UITGETEST: onze redactrice ging een dagje urbexen met een professional

Vraag mij om in Canada tussen de beren te kamperen en ik ben weg, maar urbexen? Daar blijf ik liever zo ver mogelijk van weg. Je moet weten: in het dorp waar ik vroeger naar school ging, stond een verlaten kasteel waar we als coole tieners vaak gingen rondhangen (lees: stiekem chips eten en friemelen met elkaar). Tot the one and only The Ghosthunter er een video opnam. Laat ons zeggen dat ik daar een klein trauma aan heb overgehouden en sindsdien niet meer te vinden ben voor leegstaande gebouwen. Maar omdat urbexen de laatste maanden aan zo’n opmars bezig is, wil ik het toch nog eens een kans geven, al is het maar om mijn angsten te overwinnen. En hoe doe je dat beter dan met de stoere Michelle Dela Montagne die al meer dan zes jaar in binnen- én buitenland op zoek gaat naar de mooiste verborgen pareltjes.

Ruilhandel

Ik pik Michelle ‘s ochtends met klamme handjes op in Brecht. Toegegeven: de stress is real. Urbexen is illegaal en ik heb tijdens de rit toch wat zitten piekeren  – wat moet een mens anders doen in de ochtendspits? – over de mogelijke gevolgen die mijn avontuurtje kan hebben. Want wat als ik mij per ongeluk bezeer? Of als we krakers tegenkomen? Of nog erger: gezien worden de politie? Voordat we vertrekken deel ik die bezorgdheden toch even met mijn reisgenoot. ‘Krakers kan je altijd tegen het lijf lopen, maar die hebben meestal meer schrik van mij dan ik van hen’, lacht ze. ‘Ik ben al een paar keer gezien door de politie, maar die hebben mij in al die jaren nog nooit een boete opgelegd. Het is wel zo dat mannelijke urbexers veel sneller op de vingers getikt worden. Van hen wordt vaker gedacht dat ze enkel in die gebouwen rondlopen om dingen kapot te slaan of te stelen. Dus dat we vrouwen zijn, speelt in ons voordeel, al slaat dat natuurlijk nergens op‘, stelt ze mij gerust. Denk ik.

Niet iedereen gaat helaas even respectvol om met verlaten gebouwen. Ze stelen, slaan deuren en ramen kapot of steken zelfs iets in brand.

We geven het adres in in de gps. Je moet weten: urbexlocaties zomaar met anderen delen is not done. ‘Wij ruilen onze locaties met elkaar’, legt Michelle uit. ‘Als iemand naar een kasteel wil waar ik ook ben langsgeweest, deel ik enkel de locatie als ik ook zelf een mooie locatie van een kasteel doorgespeeld krijg. Een huis kan je ook niet ruilen voor een kasteel of fabriek. Dan moet je toch al snel drie kleinere locaties geven als je de coördinaten van dat kasteel toch wil bemachtigen.’ Dat Michelle mij vandaag een aantal van haar locaties laat zien, is dan ook vrij uniek. De eerste heeft ze zelf nog nooit bezocht en ligt op een halfuurtje rijden van Brecht. Het zou volgens Michelles bronnen volgestouwd staan met religieuze beelden. Toch wel een beetje creepy als je ‘t mij vraagt...

Huisje vol beelden

Onderweg vertelt Michelle honderduit over hoe ze ook zelf op verlaten locaties stoot. ‘Ik heb daar een oog voor’, zegt ze. ‘Mijn meeste research doe ik eigenlijk gewoon op Google Maps. Of als ik langs de kant van de weg een huis zie staan dat er verlaten uitziet, dan bel ik gewoon eens aan. Doet er niemand open, dan loop ik eens rond het huis om te zien of er ergens een raam openstaat. Meestal betekent dat dat de woning leeg staat. Dat raam staat dan open zodat de woning goed verlucht kan blijven. Dan durf ik weleens te voelen of er nergens een deur of raam loszit waarlangs ik naar binnen kan glippen. Ik heb het geluk dat ik redelijk klein ben, dus dat lukt meestal wel vrij vlot. Staat er geen enkele deur of raam open, dan ga ik ook geen zotte dingen doen en vertrek ik. Échte urbexers hebben daar ook respect voor.‘

We komen aan op de eerste locatie. We parkeren iets verderop zodat het niet opvalt dat we het huis willen betreden en belanden via de zijtuin op het terras van de woning. Daar kunnen we via het raam naar binnen klimmen. We staan in een duffe, donkere ruimte die vroeger hoogstwaarschijnlijk dienstdeed als woonkamer. Op de tafel ligt een telefoon tussen een aantal postkaarten, sigarendoosjes, potjes en... religieuze beelden. Ook de vitrinekast die naast de oude televisie staat, is volgestouwd met beelden, net zoals de gang en alle slaapkamers. In de hal hangt een jas aan de kapstok, de bedden zijn nog mooi opgedekt en er liggen nog paar hoeden op de schouw. Best wel beklijvend om te zien hoe het leven hier weggezogen is. Met een ietwat wrang gevoel wandel ik terug naar de auto.

Onaangetaste pastorijwoning

‘De volgende locatie is een van mijn favorietjes’, glundert Michelle. ‘De vorige vond ik wat aan de kleine kant.’ Ze is vooral uit op huizen en kastelen en is minder te vinden voor verlaten fabrieken. ‘Een huis leeft. Het vertelt een verhaal en dat maakt het zo mooi’, vertelt ze. En dat heb ik op de eerste locatie al goed gemerkt. Na tien minuten rijden komen we al aan op de tweede locatie: een oude verlaten pastorijwoning midden in een dorp. We betreden het langs een opengesneden omheining en komen via de binnenkoer in het prachtige gebouw terecht. We wandelen er van de ene balzaal naar de andere, de hal lijkt zo uit een sprookje te komen en het gebouw is nauwelijks aangetast. Enkel een van de slaapkamers ruikt naar urine. Er liggen een paar matrassen en bierflesjes. Hier leven duidelijk krakers. ‘Gek hè! Ze hebben bij wijze van spreken een heel kasteel en leven in één kamer’, fluistert Michelle. We wandelen langs de eikenhouten trap weer naar de benedenverdieping en nemen in de gigantische keuken en eetruimte nog een paar kiekjes.

‘Dat zo’n mooie woning er nog zo goed uitziet, is hier in België echt uniek’, praat Michelle nog na terwijl we naar de derde en laatste locatie rijden. ‘Niet iedereen gaat helaas even respectvol om met verlaten gebouwen. Ze stelen, slaan deuren en ramen kapot of steken zelfs iets in brand‘, zucht ze. ‘Sinds de coronacrisis merk ik dat er veel meer mensen aan het urbexen zijn, maar die doen dat helaas niet allemaal op een respectvolle manier, en daar kan ik heel kwaad van worden. Zoiets doe je gewoonweg niet.’

Kleine Efteling

Onder het motto ‘save the best for last‘ parkeren we in de buurt van de derde locatie en komen we via de tuin van een andere woning in iets terecht wat op een schuur lijkt. Mijn mond valt open van verbazing: langs de voorkant leek het op een typisch Vlaams rijhuisje, maar de achterkant bewijst het tegendeel. De schuur was duidelijk ooit de werkplaats van een kunstenaar. Ze is versierd met prachtige muurschilderingen. Geen wonder dat urbexers dit ook wel een mini-Efteling noemen! Ook de rest van het huis staat in schril contrast met de gevel en in de garage staan nog een aantal mooie vintage meubeltjes waar je in de Dansaert- en Kloosterstraat véél geld aan zou uitgeven.

Ik moet zeggen: ik ben aangenaam verrast. Ik heb mij tijdens de uitstap geen moment meer onveilig gevoeld en begrijp ook waarom Michelle bijna wekelijks op zoek gaat naar nieuwe locaties. Het is spannend, je leert via de community nieuwe mensen kennen en het leven misschien zelfs beter begrijpen, want je weet nu eenmaal vaak niet wat er zich achter een gevel allemaal afspeelt. Maar of ik het net zoals Michelle helemaal op mijn eentje zou durven? Dat denk ik niet. ‘Och, ik heb zelfs al eens helemaal alleen in een verlaten SM-club rondgelopen’, lacht ze terwijl we weer richting Brecht rijden. Tja, ieder zijn ding zeker?

Wil je, hoewel het eigenlijk verboden is, zelf eens urbexen? Eén tip: heb dan respect voor de omgeving! Voor wie Michelles avonturen wil volgen, kan haar als @michelledelamontagne vinden op Instagram.

Lees ook:

• FIETSTIP: waag je aan de recreatieve versie van de mythische Brabantse Pijl
• Deze 137 (!) kilometer lange wandeling is verkozen tot ‘beste wandelroute van de Benelux’
• FIETSPIRATIE: 5 fietsroutes langs wijndomeinen