herinnering... not!’

‘Trouwen is duur, dat weet iedereen. Net daarom waren we zo blij dat een kennis van ons recent een brasserie had overgenomen met daarnaast een prachtige gerestaureerde hoeve. De ideale trouwlocatie! Alles was geregeld: de traiteur, tafels, stoelen, de decoratie, de brouwer, de wijn... Enkele dagen voor ons feest zou doorgaan, stelden we de man in kwestie nog enkele vragen. Ja, hij reageerde nogal geprikkeld, maar lang stonden we er niet bij stil. Het was bijna onze grote dag! Maar de avond voor onze bruiloft liet hij ons weten dat de trouw niet kon doorgaan in de hoeve. Maar voor hem was er geen probleem: hij had al onze spullen al naar het plaatselijke parochiezaaltje gebracht. De parochiezaal! Een muffe plek, met ouderwetse groene gordijnen en portretten van de koning en koningin aan de muur... Ik ben in tranen uitgebarsten: dit was niet hoe ik me ons droomhuwelijk had voorgesteld. Hoe kon dit nu gebeuren? Mijn mama is onmiddellijk alle zalen in de buurt beginnen te bellen, maar wat dacht je: geen enkele locatie was nog vrij. Onze traiteur heeft ons uiteindelijk gered. Hij kende een net gerestaureerde feestzaal, die nog maar één keer gebruikt was. Het rook er zelfs nog naar verf! We zijn onmiddellijk in actie geschoten en hebben al onze spullen naar die zaal gebracht. Ik kon alleen maar huilen. Diezelfde avond nog hebben we alle gasten opgebeld om te zeggen dat de trouw op een andere plek zou doorgaan. Veel mensen dachten dat het een grap was! Ik heb amper geslapen die nacht, het was vreselijk. Tuurlijk weet ik dat er ergere dingen zijn. Maar het hele voorval heeft wel een schaduw geworpen op wat de mooiste dag van ons leven had moeten zijn’.

‘Dat mijn oma er niet bij zou zijn, wist ik al een paar dagen voor ons trouwfeest. Het ging niet zo goed met haar en ze was opgenomen in het ziekenhuis. Ik weet niet wie het erger vond: zij of ik. We waren twee handen op één buik, en als er één iemand was die ik er graag bij had gehad op mijn grote dag, was zij het wel. De dag voor ons huwelijk ben ik in het ziekenhuis nog mijn trouwjurk gaan tonen, omdat ik niet wilde dat ze moest wachten op de foto’s om te zien hoe ik eruitzag. Ze was verzwakt, maar wel wakker. Ze vertelde me hoe mooi ze me vond en hoe blij ze was dat ik ging trouwen. ’s Ochtends vertelde mijn mama me nog dat ze oma gehoord had, dat ze aan ons dacht en dat ze me een dikke zoen liet geven. De hele dag is ze in mijn gedachten geweest. Mijn man heeft haar zelfs vernoemd in zijn welkomstspeech. Op een bepaald moment is mijn mama me komen zeggen dat ze samen met mijn tante toch nog even naar oma ging. Dat begreep ik, maar ik had eigenlijk niet door hoe ernstig het was. Misschien wilde ik toen niet inzien wat er zou kunnen gebeuren. Nu denk ik dat ik beter was meegegaan, maar mijn oma zou niet gewild hebben dat ik mijn eigen feest miste. Toen ik mijn papa na een uur plots de zaal zag uitlopen met zijn telefoon in de hand, had ik het moeten weten. Mijn oma was overleden. Mijn papa heeft nog even gewacht om het me te vertellen, tot het feest zo goed als afgelopen was. Eerst was ik kwaad, dat ze me de kans niet hadden gegeven om mee te gaan om afscheid te nemen. Maar blijkbaar waren mijn mama en mijn tante zelf ook te laat geweest. Volgens mij wilde oma echt alleen zijn om te gaan. Om niemand tot last te zijn, om ons achter te laten met een mooie herinnering. Zo was mijn oma en zo zal ik altijd aan haar denken. Voor mij was ze er ook echt bij die dag, toch in mijn hart.’

‘Het leek de meest idyllische fotoplek: een grasperkje aan een vijver met eendjes in het park in de buurt. Ideaal om tussen de dienst in het gemeentehuis en de plechtigheid in de kerk mooie trouwplaatjes te gaan schieten. Tuurlijk checkte de fotograaf of het gras wel droog was voor ik erop ging zitten. Eén ding hadden we blijkbaar over het hoofd gezien: de gigantische eendenstront waarin ik ben gaan zitten! Het resultaat? Een stinkende bruine vlek op de achterkant van mijn oh zo mooie jurk. Help! We hadden nog anderhalf uur voor de kerkdienst begon... Ik kon toch niet met een vuile jurk mijn intrede doen? De fotografe is thuis razendsnel alle mogelijke antivlekkenmiddeltjes gaan halen, en nog geen kwartier voor de dienst begon, zijn we erin geslaagd de vlek iets of wat te minimaliseren. Maar helemaal weg was ze niet.’