'Naast de mooie les die de schrijver in de film stopte, leerde ik ook dat 28 jaar niet te oud is om te huilen bij een animatiefilm met eenhoorns en elfjes.'
REVIEW: ‘Aanvankelijk ontbreekt het ““Onward”” aan magie, maar het einde maakt veel goed’
‘Onward’ is de eerste van twee animatiefilms die Pixar voor dit jaar gepland heeft staan. De film vertelt het verhaal van twee elfenbroers die hun overleden vader door middel van magie proberen terug te brengen voor 24 kostbare uren. De film verspeelt aanvankelijk zo’n twintig kostbare minuten van jouw tijd, maar maakt dat goed met een mooi einde.
Ian en Barley Lightfoot leven met hun moeder Laurel en hun draakje in een wereld die vroeger vol magie was, maar die grotendeels verloor door de modernisering. Eenhoorns zijn niet meer dan zwerfdieren die uit vuilnisbakken eten, gevleugelde wezens weten niet meer hoe te vliegen en niemand kent nog de toverspreuken van vroeger. De vader van de broers, die overleed nog voor Ian hem kon ontmoeten, liet zijn zoons echter een magisch cadeau achter waarmee ze hem even terug tot leven kunnen wekken. Daarvoor moeten ze eerst op queeste.
De eerste beelden van ‘Onward’ beloofden alles wat je verwacht van een Pixar-film. Een magische wereld met mooie graphics, gekende stemmen zoals die van Chris Pratt en Tom Holland, en de nodige humor. Bovendien is de film geregisseerd door Dan Scanlon, die met ‘Monsters University’ al een erg goed onthaalde Pixar-film maakte.
Helaas is de magie ver te zoeken in de eerste twintig minuten van de film. Broers Ian en Barley slagen er in het begin niet in ook maar één glimlach op mijn gezicht te toveren, laat staan een lach te ontlokken. Net op het moment dat ik wil besluiten dat de makers van ‘Toy Story 4’ en ‘Monsters University’ hun magic touch kwijt zijn, komt er als bij toverslag een kentering. De ommekeer valt min of meer gelijk met de verschijning van de Manticore, een leeuwachtig vliegend vrouwbeest, ingesproken door de geweldige Octavia Spencer. Na een vurige scène waarin zij wordt voorgesteld, komt het verhaal eindelijk op dreef. Het neemt je mee voor een vermakelijke rit en laat je niet meer los tot het pakkende einde van de queeste, dat je de zwakke start zo doet vergeten.
Het zijn het verhaal achter de graphics en de humor die ‘Onward’ de moeite waard maken. Scanlon putte voor het scenario uit zijn eigen ervaring: hij en zijn broer verloren hun vader op heel jonge leeftijd door een auto-ongeval. De regisseur beleefde het verhaal van Ian zelf, minus de eenhoorns en de magie. Dat voel je, vooral tijdens de onverwachte maar mooie ontknoping. Naast de mooie les die Scanlon in de film stopte, leerde ik ook iets over mezelf: 28 jaar is blijkbaar niet te oud om te huilen bij een animatiefilm met eenhoorns en magische elfjes.
‘Onward’ speelt vanaf vandaag in de cinema.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
