‘Déjà-Vu’-actrice Natali Broods: ‘Ik zet me schrap voor wanneer mijn jongens hun tienerjaren bereiken’

‘Déjà-Vu’ is een zesdelige dramareeks met een vleugje sciencefiction. Wanneer Florences tienerdochter Louise (Xenia Borremans) uit het leven stapt, krijgt de drukbezette moeder de kans om terug in de tijd te reizen en die uitkomst te veranderen. Niet via de teletijdmachine van professor Barabas, wel met de hulp van een organisatie van in zwart geklede, zwijgzame types die tijdreizigers na betaling ontvoeren om hen in het verleden te droppen.

Het scifi-gedeelte is even wennen, geeft de hoofdrolspeelster toe. ‘Als we dit tien jaar geleden hadden gedaan, had het nog niet gewerkt in Vlaanderen’, vertelt Broods. ‘Ondertussen zijn we al wat meer gewoon op vlak van series. Je moet als kijker een klik maken, maar ik denk wel dat het er geloofwaardig uitziet. En het gaat vooral om wat je wil zeggen.’

En dat is veel. ‘Déjà-Vu’ gaat over psychische problemen, de rol van social media daarin, de verantwoordelijkheid van ouders, vrouw zijn, seksisme, het gezin na een scheiding... Dat is wat Broods aantrok in de rol van Florence. ‘Ik vond dat ik zo veel te spelen had dat ik bijna drie rollen had. Ik heb álles mogen spelen. Nadat ik het scenario gelezen had, heb ik geen seconde getwijfeld. Ik was er meteen weg van, en dat is onderweg alleen gegroeid.’

Florence heeft een radioshow over vrouwenrechten. Ze is een uitgesproken, activistische feministe. Herken je jezelf daarin? 

Natali: ‘Wie is tegenwoordig geen feminist? Ik sta misschien minder op de barricade dan Flo, maar het bewustzijn is er zeker wel. En niet alleen op vlak van seksisme, want er zijn behoorlijk wat battles te voeren op dit moment. Klimaat, de genderproblematiek, gelijke rechten,... Er zijn veel dingen waarvoor ik wil vechten.’

Je speelt samen met Xenia Borremans, een nieuw, eerder onervaren talent. Nam je een soort mentorrol aan tegenover haar?

‘Ik vrees van niet (lacht). Bij de lezingen en repetities voelde ik onmiddellijk dat Xenia heel goed wist wat ze te spelen had. Bovendien hebben we tijdens de opnames niet zo heel veel tijd samen gehad, omwille van de maatregelen. De reeks is heel snel gedraaid, tussen de twee lockdowns in. Normaal drink je na een draaidag samen nog eentje, maar dan kon nu niet.’

Doordat de regisseur een mondmasker droeg op de set, kwamen zijn aanwijzingen soms streng over. En hij heeft nog zo’n mooie lach (lacht).

‘Ik hoop wel dat we Xenia met z’n allen meegesleurd hebben. Ik herinner mij dat ik er bij mijn eerste filmervaring veel aan had om te zien hoe mensen die al langer in het vak zaten het aanpakten, hoe zij zochten naar de juiste manier om iets te spelen, en wanneer zij tevreden waren en wanneer niet. Dat ze heeft ze wel dag na dag kunnen zien. Maar er werd niet met zoveel woorden over gesproken. Ze moest gewoon mee springen en ze heeft dat fantastisch gedaan.’

Filmen in tijden van corona

Maakt dat het spelen moeilijker, dat je minder de kans hebt om elkaar echt te leren kennen op en naast de set?

‘We hebben gelukkig veel lezingen gehad, vooral met Koen, Xenia en Willem (die de ex-man, dochter en zoon van Flo spelen, red.). Dat waren soms lezingen van een hele dag, heel intiem en ongedwongen. Er gebeurt veel als je de tijd krijgt om samen een scenario door te lezen. Iedereen vertelt over zijn leven, je weet wat in het verhaal herkenbaar is voor de ene of wat de andere raakt. We hebben twee dagen gerepeteerd op de set, maar zodra de opnames van start gingen, moest het echt vooruitgaan.’

‘Het gekste aan de situatie vond ik de mondmaskers op de set. Op een bepaald moment heb ik Raf, de regisseur, gevraagd om zijn masker even af te zetten. Zijn ogen leken zo streng boven dat mondkapje, waardoor zijn aanwijzingen nogal sterk overkwamen. Terwijl hij zo’n mooie lach heeft (lacht). Er waren mensen bij de crew die ik nog niet kende en die ik pas na enkele dagen voor het eerst zonder mondmasker zag. Dat voelt toch raar. Een mond is zo sprekend, hè.’

Je hebt dankzij ‘Déjà-Vu’ het spelen niet echt moeten missen in coronajaar 2020.

‘Dat viel inderdaad goed mee. De rol van Florence was heel intens. Dit project heeft me zo veel voldoening gegeven dat ik wel een tijdje verder kon. Na zo’n opnames zit je een week later nog niet te wachten op de volgende opdracht. Je moet er even van bekomen, en even thuiszijn. Net voor de eerste lockdown had ik een tournee gehad met Compagnie de KOE (Antwerps theatergezelschap, red.) in Frankrijk, dus ook dan was het wel goed dat ik thuis was. Door ‘Déjà-Vu’ en die tournee was 2020 voor mij echt wel een goed jaar.’

Dus je kwam net terug van Frankrijk toen de lockdown begon?

‘Ja, we hebben op 12 maart de laatste voorstelling in Frankrijk gespeeld. Het was initieel zo gepland dat dat de laatste zou zijn, dus corona heeft daar geen stokken in de wielen gestoken. Al was er wel al iets van te merken. In het begin van de tournée speelden we in Aix-en-Provence. Ik weet nog dat het begon met de oudere mensen die afbelden. We kregen telefoontjes van jongere mensen die zeiden: we denken dat de ouderen gaan afbellen, kunnen wij er dan nog bij? (lacht) Na verloop van tijd begonnen we de eerste mondmaskers in de zaal te zien, en tegen de laatste voorstelling zat de zaal nog maar halfvol. Middenin die voorstelling haalde iedereen zijn gsm boven om te kijken naar Macron die zei dat het land dicht ging.’

Terrible teens

Een thema in de reeks is de vraag in hoeverre je als ouder het leven van je kind kan sturen. Houdt die vraag je bezig als mama? 

‘Ja. Mijn jongens (Julius en Jack, een tweeling, red.) zijn wel nog maar 7 jaar, wat een heel andere situatie is dan die van Florence en Louise. Lou is een typische tiener die met haar ogen rolt en met deuren slaat. Ik zet me al schrap voor wanneer mijn jongens die leeftijd hebben, want dat zal niet evident zijn. Je wil je kinderen leren om te vertrouwen en betrouwbaar te zijn, maar ze moeten ook kunnen experimenteren en fouten maken. Maar er als ouder op staan kijken terwijl ze fouten maken, is heel pittig. En dan heel dat social media-gebeuren… Ik ben blij dat ik uit een generatie kom die Facebook niet gekend heeft. De eerste generatie die er middenin geboren is, is nu aan het opgroeien. Het is aan hen om ons te leren wat dat is, denk ik.’

Denk je al te weten hoe je die tienerjaren gaat aanpakken? 

‘Dat is trial and error, denk ik. Wanneer Flo in de reeks teruggaat in de tijd, duikt ze overal in het leven van haar dochter op om toch maar te voorkomen dat het opnieuw misgaat. Dat is een recipe for disaster. Dan duw je je kind alleen maar verder weg. Ze komt er dan ook achter dat ze niet exact weet waar of waardoor het is misgegaan. Langs de andere kant herken ik haar gedrag als mama wel. Toen onze jongens pas leerden fietsen, liep ik achter hen aan als een kip zonder kop. ‘Aan de hoek stoppen, hè!’, riep ik dan. Ik kan mezelf op dat moment er niet van overtuigen dat ze uit zichzelf zullen stoppen, ik moet die controle hebben. Ik mag niet denken aan het moment waarop ze alleen naar school zullen gaan.’

Je zoontjes zijn na 7 maanden zwangerschap geboren. Heeft die ervaring ervoor gezorgd dat je meer beschermend bent?

‘(twijfelend) Ja, ik denk het wel. Het is niet zo dat ik daar nog dagdagelijks de gevolgen van draag, maar als ik bijvoorbeeld naar een tv-programma kijk over prematuurtjes, dan overvalt het gevoel me wel weer. Dan voel ik dat we echt ergens doorheen zijn gegaan, iets heel heftig. Soms vraag ik me af of ik er nog een klop van ga krijgen. We hebben geluk gehad en zijn omringd door heel goede dokters, dus we zijn het goed te boven gekomen. Maar ik denk wel dat de angst die je hebt gehad ergens blijft zitten.’

Hoe pas je je feministisch bewustzijn toe in de opvoeding  van je jongens? 

‘Daar dacht ik gisteren nog over na. Op het oudercontact van mijn zonen ging het over de sprookjes die hen verteld worden op school. Aanvankelijk vond ik het goed dat er teruggegrepen wordt naar de oude oerverhalen en niet naar Disney-sprookjes. Toen realiseerde ik me dat die oude verhalen allemaal een man in de hoofdrol hebben. Ik heb even getwijfeld of ik er iets van zou zeggen, want op dat moment zag ik mezelf een scène spelen in “Déjà-Vu” waarin mijn personage boos wordt op haar moeder omdat ze aan Louise een typisch sprookje voorleest waarin een vrouw gered wordt door een man. Maar uiteindelijk wou ik geen scène maken en heb ik het niet gedaan (lacht).’

Ik wil als acteur iets mysterieus behouden. Het is goed om niet té grijpbaar te zijn.

‘Ik wil mijn zonen zeker de juiste basis meegeven op dat vlak, maar ik merk ook dat het nu nog niet aan de orde is. Heel af en toe hoor ik hen weleens zeggen dat iets voor meisjes is, maar tegelijkertijd kijken ze naar ‘Barbie’ op tv. Op dit moment vinden ze iemand gewoon nog leuk om mee te spelen of niet, zónder dat dat gelinkt is aan hoe die eruitziet. Dus ik wil dat gesprek nog niet aangaan.’

De gemiddelde Vlaming kent je ongetwijfeld van je vele tv-rollen, maar daarnaast zien we je bijna nooit als Natali. Is dat een bewuste keuze? 

‘Ik voel me niet geroepen om veel in quizprogramma’s te zitten. Al moet ik toegeven: ik krijg zo’n vragen ook niet elke week. Er zijn mensen die daar ontzettend goed in zijn, maar ik ben niet die persoon. Ik kan weleens een goed moment hebben, maar als ik het vaak zou doen, denk ik niet dat ik verrassend en leuk blijf (lacht). Ik vind het fijn om als acteur toch iets mysterieus te behouden. Als de kijker je niet heel goed kent, krijg je makkelijker verschillende rollen opgeplakt. Het is goed om niet té grijpbaar te zijn.’

‘Déjà-Vu’ is nu volledig te bekijken op Streamz. 

 

Lees ook: 

• Dina Tersago: ‘Afscheid nemen van “Blind Gekocht” was niet leuk, maar ik heb er iets moois voor in de plaats gekregen’
• Joris en Dominique over minireeks van ‘Radio Gaga’: ‘We zetten het applaus om in praatjes en plaatjes’
• James Cooke over ‘Leef!’: ‘Ons relativeringsvermogen kan dezer dagen wel een duwtje gebruiken’