Bedrog. Overspel. Ontrouw. Er is niets dat zo vaak voorkomt en waar toch zo weinig over gesproken wordt. In deze reeks praten vrouwen over het bedrog dat ze zelf hebben gepleegd of meegemaakt. Over het bedrog dat hun hart heeft gebroken, of hun hart weer tot leven heeft gewekt. Over de passie, de lust, de spijt en de pijn. Anke (31) had een affaire met haar jeugdcrush, een echte bad boy.
‘Mijn man is een workaholic. We waren acht jaar samen en ik bracht meer tijd scrollend op Instagram en Facebook door, dan in zijn armen. Tijdens één van die avondlijke scrollsessies, kwam ik hem tegen. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik de jongen waar ik uren van heb lopen dromen op mijn 13e, herkende. Mijn jeugdcrush zag er nog altijd hetzelfde uit. Nog altijd even fout, ruig en sexy. Een echte bad boy. Als tiener was hij al slecht nieuws en dat was er niet op verbeterd. En toch overkwam me opnieuw hetzelfde: ik werd halsoverkop verliefd op hem. Ik begon zijn profiel te stalken en op een avond raapte ik al mijn moed bij elkaar en sprak hem in een privébericht aan. Ik was meteen verloren.
Kussen als de tieners die we niet meer waren
Maanden hebben we met elkaar gechat en gestuurd. Het was misschien niet meteen seksueel, maar het was wel direct bedrog. Ik vertelde hem alles. Over hoe eenzaam ik me voelde, over hoe ik jaren van hem gedroomd had. Over hoe ik bij elke man met lang haar die ik zag hoopte dat hij het was.Ook al hadden we nog niet eens gekust, ik zàg hem echt graag. Op een avond, na maanden chatten, moest ik hem zien. Ik stuurde aan op een ruzie met mijn man en stoof weg nadat ik er één uitgelokt had. Zo erg... Ik sprak met mijn jeugdcrush af op café en we spraken tot 4 uur ‘s nachts. Ik dacht niet meer aan mijn man, niet meer aan mijn kinderen, niet meer aan alle consequenties. Het voelde alsof er elektriciteit door me heen ging. Toen hij me ging afzetten aan de wagen, wilde ik hem op de wang kussen. Nee, ik wìlde hem zielsgraag op de mond kussen maar ik deed het niet. Hij wel. Hij trok me naar zich toe en we verloren ons in een eindeloze kus. Het was alsof we weer tieners waren, en dit de kus die we 15 jaar eerder hadden moeten geven. Het was middag toen we ons uiteindelijk weer van elkaar konden losmaken.Al die uren hebben we gewoon staan smossen op straat. Ongelooflijk. Terug thuis biechtte ik het op aan mijn man. Hij was boos, we spraken erover. Maar ik wist toen al: ik wil meer.
En dan werd ik ziek. Wie zal er voor de kinderen zorgen, als ik er niet meer ben? Niet mijn werkloze, drugsverslaafde minnaar. En ik landde terug met mijn voeten op de grond.
Het ging altijd maar verder. We hadden seks, bij hem thuis. Ik kwam soms met natte haren thuis, van het douchen bij hem. Ik wilde geen verantwoording meer afleggen, ik wilde gewoon leven zoals ik het wilde. En dan, plots, werd ik ziek. Kanker. De grond zakte onder mijn voeten weg. Wat met de kinderen, als ik er niet meer was? Wie zal me verzorgen? Mijn werkloze, drugsverslaafde minnaar? Neen. De goeie, lieve man die àltijd aan mijn zijde stond. Het was alsof ik in het gezicht geslagen werd. Wat was ik aan het doen? Mijn jeugdcrush was een vlucht. Als ik bij hem was, besefte ik meestal direct dat ik niet eens van hém droomde. Ik droomde gewoon van het avontuur. Ik voelde me verschrikkelijk tegenover mijn man en zei dat ik niemand wilde zien na mijn operatie. Ik wilde mezelf straffen. Maar toen ik mijn ogen opendeed in het ziekenhuis, hoorde ik tumult op de gang. Mijn man. Die kost wat kost aan mijn zijde wilde staan. Hij was er. Niet die andere. Ik heb mijn minnaar laten weten dat het voorbij was. En dan gebeurde het ondenkbare. Drie dagen na mijn operatie verongelukte hij met zijn moto. Een mix van drank, drugs, verdriet? Ik ga het nooit weten.
De weg naar het herstel
Mijn man is samen met mij naar zijn graf geweest. Ik was er kapot van, omdat ik mezelf zijn dood kwalijk nam. Hij zei: ‘Dit is het. Dit is de laatste keer dat ik je over hem wil horen praten. Hij is dood, ik ben er nog en we moeten samen verder. Neem nu afscheid, en dan is het voorbij.’ Ik heb een goeie man, maar zijn grenzen waren bereikt. Toen hij te horen kreeg dat mijn minnaar dood was, zag ik een zweem van opluchting langs zijn gezicht passeren. Hij heeft zijn best gedaan om het niet te tonen, maar liet zich wel ontvallen dat hij nu zeker was dat ik bij hem zou blijven. En dat is ook zo. Mijn man en ik hebben aan ons huwelijk gewerkt en het gaat nu beter dan ooit. Maar hij weet niet dat ik soms nog naar het graf ga, en dat ik een kleine tattoo heb gezet als aandenken. Omdat ik mijn crush niet wìl vergeten. Omdat ik, eigenlijk, nog altijd hoop dat hij het is als ik een man zie met lang haar.’
Lees ook:
