'De vermelding dat de film gebaseerd is op waargebeurde feiten, maakt het allemaal nog een tikkeltje verontrustender.'
REVIEW: ‘Naar ““Wij”” kijk je af en toe met een gedegouteerd gezicht, maar wel altijd aandachtig en geboeid’
Elvis Peeters liet op de cover van zijn boek ‘Wij’ in 2009 een soort ‘Parental advisory’-sticker tekenen met de boodschap ‘Opgepast ouders, expliciete roman’. De verfilming van het controversiële boek komt er dan wel bijna tien jaar van taboes doorbreken en openheid later, maar die sticker is het verhaal nog altijd waard. Want expliciet is ‘Wij’, een film over acht tieners die de macht van hun lichaam ontdekken, zeker. Het feit dat pornoacteurs werden ingehuurd om bepaalde scènes van de jonge acteurs over te nemen, zegt genoeg.
In ‘Wij’ zien we het verhaal van een hete zomer die vier jongens en vier meisjes beleven in Wachtebeke, bij de Nederlanse grens. Vanuit vier opeenvolgende standpunten – die van Simon, Ruth, Liesl en Tomas – wordt het verhaal naar een triest hoogtepunt gebracht, dat van het noodlottige ongeluk van een van de meisjes. De personages die regisseur Rene Eller uitkoos om te laten vertellen, volgen elkaar op in groeiende mate van verdorvenheid. Terwijl Simon nog de typische tiener is die zich door peer pressure laat meeslepen in de sadistische en perverse spelletjes van zijn vrienden, komen Liesl en vooral Tomas naar voren als de bijna psychopatische leiders van de door seks en geld geobsedeerde bende. De vermelding aan het begin van de film dat ‘Wij’ gebaseerd is op waargebeurde feiten, maakt het allemaal nog een tikkeltje verontrustender.
‘Wij’ speelt zich zowat af in de sfeer van ‘De Helaasheid der Dingen’ – en niet alleen wat de affiche betreft – en ‘Het Smelt’, het succesvolle debuut van Lize Spit waarvan eveneens een verfilming op de planning staat. Na het lezen van die laatste vraag kan je je afvragen of je het verhaal wel op een groot scherm wíl zien, gezien de heel expliciete scènes. Vermoedelijk hou je hetzelfde gevoel over na het lezen van Elvis Peeters’ ‘Wij’, alleen bewijst de verfilming van Rene Eller dat je het wel degelijk wil zien. Af en toe met je handen half voor de ogen of met een gedegouteerd gezicht misschien, maar wel steeds aandachtig en geboeid. Door de verschillende vertellers en het feit dat er perfect wordt opgebouwd naar de onthulling van het drama – en de ontknoping van het proces dat erop volgt – loopt de film als een trein. De jonge twintigers, van wie het gros de eerste grote rol van hun acteursleven vertolkt, zijn even geloofwaardig als de toppers, zoals Barbara Sarafian en Joke Devynck, die opdraven voor eerder minieme rolletjes.
‘Wij’ is zeker een aanrader voor zij die houden van een rauwe, Vlaamse film die er geen doekjes om windt. Of je er aan het begin van het herfstseizoen de hete zomer door gaat missen of net helemaal niet, laten we je zelf beslissen.
‘Wij’ speelt vanaf woensdag 26 september in de cinemazalen.
Meer films om te zien:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
