Lien (25): ‘Mijn kinderwens ging in rook op toen ik mijn beide eierstokken moesten laten verwijderen’

‘Ik ging in 2014 voor de allereerste keer langs bij de gynaecoloog voor een routinecontrole’, zegt Lien. ‘Ik had geen klachten of pijn, dus ik ging er vanuit dat alles in orde zou zijn. Tijdens het onderzoek keek de dokter plots toch bezorgd en vertelde ze me dat ze iets abnormaals zag. Toen ze zei dat ze zo snel mogelijk foto’s en een echo wou laten nemen, wist ik dat het ernstig was. Uit verder onderzoek bleek dat er cystes op mijn eierstokken zaten, maar ze wist niet of ze die eenvoudig kon doorprikken of moest verwijderen. Dat zou blijken tijdens de operatie. Twee weken later, op 9 mei 2014, ging ik onder het mes. Die datum staat voor altijd in mijn geheugen gegrift, want toen zag ik mijn kinderwens in rook opgaan.‘

Sprankeltje hoop

‘Op de operatietafel bleek namelijk dat het een teratoma was’, vertelt Lien. ‘Dat is gelukkig een goedaardige tumor. Maar omdat die cystes zich volledig rond mijn beide eierstokken gevormd hadden, moesten niet enkel deze gezwellen maar ook mijn twee eierstokken verwijderd worden. De cystes hadden een diameter van tien en elf centimeter. Dat is best wel groot, maar toch heb ik hier nooit iets van gevoeld. Ik was natuurlijk wel bang voor de operatie, maar ik had nooit op voorhand kunnen denken dat het zo ingrijpend zou zijn. Dat verschrikkelijke nieuws kreeg ik pas te horen als ik wakker werd. Ik had en heb nog steeds een heel grote kinderwens, dus dit kwam ontzettend hard aan. De eerste dagen had ik nog te veel pijn om hier echt bij stil te staan. Mijn buikspieren waren onderaan doorgesneden voor de operatie en het litteken dat ik heb, kan je vergelijken met dat na een keizersnede. Ik kon bijna niet uit mijn bed stappen en ik was enorm ziek van de zware verdoving.’

‘Eenmaal thuis besefte ik pas echt dat ik nooit zwanger zou kunnen worden van een kindje dat voortkomt uit mijn eigen eicellen’, zucht Lien. ‘Ik had het daar heel moeilijk mee en daarom stelde mijn gynaecoloog me voor aan een koppel dat hetzelfde meemaakte. Die vrouw raakte uiteindelijk toch zwanger door een eiceldonatie van haar zus, en dat gaf me natuurlijk opnieuw een sprankeltje hoop. Ik had natuurlijk heel wat vragen. Ik vreesde dat als ik hetzelfde zou doen dat voor een rare sfeer zou zorgen tussen mijn zussen en mij. Dat als zij mijn kindje zou zien, dan ook een moedergevoel zou hebben over mijn kind. Ik dacht ook na over het feit dat ik later aan mijn kind zou moeten uitleggen dat hij/zij eigenlijk is ontstaan met de eicellen van zijn/haar tante. Dit en nog meer spookte door mijn hoofd. Maar door bij die vrouw langs te gaan en te zien hoe een mooi gezin zij had, realiseerde ik me dat een eiceldonatie de perfecte oplossing was om toch ooit een kindje te kunnen krijgen.’

Moedergevoel

‘Ik heb twee zussen, een van 27 en een van 23,  en ik weet dat het een grote gunst is dat ik hen vraag, maar ze waren allebei onmiddellijk akkoord’, vertelt Lien. ‘Het is nog niet duidelijk wie het zal worden, maar ik ben ze allebei nu al eeuwig dankbaar. Ik besef namelijk dat dit niet alleen een impact heeft op mij, maar ook op haar gezinsleven. Het zal sowieso voor beide partijen heel ingrijpend zijn. Bij een van hen zullen de eicellen optimaal gestimuleerd worden. Dit gebeurt door hormonen in te nemen met injecties. Zo kunnen verschillende eicellen rijpen. Bij een normale cyclus rijpen meestal één à twee eicellen, maar dankzij die stimulatie kan één cyclus tot een tiental eicellen opleveren. Die worden met een kleine ingreep verwijderd en daarna met de spermacellen van mijn vriend samengebracht. Dat geheel wordt dan bij mij ingebracht. Dan is het spannend afwachten of het tot een bevruchting leidt.’

‘Ik ben nu drie jaar samen met mijn partner Andres’, aldus Lien. ‘We zijn allebei klaar om een kindje te krijgen, maar we willen wachten tot we getrouwd zijn. Normaal gezien zouden we in juni in het huwelijksbootje stappen, maar daar stak corona helaas een stokje voor. Het goedkeuren van een donor kan zeker een half jaar tot een jaar duren, dus we gaan wel stilletjes aan alle praktische zaken in orde beginnen brengen. Hij weet natuurlijk dat dit niet evident zal worden, maar hij kan er zich bij neerleggen als we toch geen kindje kunnen krijgen. We bereiden er ons alleszins nu al op voor dat dit een hele lange en moeilijke weg kan worden. Mijn moedergevoel is enorm sterk aanwezig en ik droom er zo hard van om een eigen gezinnetje te hebben. Als dit niet zou lukken, dan ga ik wel achterblijven met een soort leegte.’

Taboe doorbreken

‘Na mijn operatie merkte ik dat ik de gebeurtenis een plaats wou geven, en niet enkel door er over te praten’, aldus Lien. ‘Zo kwam ik op het idee om een tattoo te laten zetten. De vriend van mijn oudste zus hielp me met de tekening. Het is een pluim geworden waarvan de wortel voor mijn operatie staat die me altijd zal bijblijven en mijn leven eigenlijk volledig veranderd heeft. De pluim staat voor het mooie dat er wel nog kan komen: een kindje via een eiceldonatie van een van mijn zussen.‘

‘Ik krijg heel veel complimenten over mijn tattoo en mensen vragen vaak naar de betekenis ervan’, zegt Lien. ‘Ik vind het belangrijk om hier eerlijk over te babbelen. Mijn leeftijdsgenoten moeten weten dat ze niet moeten wachten tot ze klachten hebben om bij een gynaecoloog langs te gaan. Ik vertel ook eerlijk over mijn plannen rond eiceldonatie. Heel wat gezinnen hebben moeite om op een natuurlijke manier zwanger te raken, dat lijkt wel taboe. Dat wil ik graag doorbreken door mijn verhaal te vertellen.‘

De pluim

Het litteken na de operatie

Foto’s © Ine Scherlippens

Nog meer mooie TAT Talks: 

• Femke (24): ‘Mijn papa pleegde zelfmoord toen ik 11 jaar was. Uit mijn tattoos haal ik kracht en steun.’
• Lisa (26): ‘Die wereldreis veranderde mijn leven en ik sloeg zelfs een Brits lief aan de haak’
• Ellen (29): ‘Ik heb Fien en Kato nooit beschouwd als halfzussen, wij zijn échte zussen’