Vorig jaar testte redactrice Katrien tijdens haar zwangerschap een maand lang yoga uit. Kan de stijfste hark van de redactie een yogi worden? En hoe zit het dan met haar chakra’s, allergie voor wierook en ohm-fulness?
De timing had – oh ironie – niet beter kunnen zijn. Enkele maanden geleden stelde ik mijn chef enthousiast voor om een yogi te worden. Op het moment dat ik een go krijg op mijn voorstel blijk ik vier maanden zwanger te zijn. Ik surf het net af en bots overal op hetzelfde advies: een ervaren yogi kan in overleg met de huisarts vaak de yogalessen verder zetten, een beginner beperkt zich tot zwangerschapsyoga. Gelukkig kan ik op mijn Flaircollega’s rekenen om enkele andere vormen van yoga voor me uit te testen.
Naast die groeiende buik speelt een ander obstakel me parten: op mijn 34ste word ik nog altijd geplaagd door nachtmerries over de turnles. Meer specifiek de turnleraar en zijn minachtende blik: ‘Het kan niet dat jij met je handen niet verder dan je knieën geraakt’. Tot nu toe heeft dat me ervan weerhouden om yoga te doen. Maar ergens knaagt de yogadrang, steeds harder. Naast leniger, wil ik vooral ook rustiger in het leven staan, probeer ik niet meer zo gefocust te zijn op mijn job, werk ik eraan om meer tevreden te zijn met de ‘gewone dingen des levens’. Help yogi’s, waar start ik?
Van de skilatten naar het yogamatje
Ik trek naar de krantenwinkel, koop een yogamagazine en scroll door mijn Instagramfeed om te blijven hangen bij de posts van Jozefien Scheepers, een yogalerares die ik via-via ken. We spreken af in een koffiebar, waar ik meteen mijn grootste vrees uit de doeken doe: ‘Ik ben te stijf om yoga te doen.’ Jozefien moet lachen: ‘Weet je dat dat het bezwaar is dat ik haast dagelijks van mensen hoor? Gelukkig ben ik zelf het beste bewijs dat een onlenig iemand yoga kan doen.’
Whut? Jozefien blijkt in een vorig leven nog competitie-skiester te zijn geweest, wat haar een sportief lijf, maar erg korte spieren opleverde. Toen ze haar ski’s acht jaar geleden aan de haak hing, probeerde ze yoga uit. Eerst sporadisch, en met het nodige ongeduld: ‘De Iyengaryoga waarmee ik startte, ging me in het begin te traag. Ik wilde meer dynamische yoga, meer uitdaging. Nu geef ik zoveel jaren later hathayoga, mét invloeden van Iyengaryoga. Of hoe het keren kan.’ Dat dynamische klinkt me eerlijk gezegd als muziek in de oren, maar ik zal het bij zwangerschapsyoga moeten houden: ‘Je lichaam is nu zo in verandering, je moet het rustig oefenen. Zwangerschapsyoga kan, maar luister meer dan ooit naar je lichaam.’
Ik vraag Jozefien om een yogaboek waar ze veel aan gehad heeft. Yogagoeroe Iyengar blijkt met ‘Yoga als levenskunst‘ hét referentieboek der yogi’s te hebben geschreven. En dan nog mijn laatste vrees: het yogamagazine dat ik kocht, doet me wat twijfelen aan mijn missie. Enkel in de inleiding heb ik al vijf keer het woord ‘transformatie‘ gelezen en in het interview op de volgende pagina citeer ik de yogaleraar: ‘Daar stonden we dan in ons rode gewaad.’ Help, ik wil geen blotevoetenmens worden.
Er is het clichébeeld van de hippieyogi, maar iedereen kan yogi worden. – Yogi Jozefien
Jozefien gniffelt: ‘Er bestaat geen type yogi. Iedereen kan een yogi worden. Ook als je een pak draagt en je tuin verkiest boven een Indiase tempel. Sommigen houden ervan zich te focussen op yoga als sport, anderen zijn gebeten door de mindfulness, door het leren ademhalen en zo langzaamaan te mediteren.’ Kan ik dat hele proces klaarspelen binnen een maand? ‘Oh neen, dat kan jaren duren, tot een leven lang. Begin eerst maar met de oefeningen in de les.’ Denkt Jozefien trouwens dat er een yogi in mijn schuilt? ‘Misschien ben je zelfs al een yogi, als ik hoor hoe je bewust in het leven staat, jezelf oefent in tevreden zijn. Dan komt de rest, mits de nodige oefening, wel vanzelf.’
Ohm’en zonder knipperen
‘Gemotiveerd wandel ik de koffiebar uit en schrijf me in voor de zwangerschapsyogalessen. Die kan ik niet volgen bij Jozefien, maar wel bij AntwerpYoga, een wereld van gezellige theelichtjes in een prachtig art-decogebouw. Yogalerares Goele verwelkomt me. Zij doceert al jaren zwangerschapsyoga: ‘Hier is dat een vorm van yoga die geschikt is om tijdens je zwangerschap te beoefenen. Het is dus niet het type les waar je leert puffen, weeën opvangen en je jezelf leert klaarstomen voor de bevalling.’ Perfect, don’t mention the bevalling yet, laat me nog maar even in denial een yogi worden.
Samen met zo’n vijftien andere zwangere vrouwen installeren we ons op het matje en beginnen we eraan. Eerst met een ohm, waarbij ik het niet kan laten om even stiekem door mijn wimpers te piepen. Vervolgens volgen rustige oefeningen die ons lichaam losmaken, lichtjes de spieren verlengen en vooral op de heupen werken. Het tempo is haalbaar, maar hier en daar blijkt een oefening best pittig. Ik zet door, dit zwangere lijf heeft wat training nodig. Goele herinnert ons er voortdurend aan om te blijven ademen en te glimlachen. Op het einde volgt nog zo’n tien minuutjes relaxen. Hoe ik me voel? Herboren, rustiger, minder stijf en relaxed. De volgende dag lijkt mijn lichaam flexibeler en minder te kreunen onder die groeiende buik.
Tussen de verhuisdozen met Evy
Tussen de wekelijkse lessen door besluit ik me te verdiepen in het mentale en spirituele aspect van het yogi-zijn. Ik neem het boek van Iyengar erbij en maak het enkele avonden op rij tot zetellectuur. Tot pagina 220 geraak ik en dan moet ik het aan mezelf toegeven: dit vat ik nog niet. Iyengar praat over yogaoefeningen en ademhalingen waar ik nog lang niet aan toe ben. Wat nu? Een maand yogi worden kan zich toch niet beperken tot enkel naar de yogales gaan?
Ik koop nog een yogamagazine, begin yogi’s te volgen op Instagram en besluit na lang wikken en wegen om de lat een meter te verlagen. Het meest toegankelijke dummyboek der yoga wordt het mijne: ‘Yoga met Evy‘. Jawel, de vrouw die het Vlaamsche volk leerde lopen, doet ook nog eens aan yoga: #Perfection? Naast de basic yogauitleg vind ik er ook oefeningen die ik uit de les herken. Vanaf nu is Evy diegene die me dagelijks motiveert om ook thuis het yogamatje boven te halen. Dat wissel ik af met de eenvoudige tips die lerares Goele me voor tussendoor geeft: ‘Probeer af en toe eens twee minuten met alle aandacht te ademen. Of ga eens met je rug tegen de muur leunen, net of je op een stoel zit.’
Ik heb geleerd om te relativeren, het positieve te zien in anderen en ook in mezelf. – Yogi Goele
Hoe klein mijn yogavorderingen ook zijn, ik voel me beter in mijn vel dan in lange tijd, al is dit werkelijk de minst zenmaand uit mijn leven: ik ben zwanger, ben enkele kamers aan het verbouwen en zit dus letterlijk tussen de verhuisdozen en opgestapelde meubelen in mijn living/thuiswerkplek. Toch blijf ik er – ook tot mijn vriend zijn verbazing – atypisch rustig onder. Is het de yoga die me zo relaxed maakt?
Ook yogi’s kunnen stressen
Met het einde van de maand bijna in zicht, besluit ik na de les af te spreken met mijn yogalerares Goele. Ik vraag haar of mijn stijfheid volgens haar geen belemmering is om een yogi te worden? ‘Helemaal niet. Het maakt niet uit hoe stijf of lenig je bent, met yoga verlengt ieder op zijn of haar niveau zijn spieren, je wordt soepeler, leert luisteren naar je ademhaling, creëert plaats in je lichaam en zo ook in je hoofd.’
Maar wat bedoelen yogi’s daar dan nu precies mee? Is Goele buiten leniger dan ook op een andere manier veranderd door yoga? ‘Zeker. Vijftien jaar geleden startte ik met poweryoga. Maar gaandeweg leerde ik andere vormen van yoga kennen. Ik verdiepte me in workshops en opleidingen en stond beetje bij beetje ook anders in het leven. Niet dat ik een supermens ben nu, dat verwacht men soms van een yogalerares (lacht). Ik kan ook eens in de stress schieten en ik zit ook niet altijd thee te drinken, maar kan evengoed genieten van een lekkere koffie. Wat ik wel geleerd heb, is om rustiger in het leven te staan, te relativeren, het positieve te zien in anderen en ook in mezelf, goed voor de anderen en voor mezelf te zorgen. Daar hoort ook respect voor de natuur en voor dieren bij.’ Goele is zo iemand bij wie je ziet dat ze je geen blaasjes wijsmaakt, ze straalt die positiviteit, rust en empathie zo hard uit: hoe ze beweegt, praat, lacht.
Na de eerste les voel ik me herboren, rustiger, minder stijf en heel relaxed. – Redactrice Katrien
Dromen van een babyyogi met hippiebroekje…
Dat wil ik mezelf ook aanleren, maar ben ik als zwangere toch niet op het verkeerde moment met yoga begonnen? ‘Helemaal niet, veel vrouwen starten met zwangerschapsyoga en stappen na de geboorte over naar de mama-babyyoga: een les waar de mama’s yoga volgen en de kindjes rustig op de mat liggen. Zodra de baby’s kruipen, is het aan de mama’s om naar een gewone les over te stappen, wat ze vaak doen.’
Mama-babyyoga: hoe cool is dat? Mijn yogamaand voor Flair zit erop, maar mijn yogalife nog bijlange niet, en dat meen ik echt. Volgende week ga ik gewoon door met de les en binnen enkele maanden neem ik mijn babydochtertje mee voor us-time op de yogamat. Zelfs een hippiebroekje zou haar schattig staan, toch?’
Lees ook:
