UITGETEST: redactrice (en nachtraaf) Elien stond een week lang extra vroeg op

Om te begrijpen waarom ik mijn wenkbrauwen hoog optrok toen lifestylecoördinator Judith met de opdracht ‘Word een ochtendmens’ kwam, leg ik je even mijn normale bioritme uit. Ik leef, leef, lééf voor de avond. Ik kruip zelden voor twaalf uur onder de wol en vind het zalig om te genieten van een avondje lekker nietsdoen, een filmpje kijken in mijn home cinema of al scrollend mijn Pinterestverslaving voeden. In de avond voel ik me nooit schuldig als ik lig te lummelen. Dat is mijn momentje, dan hoef ik even niets nuttigs te doen. Op meer actieve avonden hou ik ervan om tot laat op een terrasje of aan een bar te zitten met vrienden, te gaan sporten of een avondwandeling te maken.

Laat gaan slapen betekent natuurlijk ook later opstaan. Ik wil elke nacht minstens zeven uur slapen, en als het even kan graag nog een uurtje langer. Ik sta dus gemiddeld op rond acht uur à half negen, werk tussen half tien en half zeven, eet rond zeven uur en begin dan aan mijn avond. Gelukkig stemmen de herinneringen uit mijn kindertijd me hoopvol dat ik de test voor het artikel toch zal doorstaan. Tientallen keren vertelde mijn vader op familiefeestjes wat voor een ochtendkleuter ik was. Regelmatig moest hij rond vier uur uit zijn bed komen, omdat ik al zat te spelen in de woonkamer. ‘Ik heb gedaan met slapen hoor, papa. Ik kan spelen. Ik ben he-le-maal uitgerust!’ De komende week zal ik dus op zoek moeten gaan naar mijn innerlijke kleuter. Hoewel... Ik herinner me ook dat die kleuter nooit ofte never op tijd naar bed wilde gaan. Ook dat zal een hele strijd worden. Want om zes uur de wekker zetten is voor mij niet het grootste drama van dit avontuur. Om tien uur in bed moeten kruipen, daar zie ik pas echt tegen op. Gewapend met slaapverwekkende aromatherapie zwaai ik naar mijn gevoel mijn privéleven vaarwel en kruip ik stipt om tien uur mijn bed in.

Bommaonderbroek

Twee uur vroeger in bed, een strak ochtendplan in mijn achterhoofd, een koelkast vol gezonde ontbijtsapjes (allemaal tips van ochtendgoeroe Angélique): ik begin op een donderdagavond helemaal zoals het hoort aan dit avontuur. Dat is dan ook de reden waarom ik het zo oneerlijk vind dat ik doodmoe ben wanneer de wekker voor de eerste keer om zes uur rinkelt. Snoozen is geen optie, want zelfkennis leert me dat ik hier anders om acht uur nog lig. En omdat Angéliques tips zoals ‘dek in stilte je bed op’, ‘mediteer’ en ‘stel jezelf een levensvraag’ me op zo’n vroege morgen alleen maar nerveus maken, fast forward ik meteen naar stap 3: stretch binnen, beweeg buiten. Licht, lucht en beweging: dat is mijn enige redding. Ik rek me uit, schuifel (want ‘stap’ of ‘spring’ zou echt geen juist woord- gebruik zijn) uit bed, drink het obligatoire glas water, stop mijn hoofd een keer of drie onder de ijskoude kraan en besluit dat op dit goddeloze uur make-up compleet overbodig is. Uit mijn ondergoedkastje grijp ik recht naar mijn noodstapel bommaonderbroeken. I can use all the comfort I can get today. Ik trek de sportlegging, hoodie en sneakers aan die ik gisteravond klaarlegde en ga muisstil de trap van mijn appartementsgebouw af.

Om zes uur de wekker zetten is niet het grootste drama. Om tien uur in bed kruipen daarentegen...

De oefeningen in het boek laat ik even voor wat ze zijn. Ik opteer liever voor een fikse ochtendwandeling. Ik pep mezelf op met de gedachte dat ik zo op z’n minst zal kunnen genieten van een toertje in stilte. Ik woon in hartje Antwerpen, dus rust is hier best een kostbaar goed. Maar terwijl ik door de stad dool, sta ik ervan versteld hoeveel gekken er op dit uur al op de baan zijn. Verdomme, nu ben ik zelfs slechtgezind op mijn lotgenoten: ik wil op z ’n minst het gevoel hebben dat ik een voorsprong neem op, euh... iedereen?! Hoe langer ik wandel, hoe meer ik moet toegeven dat ik wel geniet van de zonsopkomst, het fluiten van de vogeltjes en voorbijgangers met schattige hondjes. Tenminste tot die Johnny in zijn tuningbak (die waarschijnlijk nog op weg naar huis is na een feestje) me bijna van het zebrapad rijdt. Jezus, waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Sarcasme versus optimisme: 500-0.’

Zaterdag is krapullekesdag

Jawel, ook op zaterdag ben ik om halfzes uit de veren. Dat betekent dus ook dat ik op vrijdagavond om tien uur prompt een einde maak aan het gezellige etentje met mijn maatje Tine. Sorry girl, gotta go. Bed in en slapen maar, terwijl zij met een andere vriendin de stad induikt. Die opoffering loont gelukkig wanneer de wekker rinkelt en ik al wat makkelijker en minder grumpy uit mijn nest rol. Ik dek rustig het bed op, sla één glas water achterover en kieper een tweede in m’n gezicht, trek m’n sportplunje weer aan en laat de deur achter me dichtvallen voor mijn nieuwe ochtendritueel. Bij elke bocht die ik neem begin ik meer te genieten van de frisse ochtendlucht, het opkomen van de zon, de tijd met mezelf en mijn gedachten en de rust in de stra... ‘FUCK YOU, GAST. BOL HET EENS AF!’ Ik kijk op en zie in de hoeken van mijn nog half dicht­ geplakte ogen dat er een groepje jongeren staat te vechten. Straat inslaan en wegwezen: ik ben hier voor rust, bezinning en verlichting. Maar op zaterdagochtend blijkt dat toch wat veel gevraagd.

Bij elke bocht begin ik meer te genieten van de frisse ochtendlucht en het opkomen van de zon.

Nog geen vijfhonderd meter verder word ik tot tweemaal toe aangesproken door verdwaalde feestbeesten: of ik de we-we-weg naar het dj-dj-djongerenhostel ken? Omdat het vlak om de hoek is, stel ik de piepjonge, onschuldig ogende dronkaard voor om even mee te lopen tot waar hij moet zijn. Op zaterdag om zes uur ’s morgens al een goeie dosis karma inslaan kan me alleen maar ten goede komen, denk ik dan. Of ook niet. Hij toont zijn dankbaarheid door zwalpend en stotterend voor te stellen om mee zijn bed in te kruipen. Nee bedankt, maar toch slaapwel... Als je denkt dat mijn ochtendritueel nu wel z’n hoogtepunt heeft bereikt, heb je ’t mis. Een paar straten verder passeer ik een groepje bouwvakkers. Oh jawel, het is van ‘Psst!’ en ‘Smak, smak, smak!’ Eén ding is zeker: ik ben klaarwakker en heb vanmorgen al heel hard moeten lachen met mezelf. Maar of dat nu de bedoeling is van dit boek...

Vreugdedansje

Ook de volgende vijf dagen hou ik hardnekkig vast aan mijn nieuwe levensgids. Nu ja... Elke avond lig ik iets later in mijn bed en doet het iets meer pijn om de wekker te zetten. Hoewel ik de dagen aftel en wennen aan mijn nieuwe bioritme een ware struggle blijft, wordt er me zo het een en ander duidelijk. Ja, de ochtend is een magisch moment. Het opkomen van de zon, het ontwaken van de stad, het begin van een nieuwe dag vol avonturen en een frisse start. Daar kan ik Angélique alleen maar in bijvallen. Ook heb ik bergen energie tijdens de dag en krijg ik des te meer werk verzet. Ik ontbijt gezond, begin de dag met meer beweging en vind wel rust in het alleen zijn in de ochtend.

Toch doe ik een vreugdedansje wanneer ik na zeven dagen testen weer wat langer kan opblijven, mijn sociaal leven kan hervatten en geen wekker meer hoef te zetten wanneer ik gewoon zin heb om wekkerloos aan de dag te beginnen. Tja, what can I say: ik ben, geloof ik, gewoon geen hypervroegeochtendmens. Doe mij toch maar me-time na zonsondergang. Bovendien stel ik me vragen bij hoe realistisch zo’n uitgebreid ochtendritueel is als je samenwoont, kinderen hebt en een 9-to-5 job. Daarom kies ik liever voor de gulden middenweg. Voortaan kruip ik ’s avonds een half uur vroeger onder de dons en geniet ik ’s morgens een half uur langer van een beetje rust en stilte, een lekker sapje en – sorry, ik kan het niet helpen – een heerlijk kopje koffie bij het pinnen van de streetstyle van de dag. Dat is voor mij een happy morning.

Morning Medicine, Angélique Heijligers, € 17,99 via Bol.com

Lees ook:

• SOS STRESS: zo bestrijd je die spanning in je lijf
• 6 tips om toch vrolijk te blijven nu de dagen steeds kouder en korter worden
• GEEN PANIEK: zo deal jij voortaan met paniekaanvallen