'Terwijl ik dacht van bij seconde één overspoeld te worden door moederliefde, voelde ik hét niet meteen. Ik heb tijd nodig gehad om mijn dochter te leren kennen, om zelf mama te worden.'
MUST FOLLOW: Noëmi: ‘Ik werd geïnspireerd door andere oprechte mamablogs, omdat het mij ook zoveel steun gaf om hun verhalen te lezen.’
Noëmi (@lecoeuramareebasse) heeft niet de typische mamablog waarop kindlief in de hipste – vaak gesponsorde – kleding van het moment nonchalant poseert in een wit Pinterestinterieur. Neen, Noëmi tekent over hoe lastig, confronterend, maar ook hilarisch grappig en mooi het moederschap vaak kan zijn. Ze startte haar blog zeven maanden na haar moeilijke bevalling. Ondertussen is haar dochter al een ferme peuter van 2,5 jaar.
Volg Noëmi als
• ... je eens wat anders wil dan het picture perfect-mamaplaatje
• ... je houdt van zelfspot en ironie
• ... je tekeningen soms sterker vindt dan woorden
De online stijl van Noëmi
• Tekenen doet Noëmi op de trein, op sommige werkdagen moet ze maar liefst vijf uur pendelen.
• Alle social-mediaregels die er bestaan, lapt ze aan haar laars. Ze heeft een vreselijk moeilijke naam, gebruikt geen hashtags en post onregelmatig.
• Wat haar dan zo uniek maakt? Haar oprechtheid, humor en de herkenbaarheid.
‘Een postnatale depressie heb ik niet gehad, wel een posttraumatisch stressprobleem na een hele zware bevalling met spoedkeizersnede. Terwijl ik dacht van bij seconde één overspoeld te worden door moederliefde, voelde ik hét niet meteen. Ik heb tijd nodig gehad om mijn dochter te leren kennen, om
zelf mama te worden. Het was zoeken en vaak spartelen en klungelen. Ik schrok ervan hoe je alles alléén moest ontdekken, hoe al die tegenstrijdige adviezen je in de war brengen. We krijgen zoveel aangeleerd op school, maar zoiets wezenlijks als hoe mama en papa worden, dat moet je zelf uitzoeken.’
Bang, bang hart
‘Het voelde alsof mijn hart die eerste maanden in eb was, of zoals het zo mooi verwoord wordt in het Frans: le coeur à marée basse, naar een zin uit het lied Le plat pays van Jacques Brel. Geïnspireerd door andere oprechte mamablogs wilde ik dit delen, ik ervoer zelf hoeveel steun het gaf om hun ploeterverhalen te lezen. Het onderwerp van mijn tekeningen is niet zozeer de puk (de naam van haar dochter vermeldt Noëmi niet, red). Zij doet het immers fantastisch en heeft zich altijd gedragen zoals een baby – en later peuter – zich hoort te gedragen. Maar de focus ligt op mij als mama die niet altijd weet hoe te reageren op de soms epische scènes die een ondertussen 2,5-jarige kan opvoeren.’
Het mamagetto
‘Ik voel dat de mamablog-community nodig is, want in de samenleving lijk je soms in een mamagetto gedreven te worden. Je hebt de mensen zonder kinderen of met een volwassen kroost, en daarnaast de jonge gezinnen. Toen ik nog geen mama was, heb ik naar mijn gevoel zelden een mama borstvoeding zien geven en rolde ik zelf met mijn ogen als een luidruchtige kleuter de gezellige brunch in een koffiebar kwam verstoren. Het zou zoveel fijner zijn als we allemaal wat meer samenleven, alle generaties en gezinsvormen door elkaar. Zo ben je als jonge mama vanzelf beter voorbereid op wat
zal komen.’
Noëmi volgt:
Inkelspielchen, blog en Facebookpagina: ‘De blog van een single mama die ongelooflijk goed en eerlijk over haar leven met haar zoon schrijft. In haar vind ik een gelijkgestemde ziel.’
Sanaakblog: ‘Deze Française is een digital native – zoals ze zeggen – en jonger en hipper dan ik. Sommige van haar onderwerpen zijn voor mij dus niet herkenbaar, maar ik vind wel dat ze mooi tekent en voor twintigers doet wat ik voor jonge mama’s tracht te doen.’
Vuilelakens, de podcast: ‘In deze podcast onderzoeken ze wat seksuologen over seks beweren en confronteren ze die uitspraken met de wetenschap. Interessant, want ik werk zelf aan een doctoraat over de geschiedenis van seksuele deviatie.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
