De Boekenbeurs kan dit jaar helaas niet doorgaan. Gelukkig is er wel een alternatief: de Boekenmarathon. Tom De Cock (37) zal gedurende elf dagen zo’n 300 auteurs interviewen in de hoop ons het leesvirus toch een beetje door te geven. ‘Boeken zijn nog altijd het enige medium waarin je echt kan verdwijnen‘, aldus Tom. ‘Ik heb al zitten roepen tegen een boek, ik heb al gehuild tijdens het lezen of ik ben dagenlang niet goed geweest wanneer een exemplaar uit was.’
De grootste boekenwurm van Vlaanderen is ongetwijfeld Tom De Cock. Wij gingen bij hem thuis langs voor een interview en zagen dat werkelijk elke kamer van zijn huis in Leuven, tot de keuken toe, volgepropt staat met boeken. Elk moment waarop hij vrij heeft, zit Tom met zijn neus in een exemplaar. Hij leest dan ook gemiddeld zo’n twee boeken per week! Toen de voormalige MNM-dj hoorde dat de traditionele Boekenbeurs niet door kon gaan, brak zijn literaire hart en kwam hij zelf op de proppen met een waardig alternatief: de Boekenmarathon. Tom zal in samenwerking met VRT en Boek.be van 1 tot en met 11 november meer dan 300 nationale én internationale auteurs interviewen. Zijn doel? Toch een beetje dat leesvirus proberen door te geven, dat in tegenstelling tot het coronavirus helemaal onschadelijk is. ‘Toen ik hoorde dat de Boekenbeurs niet door kon gaan, wilde ik iets anders uit de grond stampen’, vertelt Tom. ‘Ik stapte met mijn voorstel naar Vé, de voorzitster van Boek.be, en zij was onmiddellijk enthousiast. We zijn met dat idee naar de VRT gegaan, en daar hebben ze tot mijn grote verbazing ingestemd om mee te doen.’
Het is voor jou als boekenliefhebber ongetwijfeld een groot gemis dat de Boekenbeurs in het water valt.
‘Ja, ik vind het verschrikkelijk. De Boekenbeurs is een vast ijkpunt in mijn jaar, zoals bij veel Vlaamse gezinnen. Zeker aan de laatste jaren heb ik mooie herinneringen, want dan ging ik er samen met mijn dochter naartoe. Een boekenwinkel vindt Jasmijn niet zo interessant. Elk kind vindt dat een redelijk saaie plaats met veel rekken met daarin boeken. Maar de Boekenbeurs is voor haar een echte speeltuin die haar interesse prikkelt. Haar hartje gaat sneller slaan en ze komt elk jaar terug met een zak vol met nieuwe boeken. De Boekenbeurs is zo waardevol. Niet enkel om haar blije gezicht en dat van honderdduizenden andere mensen te zien, ook op maatschappelijk vlak speelt het event een grote rol.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Vertel.
‘Mijn job bij MNM was moeilijke dingen op een makkelijke manier uitleggen aan mensen die eigenlijk niet willen luisteren, want mensen luisteren naar onze zender voor entertainment. Toch wilde ik hen ook altijd iets bijbrengen. Zo nodigde ik in de aanloop naar de verkiezingen de politieke kopstukken uit, want het is niet omdat we niet allemaal vijf universitaire diploma’s hebben, dat we niet mogen meedenken over waar ons land naartoe gaat. Hetzelfde gevoel heb ik nu bij de Boekenbeurs. Het is zo belangrijk dat kinderen, jongeren en eigenlijk iedereen in aanraking komt met boeken. Taal is namelijk het enige wapen dat we echt mogen gebruiken. Als je je taal niet goed beheerst, zal je minder kansen krijgen in het leven. Ik was vroeger jurylid van een schrijfwedstrijd van een doorsnee lagere school in Antwerpen, en ik heb daar in tranen die opstellen gelezen omdat het niveau zo laag was. Ik vond dat zo erg, want dat wil zeggen dat zij later ook niet goed uit hun woorden zullen komen tijdens een sollicitatiegesprek en ze zich niet goed zullen kunnen verdedigen in een discussie op straat en dan hun heil zullen zoeken in geweld, te veel zullen betalen aan de kassa en dat niet zullen durven te zeggen omdat ze niet uit hun woorden raken, enzovoort. Taal is overal, dus het is extreem belangrijk dat we die met z’n allen blijven doorgeven. Je hoeft daarvoor geen moeilijke literatuur te lezen. Een strip van Jommeke is al voldoende. De Boekenbeurs zorgt er ieder jaar opnieuw voor dat mensen die leeskriebels te pakken krijgen. Er zijn velen die nauwelijks in een boekhandel komen en ook niet veel lezen, maar die wel één keer per jaar een dagje naar de Boekenbeurs komen en daar voor 300 euro aan boeken kopen. Ze laten zich vaak ter plekke leiden door de auteurs die er signeren. Ik wil dat gemis nu toch een beetje proberen op te vangen met de Boekenmarathon en mensen op een andere manier nieuwsgierig maken om een boek te lezen door verschillende schrijvers in de etalage te zetten.’
Hoe zal de Boekenmarathon eruitzien?
‘We stellen op de plaats waar normaal gezien de Boekenbeurs doorgaat, in Antwerp Expo, een paar stoelen op, en daar zal ik elf dagen lang om het kwartier een schrijver interviewen over zijn of haar nieuwste boek. We gaan tal van genres aan bod laten komen: van poëzie en wetenschap tot non-fictie en kookboeken over strips en fictie. Ik wil niet enkel de grote, populaire namen interviewen, maar ook kennismaken met nieuwe, onbekende auteurs.’
300 interviews in elf dagen. Dat lijkt wel gekkenwerk!
‘Tegen wie zeg je het (lacht)! Ik kan natuurlijk geen 300 interviews voorbereiden. Ik kan ook niet al die boeken lezen en ik zal zelfs niet al die schrijvers kennen die voor mijn neus zullen zitten. Ik ga me wel zo goed mogelijk voorbereiden, maar het zal een grote ontdekkingstocht worden. Ik wil niet het zoveelste elitaire boekenprogramma maken voor de typische Nespresso-drinkende mensen, die hun weekendbijlage lezen in hun Scandinavisch interieur voor ze op de bakfiets springen. Het moet toegankelijk zijn.’
Het zal alleszins supervermoeiend zijn.
‘Het wordt inderdaad pittig. Ik drink geen koffie, maar ben wel verslaafd aan Nalu, en dat zal goed van pas komen. Die sturen me ook soms een paar kartonnen op, dus als ze meelezen: jullie weten me wonen (lacht). Je zal me dus vaak een glas met een groenachtige substantie zien drinken als je kijkt naar de livestream. Maar ik heb verschillende keren meegedaan met de marathonradio van MNM, dus ik ben wel wat gewend en heb er waanzinnig veel zin in! Ik heb in de laatste weken wel meer op mijn eten gelet en gesport om er toch fit aan te kunnen beginnen, want zoiets is een kleine aanslag op je lichaam.’
Mag je al een aantal namen verklappen die je zal ontmoeten?
‘Het is een unieke kans om heel grote internationale schrijvers te pakken te krijgen die anders niet op de Boekenbeurs raken, maar wel even tijd kunnen vrijmaken om te videochatten. Die zitten nu toch allemaal thuis door corona, dus ze zijn misschien blij als ze eens telefoon krijgen van mij (lacht). Dan Brown en Stephen King staan alleszins boven aan mijn verlanglijstje. Van wie we al een bevestiging kregen, zijn onder anderen Nicci French, Hillary Mantel, Ish Ait Hamou, Ilja Leonard Pfeijffer, Pieter Waterdrinker, Kader Abdolah, Jonas Jonasson, Anneleen Van Offel, Nigella Lawson, Pascale Naessens, Esther Gerritsen, Sigrid Nunez en Marc de Bel.’
Voor welke auteur heb je ondanks je vele ervaring toch nog zenuwen?
‘Voor allemaal! En zeker voor mijn helden, zoals Bart Moeyaert. Met internationale namen heb ik dat minder, omdat ik aan de andere kant van de wereld zit, en als het mislukt, geeft dat niet omdat zij me toch niet kennen (lacht). Het enige waar ik bij hen schrik voor heb, is dat ze me niet serieus zullen nemen door mijn achternaam. “De Cock” klinkt immers als een grap in het Engels. Ik heb zoiets echt al eens meegemaakt bij MNM: 50 Cent gooide de telefoneer neer omdat hij dacht dat we hem uitlachten. Ik heb wel een diploma literatuur en lees veel boeken, dus ik weet waar ik het over heb, maar het blijft toch spannend.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wat vind je zelf zo leuk aan lezen?
‘Films kunnen een grote impact hebben, maar je kan nooit zo diep in een film zitten als in een boek. Boeken zijn nog altijd het enige medium waarin je echt kan verdwijnen. Ik lees vaak heel mechanisch, dus zo snel als ik kan, vooral voor mijn werk. Maar heel af en toe verdwijn ik echt in een boek, en dan komt lezen in de buurt van een soort religieuze ervaring – terwijl ik absoluut tegen godsdiensten ben – die al het andere overstijgt. Zo heb ik al zitten roepen tegen een boek, heb ik al gehuild tijdens het lezen of ben ik dagenlang niet goed geweest wanneer een exemplaar uit was. Dan is lezen het allermooiste wat er bestaat, en dat heb je bij weinig andere dingen. Hoeveel keer zit je tijdens een film of serie niet op je gsm te tokkelen? Dat doe je bij een boek niet. Een boek vraagt al je aandacht, waardoor je er ook volledig in kan kruipen.’
Hoeveel boeken lees je zo per maand of trimester?
‘Ik lees twee boeken per week. Dat is een stevig tempo, ook omdat ik boeken lees voor mijn werk. Ik maak ook veel aantekeningen, want ik vergeet dingen snel. Dat vind ik superjammer, want ik lees heel veel, maar er blijft helaas niet veel hangen. Da’s mijn grootste zwakte. Daarom ben ik ook bang voor die interviews van de Boekenmarathon. Ik heb echt veel gelezen, maar ik kan daar niet altijd mee uitpakken omdat ik het meeste vergeet. Ik ben ook altijd in twee of drie verschillende boeken tegelijkertijd bezig. Ik heb bovendien altijd een boek bij, vaak op mijn smartphone. Als ik ergens moet wachten, dan lees ik. In de auto luister ik naar audioboeken.’
Wil je dat leesvirus ook doorgeven aan je dochter?
‘Elke kamer van ons huis staat vol met boeken, zelfs de keuken, dus ze groeit daar al in op. Toch zal ik haar niet dwingen om te lezen. Gelukkig heeft ze een liefde voor taal. Jasmijn spreekt op haar zes jaar echt al heel mooi. Ik hoor dat ook vaak van anderen, en een mooier compliment kan je me eigenlijk niet geven. Misschien is het toch een beetje erfelijk? Mijn ouders gaven dat ook door aan mijn zus en mij. Ze leerden ons te lezen nog voordat we naar het eerste leerjaar gingen. Mijn vroegste herinneringen aan mijn vader en moeder zijn dan ook dat ze in bed liggen te lezen.’
Boeken zijn nog altijd het enige medium waarin je echt kan verdwijnen.
Je hebt zelf ook al twee boeken geschreven. Het laatste ging over de adoptie van je dochtertje.
‘Dat boek is geen bestseller, maar het verhaal dat ik neerschreef over ons adoptieproces, was nog nergens te vinden, dus binnen die wereld was het een welgekomen boek. Zo kreeg ik een bericht van een oudere vrouw, die me mailde dat haar kleinzoon met een man getrouwd was en dat ze het spijtig vond dat hij geen kinderen kon krijgen. Toen ze hoorde dat hij met adoptie bezig was, verklaarde ze hem eerst gek. Haar kleinzoon gaf haar mijn boek, en door dat te lezen, keek ze helemaal anders naar die adoptie en gaf ze hem haar zegen. Als ik mijn boek dat kan doen, al is het maar voor een aantal mensen, zijn al mijn bloed, zweet en tranen tijdens het schrijven het waard geweest.’
Het schrijven van je boek was zo te horen een zwaar proces...
‘Ik schrijf niet zo graag. Ik vind alles wat ervoor komt, dus het verhaal verzinnen en de personages uitdenken, heel leuk. Maar dat schrijven zelf is gewoon heel hard werken. Het eindresultaat – je eigen boek hebben – is natuurlijk fantastisch, want boeken zijn toch iets eeuwigs. Die zijn er en gaan nooit meer weg. Ik zal me ook nooit vergelijken met andere schrijvers. Ik schrijf boeken, maar ben geen schrijver. Ik kom nog niet tot aan de enkels van iemand als Tom Lanoye, want wat zij doen met taal, is niet normaal.’
Mogen we in de toekomst een nieuw boek van je verwachten?
‘Ja, ik ben momenteel volop bezig aan mijn allereerste jeugdboek. Ik kan er natuurlijk nog niet alles over vertellen. Het hoofdpersonage is een tienermeisje dat als influencer miljoenen volgers heeft. Ze leeft in een toekomst waarin de planeet echt serieus naar de vaantjes is. Op vakantie leert ze een jongen kennen, en ze wordt halsoverkop verliefd. Daardoor neemt ze een beslissing die haar leven verandert. Het is een liefdesverhaal, maar ook een reis, een klimaatboek en er zit zelfs wat politiek in. Het wordt best eng. Het moet tegen Kerstmis af zijn, zodat het ergens volgend jaar kan verschijnen. Verdorie, nu heb ik er toch nog veel over verteld (lacht).’
Ik moet toegeven dat ik heel moeilijk naar MNM kan luisteren. Dat is zoals een ex-lief dat je niet meer wil tegenkomen in de supermarkt.
De Boekenmarathon en een nieuw boek... Je hebt blijkbaar niet stilgezeten sinds je vertrek bij MNM.
‘Stoppen bij MNM was de moeilijkste beslissing die ik ooit in mijn leven heb moeten maken. Ik heb zo hard getwijfeld omdat dat twaalf jaar lang mijn leven is geweest. Maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Ik merk dat er in mijn hoofd plots veel meer ruimte is voor andere dingen, die al een tijdje in de koelkast zaten. Ik ben ook al 36 jaar, dus ik moet geen twintig jaar meer wachten om mijn dromen na te jagen. Er zijn ook meteen andere projecten op mijn pad gekomen. Naast de Boekenmarathon en een nieuw boek maak ik ook podcasts voor Radio 1, waarvoor ik boeken lees en de schrijvers daarvan interview. Ik wil in de toekomst ook terug televisie en online video maken. Daarover heb ik fijne gesprekken met een productiehuis dat bijvoorbeeld ook met Jens Dendoncker werkt.’
Wat vind je van je opvolgers bij MNM?
‘Ik ben door twee heel mooie mensen vervangen, in wie ik heel hard geloof. MNM blijft mijn favoriete radiozender aller tijden, en uiteraard gaat het feestje daar gewoon door zonder mij. Maar ik moet toegeven dat ik nog altijd moeilijk kan luisteren naar MNM. Om mezelf wat te beschermen, ken je dat? Dat is zoals een ex-lief dat je niet meer wil tegenkomen in de supermarkt. Het heeft natuurlijk niks te maken met de kwaliteit van hun presentatie, maar ik wil niet horen hoe hard ze zich aan het amuseren zijn. Ik luister naar MNM Hits, zo hoor ik toch de muziek (lacht).’
De reden van je vertrek was vooral dat je meer tijd met je dochter wilde spenderen. Lukt dat nu beter?
‘Ik had mezelf eigenlijk tot Nieuwjaar gegeven om weer in gang te schieten, maar eigenlijk ben ik alweer meer dan fulltime aan het werken. Ik ben daarin dus nog volop een evenwicht aan het zoeken, maar omdat ik al mijn nieuwe projecten grotendeels van thuis uit kan doen, blijft er sowieso veel meer tijd over voor Jasmijn. Zo breng ik haar elke ochtend naar school. Dat is ons momentje samen. Schooldagen zijn, zoals elke ouder zal beamen, belachelijk kort, dus er zijn natuurlijk nog dagen waarop haar grootouders haar oppikken van school. Ze zouden me ook wat aandoen als ze dat niet meer zouden mogen doen (lacht).’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Bevalt het Jasmijn dat je meer thuis bent?
‘Ja, ze geniet daar wel van. Volgens haar ben ik ook een veel kalmere mens geworden. Vroeger moest er elke weekdag om 16u stipt een programma zijn. Nu heb ik uiteraard ook deadlines, maar ik leef toch op een ander ritme. Ook daaraan merk ik dat het goed is dat ik op een hoogtepunt ben gestopt. Ik heb eindelijk rust gevonden.’
Is dat voor je man Maarten ook een opluchting?
‘Wat mensen altijd vergeten, is dat hij de topjob heeft en de drukbezette zakenman is, hoewel ik van ons tweeën een beetje de bekende Vlaming ben. Voor corona er was, vloog hij de wereld rond om programma’s voor Ketnet te kopen en vulde hij Sportpaleizen. Nu is hij aangetrokken door VTM om daar hetzelfde te doen. Ik bewonder hem enorm en vind dat hij veruit de beste tv-manager van het land is. Het was vroeger dus altijd goochelen om onze agenda’s op elkaar af te stemmen, maar we hebben gelukkig een heel warm netwerk van familie en vrienden die ons daarbij helpen. Nu ik me minder hoef te verplaatsen en die dagelijkse deadline wegvalt, zorg ik er vooral voor dat er eten op tafel staat wanneer Maarten thuiskomt en steek ik al eens sneller de was in de machine. Tot mijn grote verbazing geniet ik daarvan, want ik was altijd de meest ambitieuze en hevigste van ons tweeën. Vroeger had ik een applaus en een podium nodig, maar dat is nu veranderd. Nu wil ik vooral kwaliteit in mijn leven, want naast presentator en auteur ben ik vooral vader.’
Wij zijn eigenlijk strakke designhomo’s, maar mijn tuin lijkt wel de catalogus van Dreamland (lacht). Ik heb een schommel en een trampoline, en ik voer iedere zomer een gevecht tegen groen water in het zwembad.
Hoe bevalt die rol je?
‘Het adoptieproces was een hele reis, die zeven jaar duurde. Maar dat wil niet zeggen dat we ondanks die ellenlange voorbereiding helemaal voorbereid waren op het ouderschap op zich. Daar is niemand eigenlijk op voorbereid. We zijn daar ingestort en hebben ons ontzettend drukke levens met veel plezier rond ons kindje georganiseerd. Zo kochten we een huis omdat we wilden dat Jasmijn een tuin heeft om in te spelen en omdat we dichter bij haar grootouders wilden wonen. Wij zijn eigenlijk strakke designhomo’s, maar mijn tuin lijkt wel de catalogus van Dreamland (lacht). Ik heb een schommel en een trampoline, en ik voer iedere zomer een gevecht tegen groen water in het zwembad. Ik maak er nu wel grapjes over, maar eigenlijk nemen we het ouderschap heel ernstig, want onze dochter is het allerbelangrijkste ter wereld. Vader worden heeft mijn leven in het algemeen zoveel beter gemaakt. Een adoptiekind is dan ook extreem gewenst. Daar is voor gevochten en over nagedacht en vergaderd, zelfs jarenlang voordat het kind geboren werd. Jasmijn is een cadeau, en ik beschouw haar nooit als een vanzelfsprekendheid. Je zal ons dan ook nooit horen zuchten dat we naar een oudercontact moeten of per se een weekendje weg willen zonder Jasmijn. We hebben zo verlangd naar dat kind, en ze is alles wat we ooit wilden.’
Hoe ben jij eigenlijk als papa?
‘Mijn man is de rots in de branding en ik ben de emotionele trut. Jasmijn weet dan ook dat ze mij makkelijk om haar vinger kan winden. Ze zal bij mij proberen om niet naar school te hoeven, omdat ze zogezegd buikpijn heeft. Bij Maarten pakt dat niet, want hij is strenger en kordater. Als ik met haar naar de winkel ga, wil ze plots alles hebben en kom ik thuis met zakken vol rommel. Maarten koopt wat nodig is, loopt naar de kassa en betaalt. Bij hem zal ze ook nooit zeuren om dat chocolaatje of die knuffelbeer. Weet je dat ik het er nu al lastig mee heb dat ze me niet meer zo hard nodig heeft? Ze kan zelf haar poep afvegen en naar school stappen. Pas op, ik vind het fantastisch dat ze groter wordt en veel bijleert. Maar tegelijkertijd zet ze elke dag weer een stapje verder weg, en mijn hart krimpt nu al in elkaar.’
Dit bericht bekijken op Instagram
‘Kijk vake kijk wat ik kan vake kijk kijk dan VAKE JE KIJKT NIET’ ?⏰? #rustigwakkerworden
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Beseft ze op die jonge leeftijd al dat ze geadopteerd is?
‘Ja. Je zou haar eens moeten horen stoefen tegen haar klasgenootjes. Ze wordt kwaad als iemand zegt dat ze twee papa’s heeft. Nee, ze heeft een papa en een vake. Voor haar zijn die twee even verschillend als mama en papa, en zij heeft ons dat eigenlijk geleerd. Bij Jasmijn is het natuurlijk heel duidelijk dat ze geadopteerd is. Ze heeft twee papa’s en ze is deels van Aziatische afkomst, waardoor haar huid wat bruiner is dan die van ons. Ik ben trouwens zo jaloers op haar kleurtje, want vergelijken met haar zijn wij twee witte walvissen (lacht). Maar toch is het goed dat je een geadopteerd kindje al van jongs af aan uitlegt wat dat betekent, want anders kan het mensenlevens verwoesten. Adoptie is bij ons dus altijd een heel open onderwerp geweest. Dat wil niet zeggen dat ik geen bord liet vallen tijdens het afwassen toen Jasmijn me uit het niets kwam vragen waar haar mama is, maar toen ben ik daar heel eerlijk in geweest en vertelde ik dat haar mama niet zo goed voor haar kon zorgen en dat wij dat daarom doen. Ze snapt dat ook en speelt dan gewoon verder. Adoptie blijft een zoektocht, dus ze zal het daar later sowieso wat moeilijker mee hebben. Er zullen ongetwijfeld nog heel wat traantjes vloeien en Jasmijn zal later tijdens een discussie gegarandeerd met de deur smijten en roepen dat ik haar echte vader niet ben. Het enige wat wij kunnen doen, is haar een soort van harnas proberen aan te trekken en hopen dat ze het aankan.’
Wat als ze later haar biologische mama wil ontmoeten of leren kennen?
‘Die vraag zal zeker ooit komen, en ik zal haar die mogelijkheid nooit ontzeggen. Ik heb daar eigenlijk ook niks over te zeggen. Ik zou me niet bedreigd voelen als ouder. Ik hoop dat die mama en misschien ook die papa hier ooit bij ons aan tafel zitten en deel willen uitmaken van haar leven, als Jasmijn dat wil. Maar dat is volledig haar beslissing.’
Ben je soms bang dat ze daarom gepest zal worden nu ze naar het eerste leerjaar gaat?
‘Natuurlijk zal ze uitgelachen worden omdat ze geadopteerd is of omdat ze een donkerdere huid heeft. En als het dat niet is, is het omdat ze niet goed kan basketten of zo. Ik zal dat uiteraard verschrikkelijk vinden, al zou ik het wel erger vinden als ze te maken krijgt met racisme dan met kinderen die haar pesten doordat ze twee papa’s heeft. Adoptie wil ik best eens gaan uitleggen in die klas, maar racisme is toch nog iets heel anders. We voeden haar op zoals elk ander kind. We proberen haar te wapenen en haar stevig aan de start te zetten, met de juiste blik en het juiste materiaal. Maar de rest zal ze – zoals elk kind – zelf moeten doen. En ondertussen staan wij natuurlijk altijd klaar voor haar.’
Je post vaak foto’s van Jasmijn, maar je toont nooit haar gezicht. Is dat een bewuste keuze?
‘Heel bewust! Het is niet omdat ik beroemd ben, dat zij dat ook moet zijn. Ze heeft het trouwens sowieso niet graag dat er foto’s van haar worden genomen. Jasmijn heeft bovendien een mama die al jaren in rouw is, want ze stond haar kind niet af voor haar plezier. De beslissing om je kind weg te geven om het een beter leven te kunnen schenken, is het grootste teken van liefde. Ik vind Jasmijns mama een heilige, want die heeft zich helemaal weggecijferd voor haar kindje. Ik wil daarom niet zitten pronken met Jasmijn in magazines of op sociale media, want stel dat ze dat ziet... Dan doet dat haar alleen nog maar meer pijn. Dat wil ik haar nooit aandoen.’
Denk je soms na over een tweede kindje?
‘Daar raak je een teer punt, want ik wil dat heel graag. Mijn man zou ook te overtuigen zijn, maar op dit moment duurt de procedure voor binnenlandse adoptie makkelijk zes tot zeven jaar. Als we dat hadden willen doen, moesten we alles toen we Jasmijn kregen, al onmiddellijk in gang hebben gezet. Maar toen wilden we natuurlijk vooral met haar bezig zijn. Nu zou het verschil tussen beide kindjes te groot zou zijn. Er melden zich bovendien elk jaar 300 tot 500 nieuwe kandidaten aan voor die lijst, en er worden per jaar maar 20 à 21 kindjes aangeboden, dus dan zouden wij misschien de plaats innemen van iemand die nog geen kindje heeft en er evenzeer naar verlangt als wij deden. Daarom denken we nu aan pleegzorg. Daarbij is de situatie omgekeerd: er zijn keiveel kinderen die nood hebben aan een nieuwe thuis, maar weinig gezinnen die daarvoor openstaan. Dus dat gaan we wel doen in de toekomst. Ik ben een echte babyman, dus ik hoop dat er binnenkort weer een klein mensje in ons huis rondloopt of -kruipt.’
Ik hoop dat Jasmijns mama en misschien ook haar papa hier ooit bij ons aan tafel zitten en deel willen uitmaken van haar leven, als zij dat wil. Maar dat is volledig haar beslissing.
Jonge meisjes krijgen het in onze maatschappij, die draait rond uiterlijk en het aantal likes op sociale media, ontzettend hard te verduren. Hoop je dat Jasmijn opgroeit tot een jonge vrouw die vrede heeft met zichzelf?
‘Ik ben zelf een heel moderne mens, dus ik ga haar niet verbieden om op Instagram of TikTok te zitten. Ik zal haar daar wel heel goed in begeleiden en ervoor waarschuwen, omdat ik merk hoe hard zoiets je zelfbeeld naar beneden kan halen. Heel wat van die foto’s en filmpjes zijn zo fake en pervers. Verschrikkelijk! Ik weet dat mijn dochter stevig in haar schoenen staat, maar je merkt toch dat ze nu soms al met haar uiterlijk worstelt. Zo kleurt ze op tekeningen al haar mensjes in het roze. Ik wijs haar erop dat dat niet haar huidskleur is, want die is bruin. Maar zij zegt dan dat ze dat roze mooier vindt. Dat doet toch wel een beetje pijn om te horen... Bepaalde kledingstukken wil ze ook al niet meer dragen, omdat haar vriendinnetjes die ook niet dragen. Ik zou haar daar graag voor behoeden, maar ik ben zelf ook enorm onzeker. Ik hoop dus dat mijn dochter daar minder last van heeft en praat er ook over met haar. Ik vraag vaak letterlijk of ze gelukkig is. Ik denk dat wij van die irritante “we willen je beste vrienden zijn”-ouders worden (lacht).‘
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Tom De Cock die onzeker is? Daar schrikken we van!
‘Ik ben inderdaad heel onzeker. Vraag dat maar aan mijn man, want die heeft daar soms miserie mee. Elke mens die bekend is, is onzeker. Wij hebben applaus nodig om ons goed te voelen en zijn doodsbang voor afkeuring. Als iemand iets slechts zegt over je werk, gaat dat automatisch ook over jezelf als persoon. Daarom zijn we zo gevoelig voor slechte reacties. Ik verkondig vaak publiekelijk mijn mening, dus ik moet ertegen kunnen dat ik commentaar krijg. Maar er zijn heel wat mensen die niet met argumenten discussiëren op sociale media, maar enkel schelden. Dáár word ik woedend van. Ook alles wat met homohaat te maken heeft, raakt me diep.’
Krijg je nog vaak negatieve commentaar over je geaardheid?
‘Af en toe. Het helpt dat ik een grote mond heb, dus ik durf die mensen daar dan ook publiekelijk op aan te spreken. Dat is zelfs gebeurd tijdens mijn avondshow op MNM. Gelukkig heb ik genoeg woorden om mensen alle hoeken van de kamer te laten zien als dat nodig is. Zo zegt mijn man zelfs dat hij tijdens een ruzie nooit van mij kan winnen, want ik steek een monoloog vanjewelste af en rij hem als een bulldozer omver (lacht). Dat is weer het mooie aan taal, zoals ik eerder al zei, en daarom raad ik iedereen aan om de Boekenmarathon te volgen.’
Praktisch:
De Boekenmarathon loopt van zondag 1 tot en met woensdag 11 november viaVRT NU en Boekenbeurs.be, op zondagen van 13u tot 21u en op andere dagen van 12u tot 20u.
Lees ook:
- BOOKNERD HEAVEN: Standaard Boekhandel viert tot 12 november Feest van het Boek
- NOSTALGIE: Marc De Bel brengt een nieuw Blinker-boek uit
- ‘After’-auteur Anna Todd: ‘Natuurlijk is de relatie van Tessa en Hardin ongezond. Maar ze is wel écht.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
