'Iedere keer als iemand vraagt om bij te springen wil ik nee roepen, maar toch zeg ik ja.'
9 lezeressen over wanneer zij het moeilijk hadden om hun persoonlijke grenzen te bewaren
Je wil ‘nee’ zeggen, maar knikt ‘ja’. En terwijl je iets aan het doen bent waar je helemaal geen tijd voor of zin in hebt, besef je dat je over je grens bent gegaan. Wij vroegen aan 9 lezeressen wanneer zij het moeilijk hadden om hun persoonlijke grenzen te bewaren.
We mogen toch eens lachen, hé
Annette (38): ‘Op familiefeestjes is het altijd hetzelfde: ik ben single en dat is mijn schuld. Want ik ben te kieskeurig. Telkens opnieuw zijn er wel grapjesmakers die vragen of ze een plaatsje moeten vrijhouden aan tafel, tot ze zich zogezegd herinneren dat ik toch alleen ben. Ze weten niets van mij, behalve dat ik single ben. Dat ik nog met verdriet zit om een onbeantwoorde verliefdheid weet niemand. Ik kan dus níét lachen met hun misplaatste grapjes, wat zij zien als een zogezegd bewijs van mijn gebrek aan gevoel voor humor. Als ik, over mijn kookpunt, toch reageer, is dat dan ook het besluit: dat ik niet zo uptight moet zijn.’
Nobody puts Vera in the corner
Vera (36): ‘Tijdens gesprekken of discussies bij vrienden of familie werd ik altijd opnieuw onderbroken door mijn ex-vriend. Nooit liet hij mij uitspreken, waardoor ik het gevoel kreeg dat mijn mening niet telde. Op den duur besloot ik gewoon te zwijgen, omdat ik toch niets mocht zeggen. Toen ik weer single was, merkte ik pas hoe ver ik ondertussen van mezelf stond. Ik ben niet het type om te zwijgen, ik wil niet opzijgezet worden. En ik zal het nooit meer zo ver laten komen dat iemand me opnieuw in dat hoekje duwt.’
Voor wat hoort niet altijd wat
Cara (32): ‘Ik heb het gevoel dat mijn collega’s misbruik maken van mijn goedheid. Zij komen zelf vaak in de problemen door hun planning, waarna ik hen uit de nood help. Maar op die manier krijg ik mijn eigen werk niet meer rond. Toch ben ik niet het type om hen om hulp te vragen. En zij zijn blijkbaar niet het type om hulp aan te bieden… Ik werk me te pletter en voel me ondergewaardeerd, ik weet dat ik een makkelijk slachtoffer ben, maar ik durf niet te reageren. Iedere keer als iemand vraagt om bij te springen wil ik nee roepen, maar toch zeg ik ja.’
Monster-in-law
Lize (28): ‘Mijn schoonmoeder is een lieve vrouw, behalve in mijn bijzijn. Als ze mij ziet, moet ze telkens opnieuw opmerkingen maken over hoe ik omga met mijn kinderen, haar kleinkinderen. Of ik ben te streng, of ik laat te veel toe, of ik roep te luid, of ik praat te stil... Ik ben haar opmerkingen zo beu, maar ik durf er niets van te zeggen omdat ik haar niet wil schofferen. Dacht zij ook maar zo over mij...’
Grapje!
Sabynne (27): ‘Mijn ex-vriend had de slechte gewoonte om me in het bijzijn van zijn vrienden vaak belachelijk te maken. Ik kon niet koken, ik kon niet autorijden, noem maar op. Zodra we alleen waren deed hij het dan af als flauwe grapjes, maar ik kon er nooit mee lachen. De relatie is sowieso stukgelopen, maar ik heb er tenminste uit geleerd dat niemand me ooit nog zomaar belachelijk mag maken. Die lijn trek ik nu voor mezelf en ik merk dat ik daar sterker van word.’
Iets te persoonlijke stylist
Sandrine (29): ‘Een gezellig dagje shoppen met mijn vriendin was zelden echt gezellig. Ze probeerde me namelijk constant een andere stijl aan te meten. Ze duwde me bijna hardhandig de paskamer in om dan massa’s kleren te brengen die ik niet mooi vond maar wel kocht. Omdat ik niet anders durfde. Op een dag besloot ik toch te reageren. Het kwam er als vanzelf uit toen ik weer die paskamer werd ingeduwd door haar. Ik blokkeerde en zei dat ik dat echt niet wilde, dat ik mijn eigen keuzes wilde maken. Mijn vriendin schrok even, maar werd daarna precies zelf ook meer relaxed. Alsof ze het een opluchting vond dat ik eindelijk eens tegen haar in ging. Een gezellig dagje shoppen is nu weer gewoon gezellig.’
Stop! In the name of love
Vera (30): ‘Mijn partner gaf me vaak het gevoel dat ik overdrijf of zeur. Ik wees hem erop als hij lange dagen maakte op het werk, of als hij er thuis een rommeltje van maakte in de veronderstelling dat ik dat wel weer zou opruimen. Hij lachte mijn opmerkingen altijd weg. Zot werd ik ervan. Toen het me echt te veel werd, heb ik hem erop aangesproken, en plots werd het heel serieus. Niet zomaar een opmerking, maar een statement. Hij ging te ver naar mijn gevoel en ik voelde me daar niet goed bij. Op die manier kon het niet verder. Gelukkig nam hij het goed op en houdt hij sindsdien echt rekening met me, waarschijnlijk omdat hij zag hoe hard het me kwetste.’
Kijken mag, aankomen niet
Karin (34): ‘Mijn vriend geniet nogal van aandacht van andere vrouwen. Hij kríjgt ook veel aandacht van andere vrouwen. En dat is oké. Het is niet oké dat hij soms meegaat in het spelletje dat die andere vrouwen willen spelen. Tegen mij zegt hij dat het wat onschuldig geflirt is, maar ik zie het soms als een echte bedreiging. Vaak werd ik erg ongemakkelijk en ongelukkig door zijn gedrag. Ik probeer hem nu steeds opnieuw duidelijk te maken dat hij daarmee een stap te ver gaat en het lijkt wel door te dringen nu. De aandacht die hij krijgt flatteert hem nog steeds, maar hij compenseert het door ook mij extra aandacht te geven. Dat stelt me gerust.’
Handen thuis!
Kathy (33): ‘Ik heb een collega die me iedere keer aanraakt als hij in mijn buurt is. Als hij passeert, zal hij zijn hand op mijn rug leggen om me te begroeten, als hij iets komt vragen raakt die hand even mijn schouder aan en als hij een grapje maakt, port hij me in mijn zij. Voor hem lijkt dat waarschijnlijk redelijk onschuldig en het is vast niet intimiderend of slecht bedoeld, het is zelfs een fijne collega, maar ik kan dat fysieke contact niet verdragen. Hij moet mij gewoon niet aanraken. In plaats van hem erop te wijzen, ontwijk ik hem nu. Ik wil de confrontatie niet aangaan, ook al weet ik dat het negeren ook niets oplost.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
