‘Kokosolie is vergif’, ‘Te veel fruit eten is niet goed’ en ‘Havermout maakt je dik’. Is er eigenlijk iemand die dit nog wil lezen? Ik scroll er tegenwoordig voorbij, terwijl ik tegen mezelf zeg dat mijn heerlijk havermoutontbijt me dat extra vetrolletje helemaal waard is.
Anno 2018 sturen de voedingsgoden ons voortdurend gemengde signalen. We weten allemaal dat een dagelijks bezoek aan de plaatselijke frituur je waarschijnlijk tegen je veertigste tussen zes planken legt, en dat je door frisdrank van je menu te schrappen enkele kilo’s kan kwijtspelen. Maar zelfs als je de gezonden der aarde – denk: Rens Kroes en Kayla Itsines – tot je goeroes verheft, zijn er cynici die je met alle macht willen wijsmaken dat ook jij vroeg of laat zal sterven door de vuiligheid die je eet. Die cynici zijn meestal wetenschappers, geleerden die het geweldig schijnen te vinden om de bubbel van boerenkool waarin velen tegenwoordig verblijven te doorprikken door te bewijzen dat werkelijk álles slecht voor je is. Weg sfeer.
Wetenschappers schijnen het tegenwoordig geweldig te vinden om onze bubbel van boerenkool te doorprikken door te bewijzen dat werkelijk álles slecht voor je is. Weg sfeer.
Koemelk is slecht voor je lichaam – om van het milieu nog maar te zwijgen – maar van sojamelk krijg je kanker. Vegetariërs en veganisten komen vaak voedingsstoffen tekort, maar van een sappige steak krijg je – you guessed it – kanker. Kies je voor een minder kankerverwekkend stukje kip, dan bak je dat best zonder vetstof. Boter is de dood in een smakelijke verpakking, olijfolie wordt in verhitte toestand al even moordzuchtig en volgens het laatste nieuws blijkt zelfs kokosolie puur vergif te zijn. Die koek die je als kind zo smakelijk verorberde als vieruurtje is ondertussen een stuk fruit geworden, maar ook daar moet je mee oppassen. Veel fruit staat gelijk aan véél suikers, en die zijn – je hebt het weer geraden – niet goed voor je. Een mens zou er spontaan een fatalistische vreetbui van krijgen.
Kunnen we even aan alle overijverige wetenschappers duidelijk maken dat onwetendheid soms een zegen is? Als ik de Oreo-koekjes hier op de kast op de redactie links laat liggen voor mijn vierde stuk fruit van de dag, wil ik mezelf een schouderklopje kunnen geven, dankjewel. Ook al heb ik dan te veel suikers binnen en koos ik voor een banaan, de caloriebom der fruitsoorten. Om de volgende dag zonder al te veel schuldgevoel wél een koekje – of drie – te eten, uiteraard.
Daarom neem ik me vandaag voor jullie niet meer lastig te vallen met artikels over studies die je gezonde gewoontes de grond in boren – ik kan natuurlijk niet voor m’n collega’s spreken. Des te vaker zal je lezen hoe pasta je toch niet zo dik maakt als je denkt, dat een glaasje wijn gelijkstaat aan sporten en dat pizza als ontbijt gezonder is dan cornflakes – ook allemaal wetenschappelijk bewezen feitjes, trouwens. Want soms is dénken dat je gezond bezig bent, gewoon genoeg om je gezond te voelen. En dan is het nu tijd voor frietjes, want van al dat gezaag over gezond eten heb ik goesting in iets vettig gekregen. There’s no point in being the healthiest bitch in the cemetery, toch?
Lees ook:
