Adjectieven als mooi of aangrijpend lijken niet op hun plaats in een review van een film over een pedofiel. Onbehaaglijk beschrijft nog het best het gevoel waarmee ‘Muidhond’ je achterlaat.
‘Muidhond’ is de verfilming door de Gentse Patrice Toye van de gelijknamige, bekroonde roman van Inge Schilperoord. De film vertelt het verhaal van Jonathan, een 25-jarige pedofiel* die wordt vrijgelaten uit de gevangenis. Het wordt nooit helemaal duidelijk waarom hij vastzat, al lijkt het erop dat hij verliefd werd op een klein meisje en zijn gevoelens niet de baas kon. Jonathans wil om zijn driften na zijn vrijlating wel te onderdrukken wordt op de proef gesteld wanneer zijn verwaarloosd buurmeisje, gespeeld door het piepjonge toptalent Julia Brown, zijn gezelschap opzoekt.
Tijmen Govaerts, een van de meest beloftevolle acteurs van het moment, kreeg de aartsmoeilijke opdracht om in de huid te kruipen van een pedofiel die vecht tegen wat hij vreest te zijn. Jonathan voldoet niet aan het typische plaatje van de pedofiel dat onze samenleving heeft: de vieze, oudere vent – er is heel weinig geweten over vrouwelijke pedofielen – die zijn lusten botviert. Hij is een jonge kerel die met behulp van oefeningen van zijn psycholoog en door zich te focussen op zijn vis, een muidhond, hoopt aan zichzelf te bewijzen dat zijn gevoelens te onderdrukken zijn.
Dankzij een steeds terugkerende gedachtenstem en het machtige acteerwerk van Govaerts kruip je in het hoofd van Jonathan. De film doet je daardoor al snel iets voelen wat dicht bij medeleven ligt. Het is ongemakkelijk om dat woord in deze context te typen, laat staan om het te voelen. Je wil niet meeleven met een twintiger die met glurende ogen naar kleine meisjes kijkt. Tijdens de film doet dat gevoel je bij momenten onaangenaam in je stoel schuifelen. Wat later bedek je heel even je ogen uit afkeer. Mocht er een woord bestaan dat het midden houdt tussen empathie en afschuw, dan is het hier op zijn plaats.
‘Muidhond’ voelt niet als een definitief oordeel. Patrice Toye wil niet koste wat kost medeleven opwekken voor haar hoofdpersonage. Ze houdt met ‘Muidhond’ geen eenzijdig pleidooi voor meer begrip voor de pedofiel. Maar ze toont de problematiek vanuit een gezichtspunt dat nooit gekozen wordt. Ze doet je nadenken over wat het moet betekenen om geboren te zijn met pedofiele gevoelens en tegen jezelf te vechten. Wat het betekent om ongeneeslijk ziek te zijn – want volgens experten is pedofilie niet te genezen – en te geloven dat je een monster bent. En wat het betekent om te leven in een maatschappij waar voor jou absoluut geen plek is, omwille van wat je voelt. Pedofilie veroorzaakt onnoemelijk veel leed, maar we zien alleen dat van de slachtoffers van pedoseksuelen*. Toye durft met deze onbehaaglijk mooie film te tonen dat er aan de andere kant ook leed is.
*Pedofilie is de seksuele aantrekking tot kinderen die geen secundaire kenmerken vertonen. Pedoseksuelen zijn pedofielen die overgaan tot seksuele daden. Pedofilie is op zich niet strafbaar, pedoseksualiteit uiteraard wel.
Meer films:
