Aurélie (32): ‘Op zeven maanden zwangerschap voelde ik mijn kindje plots niet meer bewegen in mijn buik’

‘Mijn partner en ik kregen ons eerste kindje, een zoontje, in 2012’, vertelt Aurélie. ‘We hadden ons altijd voorgenomen dat wanneer hij de kleuterschool zou verlaten, we voor een tweede kindje zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan: ik stopte met de pil en nog geen drie maanden later was ik opnieuw zwanger. We kwamen er eigenlijk op een heel ongewone manier achter. Ik moest een echo laten nemen van mijn darmen omdat ik moeilijkheden had met eten. Daarop bleek dat ik al tien weken zwanger was. We waren natuurlijk enorm blij! Alles was in orde met het baby’tje en iets later kregen we te horen dat het een meisje was. Onze droom, een koningswens, kwam in vervulling, dus ons geluk kon niet op.’

Kloppend hartje

‘De zwangerschap verliep goed’, gaat Aurélie verder. ‘Tot we op een dag te horen kregen van de gynaecoloog dat ze zwarte blaasjes had in haar hersenen. In het ziekenhuis vertelden ze ons dat dit zou weggaan en dat was gelukkig ook het geval na enkele weken. Helaas sloeg het noodlot na zeven maanden zwangerschap toch toe. Ik voelde haar plots niet meer. We gingen opnieuw onmiddellijk naar het ziekenhuis, maar daar hoorden ze haar hartje toch nog kloppen. Vijf dagen later voelde ik haar nog steeds niet en toen bleek dat ik mijn kindje verloren had. Ik mocht diezelfde dag nog naar huis, want ze zouden de bevalling pas na het weekend inleiden. Maar dat kon ik niet. Ik kon geen volledig weekend doen alsof er niks aan de hand was. Die periode in het ziekenhuis was de hel, maar we werden gelukkig heel goed opgevangen door de gynaecoloog en vroedvrouwen die respect hadden voor mijn keuze. De reden van haar overlijden zullen we helaas nooit weten. We lieten een autopsie uitvoeren, maar er werd niets gevonden. Ze was een kerngezonde baby.’

Symbool voor Bo

‘Een maand later hebben mijn schoonzus, haar dochter en ik een tattoo laten zetten voor mijn sterrenkindje’, aldus Aurélie. ‘Ze zou Bo heetten, dus ik liet haar naam samen met een mama- en babyolifantje op mijn arm tatoeëren. Mijn schoonzus is meter en zij liet Bo op haar pols zetten samen met een vlinder. Haar dochter liet hetzelfde vlindertje zetten als haar moeder, om hun band in de verf te zetten, samen met een roosje voor haar nichtje. Ik had eerder al een tatoeage laten zetten met de naam van mijn overleden oma. Dat had me toen enorm geholpen om het een plaats te geven en om mijn grootmoeder op die manier altijd bij mij te hebben. Daarom wilde ik voor Bo ook eentje laten zetten. Ik koos voor olifantjes omdat we al heel wat spulletjes hadden met die beestjes erop en ze zouden ook op de geboortekaartjes staan. Ze staan voor mij symbool voor mijn dochtertje. De mama- en babyolifant houden elkaars slurf vast, wat laat zien dat ze altijd verboden zijn met elkaar. Ondanks dat Bo er niet meer is, hoort ze er toch altijd bij. Ze zal altijd een deel zijn van ons leven. We hebben twee kinderen en zij zal ook altijd vernoemd worden als ons tweede kindje. Ze is niet meer bij ons, maar ik zal altijd haar mama zijn.’

Derde kindje

‘Ik pikte vrij snel terug mijn leven op, maar dat wil niet zeggen dat ik geen moeilijke momenten heb. Integendeel, ik kan plots in mijn gedachten Bo hier als peuter – ze zou nu twee jaar zijn –  in onze woonkamer zien spelen met haar grote broer en onze drie poezen. Dan word ik wel wat emotioneel, maar ik probeer mezelf daar niet in te verliezen. Mijn man en ik proberen nu een derde kindje te krijgen, een broertje of zusje voor mijn zoon en Bo. Ik hoop dat alles vlot verloopt, want ik zal wel altijd bang blijven om nog een keertje hetzelfde mee te maken.’



Nog meer TAT Talks:

• Manon (33): ‘De tattoo camoufleert het litteken dat ik overhield aan mijn borstkanker’
• Ellen (29): ‘Ik heb Fien en Kato nooit beschouwd als halfzussen, wij zijn échte zussen’